Εξαιρετικό line up σε μια βραδιά που ακόμα και η άβυσσος βγαίνει στην επιφάνεια να χειροκροτήσει.
Το Κύτταρο άρχισε να γεμίζει από την αρχή των Automaton κιόλας, οι οποίοι εμφανίστηκαν ακόμα πιο σίγουροι στη σκηνή με την κίνηση τους να έχει γίνει καλύτεροι στο “γήπεδο” (με τέτοια ομάδα κατεβαίνω και κερδίζω ερασιτεχνικό πρωτάθλημα μπάσκετ) και με την προσθήκη του Τάκη (aka ο επιστήμονας) των Omega Monolith, το σχήμα έχει πάρει και μια δόση shoegaze, με εκείνον να κάνει μαγικά με τα χέρια του στα πετάλια-εφέ και το Νίκο (κιθάρα) να χρησιμοποιεί e-bow.
Έχουν πάρει φόρα τα παιδιά και η μουσική τους παίρνει όλο και περισσότερο όγκο, με τη βοήθεια βεβαίως του φοβερού ηχητικού εξοπλισμού τους.
Το χειροκρότημα περισσότερο από θερμό, και η ώρα δείχνει νεκροπομπή. Τέσσερις είναι οι Αμερικανοί doomsters Pallbearer, ακριβώς όσοι χρειάζονται για να κουβαλήσουν τα άψυχα κορμιά μας. Χωρίς τις καμπίνες και τα θηρία των προηγουμένων σε πιο παραδοσιακό τόνο, με μια όμορφη σύνδεση αμερικάνικου Solitude Aeturnus ή και Penance, όπως σωστά δήλωσε ένας φίλος, και Ευρωπαϊκού doom αλά Candlemass, καθώς και έντονη funeral διάθεση My Dying Bride. Ο ήχος ήταν τόσο δυνατός που με έκανε για να μην φθαρούν τα ώτα μου να βάλω λίγο χαρτί στις τρύπες, και το μπάσο δονούσε τα αναπαραγωγικά μας όργανα (δηλαδή κλωτσιά στα αρχίδια).
Ο χειριστής του οργάνου αυτού παίρνει Όσκαρ εμφάνισης για τη βραδιά αφού η εκρηκτικότητα των κινήσεων του σε αντιδιαστολή με τα αργά του tempo ήταν εκπληκτική (σαν να βλέπεις τους Slipknot ένα πράγμα, να παίζουν doom). Στην άλλη γωνία ένας Thrasher κιθαρίστας, μπροστά από ένα πολύ καλά στημένο τυμπανιστή και στην κόψη, ο frontman να δίνει την ψυχή του και να φαίνεται πως νιώθει απόλυτα όσα τραγουδάει. Μοναδική ένσταση, τα φωνητικά θα τα ήθελα ένα τσικ παραπάνω στη μίξη για να έχει ακόμα μεγαλύτερη ουσία το ζωντανό της εκτέλεσης των κομματιών. Ο κόσμος ενθουσιασμένος από τους Pallbearer, τους ανάγκασε και σε encore.
Στη συνέχεια, η σκηνή άλλαξε μορφή σε ένα από τα πιο περίεργα set up, το οποίο σίγουρα έδωσε μία αρχοντιά παραπάνω στο τρίο των Yob.
Το μικρόφωνο του ηγέτη τους, Mike Scheidt στημένο στα 3-4 προφίλ, να κοιτάει διαγωνίως προς τον κόσμος και ταυτόχρονα περιτριγυρισμένος από monitors. Δημιουργήθηκε ένα ψυχεδελικό χάος με το άκουσμα της πρώτης νότας και οι κλωτσιές που ανάφερα νωρίτερα πέφτουν όλο και συχνότερες.
O drummer αυτός, μαζί με το πιτόγυρο κατάπιε και ένα μετρονόμο σίγουρα, δώρο του καταστήματος, δεν μπορώ αλλιώς να το εξηγήσω. Έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια του και να ακολουθεί τον καλπασμό του βαθιού και του ταμπούρου, ενώ οι μποτιές μετρούσαν με λεπτομέρεια ρωμαϊκού άβακα.
Η απεγνωσμένη φωνή του Mike συνήθως τοποθετημένη εκατοστά από το μικρόφωνο, δημιουργώντας την απόμακρη αίσθηση της ψυχικής καταστροφής και το σίγουρα μπάσο (είπαμε που μας κλωτσούσε, μην επαναλαμβάνω), με παλιά και καινούργια κομμάτια (τι κομματάρα είναι το “Marrow”) να συμπληρώνει σχεδόν 4 ώρες αργού μουσικού θανάτου στο Κύτταρο. Και εκεί που όλα νόμιζες τελείωσαν έρχεται το τέλος με το “Quantum Mystic”.
Αν έχεις δώσε ποτέ 10-12 ευρώ και έχεις πάρει κάτι καλύτερο, είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος!
Over and Out!
photos: Αναστασία Βερτεούρη
609 
