Από τους πιο καθοριστικούς χαρακτήρες στην ιστορία του ευρύτερου rock/ metal χώρου, ο Duncan Patterson ανήκει στην κάστα εκείνων των μουσικών, των οποίων οι δουλειές επέδρασαν τόσο πολύ στο ακροατήριο, δημιουργώντας ένα αυτόνομο εικαστικό ρεύμα μουσικής και ορίζοντας σταθερές για πάρα πολλούς άλλους καλλιτέχνες, έμπνευση για πάρα πολλά σχήματα του dark/ ambient/ goth / gamotistampelessas rock.
Η τέχνη που συνετέθη στα “Eternity” και “Alternative 4” των Anathema (ολοφάνερη η παραπομπή του ονόματος του τελευταίου πνευματικού παιδιού αυτού του ολοκληρωμένου μουσικού), μανιφέστα και τα δυο μιας σύγχρονης doom αντίληψης, διέλυσαν όποια στεγανά υπήρχαν, μεγαλώνοντας το όνομα του σχήματος σε όλα τα μήκη και πλάτη του γνωστού μουσικού κόσμου.
Με την αποχώρηση από τους Anathema, ξεκίνησε η δική του αυτόνομη καλλιτεχνική πορεία. Δημιούργησε τους Antimatter φτιάχνοντας μια σειρά εξαιρετικών δίσκων στο ίδιο μελαγχολικό μοτίβο κατόπιν τους Ion, συνεισέφερε σε πάρα πολλές κυκλοφορίες (W.E.B, Bull Doza και πολλές live guest συμμετοχές) και εδραίωσε στη συνείδηση του κόσμου το όνομά του, ως μουσική αξία. Με τους Alternative 4, από την αρχή με το “The Brink”, δεν έδειξε καμία τάση αποστασιοποίησης από τα ηχοτόπια που θα περίμενε κανείς. Και δεν υπήρχε και κανείς λόγος να το κάνει, ήταν μια δήλωση επαναφοράς μετά τη σιωπή των Antimatter σε γνώριμα ηχητικά μονοπάτια.
Ο Patterson, έχοντας πλέον συνοδό του στις κιθάρες τον Simon Flatley που αντικατέστησε τον Mark Kelson, δημιούργησε έναν καταπληκτικό ακόμη δίσκο, το “The Obscurants” που θα σου φάει τα σωθικά, όπως τα όντα που φαίνονται θολά στο εξώφυλλό του. Μελαγχολικό, πιανιστικό και ρομαντικό, εντελώς απελευθερωμένο Pink Floyd δονήσεων rock (τα “Theme For The Obscurantist” και “Returning The Screw” βρωμούν “Animals” από μακριά, ομοίως δε τα “Paracosm” και “Dina”, που έρχονται κατ’ ευθείαν από το κελί του “The Wall”), με πολλά στοιχεία από το british low beat των Portishead (“The Tragedy Shield”, “Mr. Black”), αριστουργηματική στα όρια του “θεϊκού”, αυθεντική καλλιτεχνική προσωπικότητα στον, με “ψαρωτικό”dancefloor intro, εύγλωττα τιτλοφορημένο επίλογο “Closure”, ενώ μπορεί και να με πεις θεόκουφο, αλλά διακρίνω παντού (το ξαναλέω, παντού) το φάντασμα των Chroma Key του ημίθεου Kevin Moore.
Κατατονικές ατμόσφαιρες, εντελώς πεσμένες οι ταχύτητες (ο Αργεντίνος percussionίστας Mauro Frison, δίνει ρέστα με τους πολυποίκιλους ήχους που παράγει, διακοσμώντας περίτεχνα τις μελωδίες του Patterson), λυτρωτικά καθηλωτικές οι συνθέσεις του “The Obscurants”, οικείος, ζεστός ήχος, δεν έχει και ιδιαίτερες απαιτήσεις άλλωστε η μουσική των Alternative 4 και συμπερασματικά, ένα από τα καλύτερα δείγματα μουσικής που άκουσε ο γράφων ποτέ, στο συγκεκριμένο εικαστικό χώρο.
Το νέο πόνημα του Duncan Patterson, είναι μοναδικό, κάθε ένα δευτερόλεπτο, είναι bing bang συναισθημάτων. Μουσική για ψυχές “εκτελεσμένες” πολλές φορές, που το μόνο που εξακολουθεί να έχει αξία, είναι άλλες δυο γουλιές από το φαρμάκι στο γυαλί, σε στέκια που η “καθαρίλα” και η “ανεμελιά”, δεν είναι δα και η πρώτη προτεραιότητα. Απλούστατη μουσική, που σου μαγκώνει την καρδιά και σου τη στραγγαλίζει κάθε μα κάθε φορά που σκέφτεσαι απαγορευμένες λέξεις. Ποιές; Έλα τώρα… ξέρεις εσύ και κάθε εσύ. Θα στο θέσω αλλιώς. Αγάπησες ποτέ κάποιον και τον είδες να φεύγει για τελευταία φορά; Ε, αυτό.
622 
