Πέσανε καρέκλες, παπάδες, χαλάζι, χιονόνερο, αστραπές, βροντές, αλλά κανένα καιρικό φαινόμενο δεν μπορεί να κρατήσει τους μουσικόφιλους μακριά από ένα τέτοιο live.
Χωρίς να αργεί η συναυλία ξεκίνησε (είχε ήδη ανακοινωθεί η ώρα έναρξης για τις 22.20) με τρεις καβλωμένους να παίξουν μουσική, τύπους, με το όνομα Semen of the Sun. Όντας fan της μουσικής τους και έχοντας δει τι μπορούν να κάνουν την προηγούμενη χρονιά, ήμουν σίγουρος ότι δεν υπάρχει καλύτερο άνοιγμα για αυτή τη βραδιά.
Το δίδυμο Μάριος-Jimmy, σε κιθάρα/φωνή και μπάσο αντίστοιχα, χοροπηδούσε ανελέητα καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους, στους ρυθμούς που υπαγόρευαν οι μπακέτες του George και ειλικρινά (κατά τη γνώμη μου πάντα) μάμησαν μανούλες!
Παίζοντας υλικό καινούργιο από το πολύ ωραίο πρόσφατο “Those Pills”, γέμισαν τον αέρα του An Club με βρώμικο rock ‘n’ roll.
To καπέλο του Jimmy είχε δύσκολη βραδιά, αφού από το συνεχές headbanging κατέληγε διαρκώς στο πάτωμα της σκηνής και ο Μάριος έδειξε την ψυχραιμία του σε αρκετές περιπτώσεις που ο ενθουσιασμός του κατέληγε στο να του φεύγει η ζώνη της κιθάρας ή να πατά κατά λάθος κάποιο εφέ, κάνοντας διορθώσεις που έκαναν το performance ακόμα πιο όμορφο να το παρακολουθείς.
Χωρίς να χαθεί πολύς χρόνος ενδιάμεσα, ο Brant Bjork και η Low Desert Punk Band άρχισαν να συγκλονίζουν εξαρχής το γεμάτο ΑΝ.
Άλλοτε έμοιαζε σαν θυμωμένος Lenny Kravitz, άλλοτε σαν γνήσιο παιδί του Jimi Hendrix (για τον οποίο δηλώνει μεγάλη αγάπη) και με ένα σύνολο καταξιωμένων μουσικών που παρουσίαζαν το υλικό με εξαιρετική τραχύτητα, η οποία υπερίσχυε της ψυχεδελικής ηρεμίας.
Ακούσαμε κομμάτια από το “Jalamanta” του ’99 (“Lazy Bones”, “Automatic Fantastic”, “Too Many Chiefs…Not Enough Indians” ), με εξέχον το “Low Desert Punk”, το οποίο έδωσε και στο σχήμα το όνομα του, με τον drummer Tony Tornay να είναι ακλόνητος και χειρουργικά ακριβής.
Η ιδιαίτερη κιθαριστική προσέγγιση του Brant και η όμορφη φωνή του έκανε το κοινό να κοιτάει με δέος, ενώ σιωπηλά, οι Bubba Dupree (κιθάρα) και Dave Dinsmore (μπάσο) έκανε μουσικά χιλιόμετρα στο σανιδένιο ταρτάν. “Let the Truth be known” και τα μυαλά χύνονται από τα αυτιά μας, “Ι Miss my chick” και άλλα πολλά, μαζί και νέο υλικό από το επερχόμενο “Black Flower Power”, με πρώτο και καλύτερο το αδίστακτο “Stokely up now”.
To “Freaks of Nature” φεύγοντας από τα πλαίσια του πέρασε σε άλλη μαγική ορχηστρική διάσταση με τους συμμετέχοντες να ψυχεδελιάζονται και να γυρνάνε ξανά στο κομμάτι, λες και το ταξίδι αυτό δεν έγινε ποτέ και έτσι δείχνοντας πόσο δουλεμένοι και εξασκημένοι μουσικοί είναι.
H γκρούβα, η ψυχεδέλεια και το punk rock σε ισομερείς δόσεις και εκλεπτυσμένα ανακατεμένες έκαναν αυτή τη συναυλία αξέχαστη, και το γεγονός ότι η αφεντιά μου ήταν στηριζόμενη ανάμεσα στα δύο εξωτερικά μπράτσα των δερμάτινων καναπέδων στο βάθος του ΑΝ, για να βλέπει, έκανε το πράγμα ακόμα πιο ξεχωριστό.
Οι 4 μουσικοί έφυγαν για δευτερόλεπτα από τη σκηνή και γύρισαν αποτελειώνοντας μας με “73” και “The Future Rock (We Got It)” αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων σε όλα τα ζευγάρια αυτιά που βρέθηκαν εκείνη την νύχτα στα Εξάρχεια.
ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!
Photos: Χριστίνα Αλώση
610 
