Οι Melvins είναι μια από τις πιο περίεργες μπάντες του rock στερεώματος και αύτο δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Πολλοί τους αναφέρουν ως επιρροή και στο βιογραφικό τους υπάρχουν σημαντικές συνεργασίες (π.χ. Jello Biafra) και δεκάδες κυκλοφορίες.
Τα τελευταία δύο χρόνια κυκλοφόρησαν ένα δίσκο με διάσκευές (“Everybody Loves Sausages”- review), το full length “Tres Cabrones” (review) και ο King Buzzo έβγαλε και τη σόλο του έμπνευση (review).
Η τόσο σύντομη έλευση του “Hold it in” όμως, με βάζει σε υποψίες. Υπάρχει περισσεμα έμπνευσης που τους οδήγει τόσο γρήγορα σε νέα κυκλοφορία ή απλά γίνεται για να γίνεται;
Πατάω το play για να δω αν τελικά έχω δίκιο και για να σας μεταφέρω τα όσα λαμβάνω από την ακρόαση του.
Το εναρκτήριο “Bride of Crankenstein” με τις βαριές του κιθάρες είναι ένα κομμάτι από εκείνα που μας κάνουν να τους αγαπούμε, σε ένα ήχο που γέννησε και τους Mastodon και τους Baroness, και σίγουρα υπάρχει και μέσα στους Red Fang.
To επόμενο μου θυμίζει electropop πράγματα και με κάνει να αναρωτιέμαι τι σκέφτονται ετούτοι οι τύποι.
Βέβαια, αν ξέρεις τους Melvins, μπορείς να καταλάβεις ότι οι τύποι θέλουν να πειραματίζονται διαρκώς και να δημιουργούν δίσκους με τραγούδια μεταξύ τους ετερόκλητα και έτσι δεν δικαιούσαι να τους κατηγορείς επειδή είναι έτσι. Αν δεν τους ξέρεις, διαβάζεις αυτές τις σειρές και καταλαβαίνεις μέσες άκρες τι συμβαίνει στο “Hold It In”.
Στο μεγαλύτερο κομμάτι του album υπερισχύει η 90s alternative rock/metal αισθητική, σε κομμάτια πολύ όμορφα, σαν τα “Brass Cupcake”, “Sesame Street Meat” και “Nine Yards”.
Στο “Barcelonian Horseshoe Pit” το noise κάνει την εμφάνιση του για να προετοιμάσει για το παρανοϊκό άκουσμα του “Onions make the milk taste bad”, ενώ θα μπουν και σε πιο easy listening χώρους με το “Eyes on You”, που παίζει να είναι και το χιτάκι του δίσκου.
Απόλαυσα ομολογουμένως και το “The Bunk Up” που θυμίζει λίγο Zappa και αμέσως μετά, το “I Get Along (Hollow Moon)” σερφάρει λίγο σε garage μονοπάτια.
Δε λείπει ούτε το καυστικό χιούμορ με το κομμάτι “Piss Pisstoferson”, που μάλλον σατιρίζει το γνωστό μουσικό-ηθοποιό και κλείνει με το 12λεπτο “House of Gasoline” με την κιθάρα να σολάρει αναίμακτα και να παραδίδεται σε θόρυβο και samples.
Δεν πρόκειται για το δίσκο της χρονιάς, αλλά είναι το γνωστό αλαλούμ που προσφέρουν οι Melvins και θα βρεις 5-6 πολύ ωραία κομμάτια, το καθένα σε άλλο στυλ, που θα θες να ακούσεις αρκετές φορές ακόμα. Συν του ότι συνολικά σε όλα τα επίπεδα, το βρήκα καλύτερο από το “Tres Cabrones”.
570 
