Άμα διαθέτεις μεράκι ρε παιδί μου…
Τέσσερα χρόνια πριν, οι Vega εξέδωσαν ένα πραγματικά αξιοζήλευτο ντεμπούτο, μπαίνοντας δυναμικά στο χώρο του μελωδικού rock. Φτάνοντας αισίως στην τρίτη δισκογραφική απόπειρά τους, το σχήμα αποδεικνύει πως δε δημιούργησε τσάμπα ντόρο γύρω από το όνομά του.
Το νέο album των άγγλων ονομάζεται “Stereo Messiah” και διατηρεί το ποιοτικό μουσικό ποιόν του συγκροτήματος, δίχως να προσπαθεί να παρουσιάσει ένα “larger than life” πρόσωπο, κάτι που κατά κόρον προσπαθούν άλλα σχήματα του χώρου.
Οι Vega κρατούν χαμηλά τη μπάλα, καταφέρνοντας να κερδίσουν το ματς στηριζόμενοι σε σωστές τακτικές και όχι σε τακτικές εντυπωσιασμού.
Μεγάλο όπλο παραμένει ο Nick Workman, ένας εξαιρετικός ερμηνευτής, που ανεβάζει τους Vega επίπεδο.
Δώδεκα συνθέσεις (εκ των οποίων μια υπογράφει ο Joe Elliot των Def Leppard) στις οποίες η μελωδία έχει τον πρώτο λόγο, με το συγκρότημα να παρουσιάζει σε στιγμές και ένα πιο μελαγχολικό πρόσωπο, αποφεύγοντας τη συνταγή “περνάμε μόνιμα καλά”.
Αρκετά τίμιο το “Stereo Messiah”, με μοναδικό εχθρό τη μη-διάθεση για απαγκίστρωση από τις πεπατημένες που αγαπάμε μεν, αλλά παράλληλα δεν οδηγούν στο “κάτι παραπάνω”.
Όπως και να έχει, ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα και από τη στιγμή που η μπάντα δεν προσπαθεί (και καλά κάνει) να επαναπροσδιορίσει το χώρο στον οποίο κινείται μουσικά, δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω ανάλυση.
Μπορεί το group να μην αποτελεί το νέο ήρωα της melodic rock σκηνής, διαθέτει όμως όλα τα φόντα για να ακολουθηθεί και να εκτιμηθεί όπως του αρμόζει από τους fan του είδους.
566 
