Η μαλακία, δυστυχώς, είναι ανθρώπινη αρετή και εγώ, θέλω να πιστεύω, είμαι άνθρωπος και γι’ αυτό το λόγο θα ήθελα να ζητήσω χίλια συγγνώμη πρώτα απ’ όλα από τα δύο γκρουπ που εμφανίστηκαν πρώτα, τους Breath After Coma και Rascal Whack, διότι εκ’ παραδρομής αφίχθην στο ΑΝ, άνετος, στις 9 ακριβώς.
Εκεί ο κύριος Τσιακόπουλος με ενημέρωσε ότι λόγω συγκοινωνιών το Festival άρχιζε στις 8 την τρίτη μέρα και κατά συνέπεια ίσα – ίσα προλάβαινα να δω κάποια κομμάτια των BAC. Συνεπώς, οφείλω και ένα ειλικρινέστατο συγγνώμη και στη διοργανώτρια Trailblazer και το Δημήτρη Κώτση για την αμέλεια μου.
Εντούτοις, απ’ ό,τι πληροφορήθηκα από τον αξιότιμο, ανώνυμο συνάδελφο του Metal Invader (…ναι, επέστρεψε κουφάλες…), οι Rascal Whack παίζουν κάτι Sabbath-οειδές και με αυτί ορθάνοιχτο προς τις βορειοδυτικές Η.Π.Α, σε εκείνη τη μικρή, χαριτωμένη και μαστουρωμένη πολιτεία της Washington. Μου ανέφερε, επίσης, ότι τα παιδιά των RW ήταν κάπως συγκρατημένα επί σκηνής, πράγμα φυσιολογικό για μία σχετικά νέα μπάντα. Ευχαριστώ το συνάδελφο για τη ευγενέστατη και ανεκτίμητη συνδρομή του.
Τα δύο κομμάτια των Breath After Coma, που πρόλαβα να ακούσω, ήταν πραγματικά πολύ δυνατά απ’ όλες τις απόψεις και πιστεύω ότι η ταμπέλα stoner rock ή οποιαδήποτε άλλη τους αδικεί πολύ. Το κουαρτέτο πραγματικά με εντυπωσίασε με την ένταση που παρήγαγε, καθώς άλλα άκουσα στις ηχογραφήσεις τους στο δίκτυο και άλλα συνάντησα στο live. Συγκεκριμένα, τόσο η φωνή του frontman, Ορέστη, όσο και οι κιθάρες τους είναι κάμποσα decibel επάνω, ώστε ο καθαρότατος ήχος τους να ακούγεται ζωντανά αρκετά πιο “ψωμωμένος” από το στούντιο. Λυπάμαι, ειλικρινά, που τους πέτυχα για τόσο λίγο.
Ακολούθησαν οι τσαχπινογαργαλιάρηδες Superpuma με το ξεφεύγα garage rock τους. Με κύρια attraction τον τραγουδιστή Βασίλη Πούμα (ή Crosseyed κατά το profile τους στο FB), που μας κάνει μία εισαγωγική σύσταση της μπάντας στα αραβικά (ή στα αλαμπουρνέζικα, θα έλεγα εγώ), οι Superpuma εκτελούν με αρκετή άνεση τα ναυτικά garage βαλς τους, με επιλογές από διάφορα στάδια της καριέρας τους και με ιδιαίτερη μνεία στο σχετικά πρόσφατο split με τους αστέρες Universe 217. O φίλος Βασίλης αφιονίζεται και σπαρταράει επί σκηνής, επιμένοντας να λέει ανά διαλείμματα “είμαστε οι Superpuma”, προκαλώντας το γέλωτα και αντισταθμίζοντας κάπως μία ελαφρά κοιλίτσα που έκανε το set τους κάπου μετά μέση. Για τα δύο-τρία τελευταία τραγούδια απαιτούνταν η συνδρομή και ενός βιολιού το οποίο, δυστυχώς, χανόταν αρκετά στη μίξη. Μια αρκετά ικανοποιητική εμφάνιση σε συσχετισμό με αυτά που άκουσα από πριν.
Οι Solarmonkeys που πήραν τη σκυτάλη από τους Superpuma, εμφανίζονται απόψε ως τετράδα ελλείψει κημπορντίστα. Ήμουν λίγο προκατειλημμένος ως προς αυτό γιατί, προφανώς, προσέδιδε άλλο χρώμα στον ήχο τους, αλλά θεωρώ ότι με ψιλο-βούλωσαν. Ο ήχος τους δεν απέχει πολύ, αλλά τονίζονται περισσότερο οι κιθάρες που φέρνουν στο νου τον ήχο τον βορειοδυτικών πολιτειών αλλά με ένα πιο παλιομοδίτικο grοove που αρχικά με ξένισε αλλά κατόπιν έκανε το κεφάλι μου να κουνηθεί ρυθμικά μαζί με κάποιων άλλων μέσα στο AN. Επίσης, θεωρώ ότι είναι αρκετά χαρακτηριστικό το υψίφωνο του φίλου frontman, ο οποίος μπορεί να μη χτυπάει στο μάτι, όπως ο συμπαθέστατος υαλοφόρος μπασίστας τους, αλλά κάνει εγγυημένα σωστά τη δουλεία του και δε χάνει αναπνοή. Όπως είναι φυσιολογικό τα τυπάκια, γενικώς, δε χάνουν νότα και είναι σίγουρα, μαζί με τους BAC, οι πιο κοντινοί συγγενείς στον Αμερικανικό ήχο από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν την Κυριακή. Απλά, για να πω την αμαρτία μου, μου έλειψε εκείνη η εύστοχη διασκευή στο “Ashes to Ashes” των Faith No More, που τους έκανε να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω. Εν αναμονή του δίσκου τους που κυκλοφορεί το Νοέμβριο. Ίδωμεν.
Το Νοέμβρη, επίσης, θα κυκλοφορήσουν δίσκο και οι Black Hat Bones που είναι το κρυφό συγκρότημα της ημέρας. Οι φίλτατοι μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό με μία διασκευή στο κλασικό, πλέον, “All My Friends Are Dead” των drag Νορβηγών Turbonegro. Η παρατήρηση φίλου ήταν ότι αν δεν είσαι γνήσιος Turbojugend ή το ίδιο το συγκρότημα, το τραγούδι αυτό χάνει μάλλον την αξία του. Εγώ συμπληρώνω ότι ήταν κακή επιλογή για πρώτο τραγούδι. Κατά τα αλλά, οι BHB ήταν αρκετά δραστήριοι και κινητικοί, χωρίς ωστόσο να έχουν κάποια έντονη αντίδραση από το κοινό ή να κερδίσουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Ο ήχος τους είναι τυπικότατο hard rock, χωρίς πολλές εκπλήξεις. Κοινώς είναι αρκετά χαβαλέδες χωρίς να προσφέρουν κάτι καινούργιο.
Οι headliners της τελευταίας ημέρας, POEM, εμφανίστηκαν περί τις έντεκα και κάτι. Οι άνθρωποι είναι μία καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά για να είμαι ειλικρινής περίμενα κάτι πιο ευθύ και λιγότερο χρονοβόρο και περίπλοκο. Το συγκρότημα εκτελεί κομμάτια σχεδόν αποκλειστικά από το νέο άλμπουμ τους, με ελάχιστες αναφορές στο ντεμπούτο τους, το οποίο τιτλοφορείται “Skein Syndrome” και το οποίο είναι πιο φιλόδοξο από το προηγούμενο. Η μπάντα στηρίζεται αρκετά στην αρκετά δυνατή φωνή του frontman του Γιώργου Προκοπίου, που η εμφάνιση του επί σκηνής φέρνει περισσότερο σε άρια και λιγότερο σε rock συγκρότημα και είναι σε διαολεμένη φόρμα, δεδομένου ότι εμφανίστηκε στο ίδιο fest με τους Mothers of Millions δύο μέρες πριν.
Ωστόσο, όπως και κάποιες εμφανίσεις των Bliss, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, κάτι τόσο φιλόδοξο και προοδευτικό (με ανώμαλες αλλαγές μέτρων, μεγάλες συνθέσεις κ.τ.λ.) είναι και παράτολμο, γιατί κινδυνεύεις να χάσεις το ενδιαφέρον του κοινού, πράγμα που συνέβη ως ενός σημείου το βράδυ της Κυριακής και γεγονός που χτυπάει άσχημα στο μάτι, αλλά και στο αυτί. Συμπερασματικά, όπως είναι δύσκολο να πετύχεις το r’n’r των Turbonegro είναι εξίσου δύσκολο να αναπαράγεις και το εναλλακτικό metal των Tool, που, πέραν των όποιων τεχνικών δυσκολιών, είναι μοναδικό και χαρακτηριστικότατο.
Εν κατακλείδι το διήμερο, που παρευρέθην, στο φετινό Defcon ήταν αρκετά αντιπροσωπευτικό για το σκληρό ήχο της Αθήνας και εύχομαι ο θεσμός αυτός να συνεχίσει. Και του χρόνου.
photos: Χριστίνα Αλώση
527 
