Σκέφτομαι αυτό το μήνα να ζητήσω από τους ανθρώπους του ΑΝ να μου στήσουν μία σκηνή, γιατί, όπως με προειδοποίησε ο φίλτατος Μαρσέλος, θα φάω όλο τον Οκτώβρη μου εκεί μέσα εν όψει των αλλεπάλληλων live αυτού του μήνα. Είπαμε, όλα για την τέχνη.
Η Trailblazer, πιστή στο ραντεβού της, ανεβάζει περί τις 9 τους Killing with a Smile, αν και, δυστυχώς για το συγκρότημα, ελάχιστοι έχουν προσέλθει μέχρι εκείνη την ώρα (σε αντίθεση με τα 300-400 άτομα που εμφανίστηκαν την Παρασκευή). Οι Αθηναίοι σίγουρα κατέχουν πολύ καλά τα όργανα τους (μη γελάτε ρε) και έχουν προσέξει και από τεχνικής άποψης τον ήχο τους, (τριγκαρισμένα drums κτλ) που είναι απαιτητικός ως προς αυτό που θέλουν να πετύχουν, που στην προκείμενη είναι αυτό που όλοι ονομάζουμε birt-pop… Πλάκα κάνω, metalcore είναι η σωστή απάντηση. Παρόλα αυτά, ο ήχος ενός αρκετά άδειου ΑΝ δε βοηθάει και ιδιαίτερα το εγχείρημα τους. Εντούτοις κερδίζουν κάποιες εντυπώσεις με τη σκηνική τους παρουσία και , ιδιαίτερα, με τον υπερδραστήριο, ημίγυμνο και μασκοφορεμένο φίλο στο μπάσο.
Σειρά έχει το κουιντέτο των Buried Before I Die, οι οποίοι, όπως μας πληροφορεί με απολογητικό ύφος ο κιθαρίστας τους, Παύλος, εμφανίζονται σήμερα ως κουαρτέτο ελλείψει του τραγουδιστή τους, που υπηρετεί τη μαμά πατρίδα. Συνεπώς το έργο τους γίνεται ακόμη πιο δυσχερές, καθώς υποχρεωτικά τα παλικαράκια εκτελέσανε τα κομμάτια τους, παλιά, νέα και ακυκλοφόρητα, σε ορχηστρική μορφή και πράγμα που κάνει κάπως δύσκολο το να ξεχωρίσεις τόσο τα κομμάτια καθεαυτά, όσο και τον ήχο τους από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της ημέρας. Ωστόσο, τόσο η θαρραλέα απόφαση τους, όσο και το γεγονός ότι τα παιδιά παίξανε στο τέλος και μία πολύ εύστοχη διασκευή, με φωνητικά, στο “Change (in the House of Flies)” των Deftones, έκαναν την ώρα να περάσει γρήγορα και εμένα να τραγουδάω σαν παιδάκι.
Διάλειμμα για τσίσα και, αφού έμαθα από εγκυρότατες πηγές για την εμφάνιση – έκπληξη των Tardive Dyskinesia, αντικρίζω για πρώτη φορά τους περιβόητους Furor. Μπορώ να πω με άνεση ότι κατάπια αρκετές από τις κουβέντες που έγραψα στη δισκοκριτική του δίσκου τους, “Blind Faith Revolver”, διότι η μπάντα πήρε σίγουρα το βραβείο κοινού λόγω προσελεύσεως, καθώς το ΑΝ ήταν αρκετά γεμάτο, πλέον, κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Το συγκρότημα είναι αρκετά δεμένο και το διασκεδάζει πολύ επί σκηνής, θα έλεγα σε σημείο που τα σπάει, πράγμα που το μεταδίδει και στον κόσμο. Οι συνθέσεις είναι πιο απλοποιημένες από τα υπόλοιπα γκρουπ αλλά πιο επιτυχημένες κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού. Ο frontman, Βαγγέλης, μία επιβλητική φιγούρα χαχανίζει με το κοινό, σκίζει το παντελόνι του, κάνει επίδειξη του ασύρματου μικροφώνου του, συμμετέχει στο ξεβράκωμα του μπασίστα του και εν τέλει μας ευχαριστεί στην έξοδο της μπάντας του.
Ακολουθούν οι Mindthreat, το (επίσης) metalcore συγκρότημα, που στείλαμε κατόπιν διαγωνισμού στο τεράστιο Wacken του 2012, απ’ ό,τι μου είπανε. Η αλήθεια είναι ότι με κούρασαν αρκετά, καθώς, σίγουρα δεν τους βοήθησε ο ήχος, αλλά και σίγουρα δεν εντυπωσιάστηκα με τις δυνατότητες του τραγουδιστή τους. Αυτή η εναλλαγή των φωνητικών από κάφρικο σε μελωδικό και τούμπαλιν σίγουρα δεν κολάκευαν τις μελωδικές του γραμμές. Γενικότερα, θεωρώ, αν (και πάλι) η ηλίθια ταμπέλα που ψάχνουμε είναι το metalcore, τα παιδιά γέρνουν περισσότερο προς το μέρος του metal στοιχείου τους. Κατά τα άλλα δείχνανε χαρακτηριστική άνεση επί σκηνής (είδα πολλά ελικόπτερα με τα μαλλιά των δύο κιθαριστών) και σίγουρα ξέρανε να παίζουνε.
Οι Tardive Dyskinesia ήρθαν σαν όαση μετά από όλον τον προηγούμενο βόρβορο για να αναπαράγουν λίγο ακόμη ελεγχόμενο βόρβορο. Τα λόγια είναι περιττά, γιατί οι άνθρωποι είναι βετεράνοι και χειρούργοι σε αυτό το γωνιώδες κράμα Pantera/ Meshuggah που παίζουν. Πάντα μένω άναυδος από τις δυνατότητες του καλοκουρδισμένου drummer, Νίκου Αργυρόπουλου, που είχαν την ευτυχία να παρακολουθήσω και στο Heavy by the Sea του καλοκαιριού. Οι TD μας εκμυστηρεύονται ότι είναι αρκετά απασχολημένοι αυτόν τον καιρό ετοιμάζοντας υλικό και βαφτίσια. To set είναι σύντομο και διεκπεραιωτικό προς τιμήν τους
Τέλος, εμφανίζονται, η attraction, όπως υπέθετα, του φεστιβάλ, οι Voldera Cult, ή πρώην Studiowaste (α ρε Νικόλα, μουσική εγκυκλοπαίδεια). Ο ήχος τους, μάλλον, προέρχεται από το ίδιο ακατέργαστο υλικό που προήλθε και αυτός των Mastodon, Isis, Neurosis, των δικών μας Bad Trip και Allochiria, και τόσων άλλων αλλά δυστυχώς περνάνε απαρατήρητοι, λόγω κόπωσεως του κοινού και δικής μου, κατ’ επέκταση.
Τα 6 (ή 5 1/2) συγκροτήματα θεωρώ ότι είναι πολλά για ένα τοπικό φεστιβάλ που αρχίζει στις 9, δυστυχώς. Ο ήχος του συγκροτήματος είναι βαρύς και βασανιστικός, πράγμα που δεν προσφέρεται για ένα κλείσιμο και, πέραν των άλλων, υπάρχουν ένα σωρό τέτοιου είδους συγκροτήματα στην πιάτσα που το κάνουν εξίσου καλά και, ενδεχομένως, καλύτερα, παρόλες τις δυνατότητες των Voldera. Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι απογοητεύτηκα. Ας είναι. Σε γενικές γραμμές ήταν μία καλή νύχτα για τον τοπικό metal ήχο. Αύριο πάλι (ελπίζω χωρίς δακρυγόνα).
photos: Χριστίνα Αλώση
532 
