Ο γέροντας σε θέση οκλαδόν τράβηξε μία καλή ρουφηξιά από την σκαλιστή πίπα που κρατούσε.
Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο διαγράφηκε στο ήρεμο πρόσωπο του στο άκουσμα της είδησης της κυκλοφορίας του “Refractory obdurate” (link). Το είχε προβλέψει, ήταν αρκετά μεγάλος για να νιώθει εμπειρικά την διετή περιοδικότητα με την οποία χτυπά το φυσικό φαινόμενο Wovenhand. Δυο χρόνια είχαν ήδη περάσει από την προηγούμενη κυκλοφορία τους (The laughing stalk-link) κι εκείνος γνώριζε την συνέχεια, σαν να την είχε ξαναζήσει. “Ο Οκτώβρης θα είναι βαρύς” είπε με βραχνή φωνή, “βγείτε να μαζέψετε εισιτήρια” κι οι περισσότεροι έμειναν να κοιτούν με μάτια ορθάνοιχτα τον προφήτη, λίγοι πρόσεξαν να εξέχει από την τσέπη του το πρόγραμμα της CTS Productions. Οι εβδομάδες πέρασαν, τα πρώτα αστραπόβροντα ακούστηκαν από τον βορρά και το Fix Music Factory, πλήθος πιστών κι απίστων συγκεντρώθηκε την Τετάρτη στην πλατεία του Fuzz εν αναμονή του David Eugene Edwards που περιπλανάται ως καταραμένος απόστολος της σκοτεινής folk φορτωμένος με το ανάθεμα της αιώνιας καταδίκης από τον ιεροκήρυκα παππού και κηδεμόνα του, του οποίου το ποίμνιο εγκατέλειψε.
Ήδη στις 9:30 ο χώρος είναι κατάμεστος από φίλους της μουσικής του δημοφιλούς στην χώρα μας συγκροτήματος από το Denver/Colorado. Ανάμεσα τους ο υποφαινόμενος συντάκτης, με τη ιδιότητα του φανατικού θαυμαστή των πονημάτων του D.E. Edwards από εποχής των αξεπέραστων 16 horsepower να δικαιολογεί μία κάπως υπερβολική ανυπομονησία.
Όμως για στάσου… Στη σκηνή ανεβαίνει ένας νεαρός, συστήνεται ως “Δημήτρης από τα Πατήσια”, “φαίνεται άλλωστε από την μουσική μου…”, αστειεύεται. Με τους πρώτους αρπισμούς της ακουστικής του κιθάρας αρπάζει την περιέργεια μου.
Με τις πρώτες νότες της φωνής του η ανυπομονησία μου έχει εξανεμιστεί. Τον θυμόμουν καθαρά καθώς τον είχα “συναντήσει” για πρώτη φορά όταν άνοιγε την συναυλία των Swans αφήνοντας καλές εντυπώσεις, ενός μουσικού με καλή φωνή και ταλέντο τραγουδοποιού που όμως δεν κατάφερνε να προσδώσει κάτι το συναρπαστικό στα τραγούδια του. Δεκαεπτά μήνες μετά, o Moa Bones είναι ένας καινούργιος, εντελώς αλλαγμένος μουσικός. Όρθιος αυτή την φορά, με εξαιρετικό νεύρο, εντελώς έξω από τo σύνηθες υποτονικό στερεότυπο “κιθάρα – φωνή”, άψογος τεχνικά και ακόμα πιο ενδιαφέρον συνθετικά, παίζει έξυπνα με εναλλακτικά κουρδίσματα στην κιθάρα, εκφέρει καθαρά και με νόημα κάθε μία από τις λυρικές ατάκες των στίχων του, με γλυκιά χροιά και φωνή που πολλές φορές “σπάει” εκφραστικά προσδίδοντας μια δόση παράνοιας που δένει ιδανικά την γεύση της αμερικανικής folk του.
Εξαιρετικό το “Take it all away” και οι υπέροχοι στίχοι του, κάθε άλλο παρά ανώφελη η ερμηνεία του στο πολυδιασκευασμένο “Solitary man”, συγκλονιστικό το –εντελώς αλλαγμένο σε σχέση με την ηχογραφημένη εκδοχή του– “Fist of Love”. Έμεινε για 45 λεπτά στην σκηνή, εκτελώντας 7 κομμάτια και χειροκροτήθηκε θερμά. Όμως πάνω από όλα έπεισε πως είναι από τα λίγα act στην χώρα μας που δεν πέφτει στην πλάνη ότι η folk είναι κάτι χαμηλόφωνο, ακουστικό, άχρωμο. Εκτός των άλλων, αυτονόητων στοιχείων που την χαρακτηρίζουν, η folk κραυγάζει σπαρακτικά, αφηγείται ιστορίες, καταθέτει ψυχή, αγνά, ειλικρινά άμεσα. Όπως ο Moa Bones.
Moa Bones setlist
Take it all away
Long for a Change
A Man’s Compass and the Leaves of Fall
Solitary man (Neil Diamond cover)
Fist of Love
The Swimming Song (Loudon Wainright ΙΙΙ cover)
For M
Δέκα και μισή, ευλαβική τήρηση του προγράμματος της βραδιάς. H τετράδα των Wovenhand παρουσιάζεται και -δεδομένης της λατρείας του ελληνικού κοινού στο εν λόγω group- αποθεώνονται άμα τη εμφανίσει τους. Ο παρέα του Δαυίδ όμως δεν είναι διατεθειμένη να δρέψει ακόπως τις δάφνες ενός θριαμβευτικού καλωσορίσματος. Ο σκληρός ήχος που υιοθετήθηκε από την μπάντα στο “The Laughing Stalk” και εδραιώθηκε, μεγεθυμένος και ογκωδέστερος, στο πρόσφατο αριστουργηματικό τους album (Refractory Obdurate) αντικατοπτρίζει πλήρως τις διαθέσεις τους. Άλλωστε στα δύο αυτά album στηρίζουν σχεδόν αποκλειστικά την σημερινή τους set list.
Με τις μονότονες υποβλητικές αρμονίες τους σκοπεύουν να κατακτήσουν ολοκληρωτικά το συναίσθημα των ακροατών. Στα αριστερά της σκηνής ο Ευγένιος με εκστατικές κινήσεις των χεριών ξορκίζει τα κακά πνεύματα σαν ινδιάνος μάγος ενώ ψάλλει με βαθιά φωνή βυθισμένη σε άφθονο reverb τις μεταφυσικές του αγωνίες. “Hiss”, “Closer”, “Maize” πριν το μοναδικό κομμάτι που θα θυμίσει την δισκογραφία των 16 horsepower -παραδοσιακή σύνθεση ωστόσο-, το μυστηριακό “Horse Head Fiddle”.
Στο King o King η δουλειά έχει ήδη ολοκληρωθεί και οι παρευρισκόμενοι είναι ήδη παραδομένοι στον βαρύτερο από ποτέ ήχο των Wovenhand. Άξιοι συμμέτοχοι στο χτίσιμο ενός τέτοιου ογκώδους ηχητικού οικοδομήματος οι τρείς μουσικοί που πλαισιώνουν τον χαρισματικό Eugene. Charles Edward French στις αγριεμένες, γεμάτες feedback κιθάρες (παράλληλα με καθοριστική συμμετοχή και στις φωνές), ο Neil Keener με την σχεδόν black metal προσέγγιση στο μπάσο του και κυρίως ο απαράμιλλης τεχνικής Ordy Garrison με τις εξαιρετικές δυναμικές και χρωματισμούς που επιτυγχάνει “ζωγραφίζοντας” στο τεράστιο set τυμπάνων και κρουστών που τον περιβάλλει.
Το σφυροκόπημα θα συνεχιστεί αδιάκοπα για μία ώρα και ένα τέταρτο της ώρας με κορυφαίες στιγμές το “El-Bow”, το Corsicana Clip, όταν ο Eugene θα πάρει αν δεν με απατά η μνήμη μου για πρώτη φορά στα χέρια του το φθαρμένο, κατασκευασμένο το 1887 ξύλινο banjo του, το σκοτεινό ασφυκτικά βαρύ “Fields of Hedon”.
Στις 11:45 οι τέσσερεις μουσικοί θα εγκαταλείψουν την σκηνή μην αφήνοντας όμως αμφιβολία για την επιστροφή τους καθώς τα φώτα παραμένουν χαμηλωμένα ενώ στα ηχεία του Fuzz ακούγονται ινδιάνικες πολυφωνικές μελωδίες. Λίγα λεπτά μετά ο D.E. Edwards επανέρχεται για ένα encore που απαρτίζεται από κομμάτια εκτός των δύο τελευταίων κυκλοφοριών της μπάντας. Εκτελεί solo τo “Whistling girl” και το “As I went out one morning” του Bob Dylan το οποίο φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αγαπητό αν και απουσιάζει από την επίσημη δισκογραφία της μπάντας. Στο τελευταίο μέρος οι υπόλοιποι τρείς μουσικοί θα επιστρέψουν στις θέσεις τους για να κατεδαφίσουν ότι έχει μείνει με το άγριο, σκληρό ξέσπασμα του Kicking Bird.
Οι Wovenhand διατηρούν φανατικό κοινό στην Ελλάδα και θα τους ήταν εύκολο να γεμίζουν συναυλιακούς χώρους εκτελώντας ξανά και ξανά κομμάτια από το ένδοξο παρελθόν τους στα διαλλείματα από την σύνταξη τους. Αντιθέτως έρχονται με τις αποσκευές γεμάτες νέα πράγματα κάθε φορά μοιάζοντας να διανύουν μία δεύτερη, και για τον David Eugene Edwards ίσως τρίτη, καλλιτεχνική νιότη, μάλιστα πιο τραχεία κι επιθετική. Πριν κιόλας καταλαγιάσει η σκόνη που σήκωσαν χτυπώντας τις καουμπόικες μπότες τους στο ρυθμό περιμένουμε την επόμενη επίσκεψη τους.
Wovenhand setlist
Hiss (Refractory Obdurate)
Closer (The Laughing Stalk)
Maize (The Laughing Stalk)
Horse Head Fiddle (Traditional/16 Horsepower-Folklore)
King O King (The Laughing Stalk)
Masonic Youth (Refractory Obdurate)
El-bow (Refractory Obdurate)
Corsicana Clip (Refractory Obdurate)
The Refractory (Refractory Obdurate)
Long Horn (The Laughing Stalk)
Field Of Hedon (Refractory Obdurate)
Salome (Refractory Obdurate)
Good Shepherd (Refractory Obdurate)
Whistling girl (Mosaic)
As I Went Out One Morning (Bob Dylan cover)
Kicking Bird (Ten Stones)
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
584 
