Μια πορεία πέντε album μέσα σε δέκα χρόνια, χαρακτηρίζεται το λιγότερο πλούσια.
Ειδικά όταν μιλάμε για ένα συγκρότημα όπως οι σουηδοί progsters Scar Symmetry, που οι δουλειές τους κυμαίνονταν σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο εκτίμησης στο κύκλωμα των φίλων του βιρτουοζικού προοδευτικού metal, το τέλος αυτής της δεκαετίας ήταν μια καλή αιτία να το γιορτάσουν. Και τι καλύτερο από την κυκλοφορία ενός ακόμη δίσκου, στον οποίο περιέχονται όλα τα καλά στοιχεία που επέδειξε αυτό το σχήμα;
Έκτο album λοιπόν, πιο σαφές από το “The Unseen Empire” του 2011, το οποίο ούτως ή άλλως είχε μεταβατικό χαρακτήρα, με τον Per Nilsson να έχει μείνει μοναδικός κιθαρίστας στην μπάντα, το “The Singularity (Phase I – Neohumanity)” ακούγεται πολύ δυνατό, περιέχει στριφνή αυθεντική μουσική, με ανοιχτές επιρροές είτε στον καθαρά prog χώρο (λίγα Dream Theater deja vu αλλά εντονότατες οι δονήσεις των Shadow Gallery συνθετικά, θυμίζοντας τις δομές των μεγάλων, γεγονός που οφείλεται από τον συμπρωταγωνιστικό ρόλο των keyboards και φυσικά από τα καθαρά φωνητικά – πολύ καλά – του Lars Palmqvist, που παραπέμπει εντονότατα στον Baker) , είτε από τον death κόσμο των σχημάτων του Dan Swano (απόρροια τα υπέρκαυλα death σημεία στα οποία η μπάντα σπέρνει εκτελεστικά με τον Henrik Ohlsson (drums) να καταπλήσσει και τα οποία ερμηνεύει με πηγαίο πάθος ο “βρώμικος” τραγουδιστής του σχήματος, το γαμάτο λαρύγγι του Robert Karlsson).
Δοκίμιo το Theaterικό “Neohuman”, το prog death “Neuromancers”, η μίξη των Shadow Gallery και των Edge Of Sanity στο βαρβαρικά όμορφο “Limits To Infinity” (ύμνος), ενώ όλα τα ατού του album εμφανίζονται στο 10λεπτο “Technocalyptic Cybergeddon”, μια άρτια συρραφή των επιρροών τους. Ωραίο το concept των στίχων σχετικά με τα ζητήματα ηθικής της εξέλιξης της τεχνολογίας, όμορφο εξώφυλλο και ένας πολύ λεπτομερής ήχος, πολυφωνικός μεν, αλλά διαυγής και καθαρός, συμπληρώνουν μια αξιόλογη κυκλοφορία, που τιμά την ιστορία των δημιουργών του.
Το “The Singularity (Phase I – Neohumanity)” αξίζει σίγουρα τις αυτιές όλων όσων τους αρέσουν τα “δύσκολα” ακούσματα. Αν μπορέσει δε και συγκινήσει και εξωθεσμικούς ακροατές, θα είναι ευχής έργον.
534 
