Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι το μελωδικό death metal ήταν από πάντα ευρωπαϊκή και ειδικότερα, σουηδική υπόθεση.
Οι Dark Tranquillity, οι At The Gates και οι In Flames, θεμελίωσαν ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα, παγίωσαν τον όρο ως “ταμπέλα” metal style κάτω από κοινές σταθερές, αν και με κάθε σχήμα να κινείται σε διαφορετική τεχνοτροπική οδό, επηρέασαν κόσμο και κοσμάκη και φυσικά, όπως σε όλες τις εκκολαπτόμενες τάσεις, σε σύντομο χρονικό διάστημα εμφάνισαν εκατοντάδες ακόλουθους, είτε απλά στυγνούς αντιγραφείς είτε καλλιτεχνικώς εμπνεόμενους μουσικούς που προσπάθησαν κάτω από αυτήν τη φόρμα, να δημιουργήσουν ακραία μουσική.
Οι αμερικανοί Darkest Hour από την πρώτη τους κυκλοφορία, ακολούθησαν αυτό το μονοπάτι. Και μάλιστα έδειξαν τόσο καλά στοιχεία που άνετα θα μπορούσες να τους θεωρήσεις σαν μια, αν όχι ισάξια, τουλάχιστον σε πολύ προσεγγίσιμα επίπεδα των ευρωπαίων πιονιέρων, απάντηση μελωδικού, υψηλών ταχυτήτων death metal. Με μια σειρά από πολύ καλά εως αριστουργηματικά album (αυτό το “The Eternal Return” του 2009, έλιωσε) που καθιέρωσαν το όνομα των Darkest Hour σαν καλλιτεχνική αξία, η πεντάδα με αλλαγές στη σύνθεση της (νέο rhythm section με τους Travis Orbin (drums) και Aaron Deal (μπάσο) να αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους, αριστεύοντας, τρομεροί μουσικοί που πλαισιώνουν τα ιδρυτικά μέλη και συνθετικούς πυρήνες John Henry (φωνητικά) και Mike Schleibaum (κιθάρες)), επανέρχεται με ένα ακόμη σπουδαίο album, το όγδοο και ομώνυμο “Darkest Hour”.
Ένα album το οποίο είναι ένα έξοχο παράδειγμα, σωστά παιγμένου, μελωδικού και σύγχρονου metal. Με πιασάρικα, συμπαγή τεχνικά riff, σχετικά αυθεντική ατμόσφαιρα, προσωπικότητα, τρομερά ταιριαστά φωνητικά από τον Henry και έναν λιτό, χωρίς περιττά εφέ, ήχο, που δείχνει τις τεράστιες κιθαριστικές αρετές του Schleibaum και Mike Carrigan, οι οποίοι επιδεικνύουν ένα φοβερά πλουραλιστικό πρόσωπο με το παίξιμό τους και στις συνθετικές βάσεις των τραγουδιών – ύμνων και στα καταπληκτικά solo τους.
Σπουδαίες εναλλαγές στις ταχύτητες, εντελώς αξιομνημόνευτες μελωδίες, μοντέρνα άποψη πάνω στην ακραία μουσική με πολλά core στοιχεία να παρεισφρύουν και μια απερίγραπτη ομορφιά που μένει στο αυτί στο τέλος κάθε τραγουδιού. “Anti-Axis”, “By the Starlight” (με τη συμμετοχή της Dreamings, που μοιράζεται τα φωνητικά και που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις σαν την “μπαλάντα” του album), “Rapture In Exile”, “The Great Oppressor” και “Beneath the Blackening Sky” (ύμνοι γρήγορου death αδερφάκι μου), όλα τους συναρπαστικές στιγμές σε ένα album που βρίθει από τέτοιες, με άπιαστα ρεφραίν.
Συμπερασματικά, το “Darkest Hour” πρόκειται για ένα κόσμημα, πραγματικά απολαμβάνεις την ακρόαση από την αρχή μέχρι το τέλος του και στα δεκαπέντε τραγούδια του (μαζί με τα δυο bonus), ο κάθε φίλος του ιδιώματος θα βρει ότι περίπου ονειρεύεται από μια κυκλοφορία. Εξαιρετική δουλειά που κόβει κώλους την ουσία της. Σίγουρα μέσα στη δεκάδα για φέτος, σε υψηλή θέση.
620 
