Η αλήθεια είναι ότι το mismatch δύναμης – ταχύτητας στα πλαίσια του αγαπημένου thrash metal που υπήρχε πριν μερικά χρόνια, έχει εξαλειφθεί.
Ειδικότερα στη χώρα μας και μετά τη θυελλώδη, ως αναφορά στις ποιοτικές εγχώριες κυκλοφορίες στο ιδίωμα, περυσινή χρονιά, τουλάχιστον η θέση του speed έχει πλέον παγιωθεί μέσα στην ακρότητα που προσφέρουν τα οργισμένα παλικαράκια μας, φέρνοντας ανεπαίσθητα 80’s αύρες στο σήμερα, χωρίς να απαξιώνουν διάφορα death/ hardcore/ progressive “καινά δαιμόνια”, που ενισχύουν όλο και περισσότερο το ρόλο τους με την πάροδο του καιρού, σ’ αυτήν την εικαστική φόρμα.
Οι Αθηναίοι Never-Trust με το ντεμπούτο “Bras De Fer”, κερδίζουν με άνεση τον τίτλο ενός ακόμη πρωτοκλασάτου σχήματος, προσθέτοντας άλλο ένα έξοχο δείγμα οργισμένου crossover, που επικοινωνεί άριστα με τις επιρροές του, με ξεκάθαρη άποψη, υψηλό εκτελεστικό επίπεδο και επαγγελματικότατη νοοτροπία.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του δίσκου είναι η διαύγεια των τραγουδιών. Γρήγορα, άμεσα, πιασάρικα και αρκούντως βίαια. Ο Victor (κιθάρες) σπέρνει απόλυτα thrashοειδή riff, άλλοτε κατ’ ευθείαν από τις πηγές των Anthrax (είναι διάχυτο το πνεύμα της παρέας του Scott σε όλο το album, ειδικά στα refrain, δένει απόλυτα ως επιρροή με το ύφος των συνθέσεων, χωρίς ουδεμία τάση αντιγραφής, μάλλον φόρος τιμής) και άλλοτε mid-tempo hardcoreιές (το “Lust for Violence” και το ομώνυμο μου έφεραν καρφί στο νου Biohazard και Madball περιόδου “Set It Off”), με πολύ πωρωτικά αποτελέσματα. Έξοχες ιδέες, βασισμένες μεν σε σταθερές του είδους, περασμένες δε μέσα από έναν modern heavy metal προσανατολισμένο ήχο, που σε συνδυασμό με το ακριβέστατο όσο και ογκωδέστατο παίξιμο των Stas (drums) και George (bass), θα σου σβήσουν κατ’ ευθείαν τον χαρακτηρισμό “ρετρό” ή “nostalgic”.
Και τα δέκα τραγούδια του “Bras De Fer” στέκονται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα και πολύ δύσκολα θα ξεχώριζα κάποια. Όλα έχουν το δικό τους αυτόνομο ενδιαφέρον, από την μανία του “Tough Ain’t Enough” που ξεχύνεται με το τόσο απολαυστικό intro riff του, τη βαρβατίλα που αποπνέει το “Jack The Lumberjack!”, έως τον ορισμό heavymetalοσύνης του “By Myself”.
Τελικώς, το “Bras De Fer” είναι ένα πολύ διασκεδαστικό σύνολο, άξιου ενδιαφέροντος thrash metal, πολύ έξυπνου, σοβαρότατα δουλεμένου και οι δημιουργοί του μπορούν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο με χαμόγελο και να είναι υπερήφανοι για το έργο τους. Για ξεπαρθένιασμα στον κόσμο της μουσικής, ισοδύναμο με ότι περίπου ονειρεύεται μια πιτσιρίκα, για πρώτη της φορά. Ναι ρε, τόσο καλό.
687 
