Όταν έχεις κυκλοφορήσει ένα τόσο καλό album όσο το “Erevos Aenaon”, λογικό είναι το επόμενό σου βήμα να θέτει εξ αρχής ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες. Από τη μια η παγίωση του ονόματός σου καλλιτεχνικώς, από την άλλη η ελαχιστοποίηση της επιείκειας προς το μέτριο και η μεγιστοποίηση της επικριτικής των τρίτων.
Το “Lacrima Dei” αποδεικνύει ότι οι Meden Agan έχουν εξελίξει αυτή τη φόρμα του συμφωνικού/ οπερατικού metal τους, σαφώς απομακρυσμένοι από τα “trendy” χωράφια των Nightwish και των κλώνων τους, παρουσιάζοντας μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να ελίσσονται ανάμεσα στα καλύτερα στοιχεία είτε του power metal, είτε της κλασσικής μουσικής.
Τα βασικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο “Erevos Aenaon” έχουν μεταφερθεί με επιτυχία στο νέο album. Φυσικά η μεγάλη διαφορά έγκειται στα φωνητικά της Mάγιας Καμπάκη (που αντικατέστησε τη σπουδαία Ιλιάνα Τσακιράκη), τα οποία είναι φοβερά σε απόδοση, αν και σε πολύ πιο γήινα επίπεδα, εξεφρασμένα με αισθαντικότητα, λυρισμό και θηλυκό δυναμισμό.
Δεν εξεπλάγην, με δεδομένη τη βιρτουοζική φύση των μελών που απαρτίζουν τους Meden Agan, αλλά εντυπωσιάστηκα με το πανύψηλο εκτελεστικό επίπεδο. Τεχνικότατα riff και σπουδαία solo από τον Diman Κουτσογιαννόπουλο, ανήκει πλέον κι αυτός σε μια elite που σχηματίζεται στη χώρα μας (Ζελιώτης/ Κουρόπουλος (Psycrence), Αμοιρίδης (Enemy Of Reality), Teo Ross, Μήλιος (False Coda) και τόσοι άλλοι…) και σίγουρα δείχνει ένα αξιοπρόσεκτο συνθετικό ταλέντο, καθοριστικός ο ρόλος του Τόλη Μικρούλη στα synth/ keyboard μέρη του ο οποίος έχει εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο (και μου “μύρισε” πολλές φορές Kevin Moore, τι διάολο γκαστρωμένος είμαι;), παράγει τρομερές ατμόσφαιρες. Όσο για τους υπαίτιους του όγκου των Meden Agan, αυτοί διαπρέπουν. Τόσο ο Πάνος Παπλωματάς με το αρτίστικο, progressive κλάσης, drumming του που απογειώνει τις ταχύτητες εκεί που πρέπει όσο και ο Άρης Νικολέρης, τόσο στο μπάσο που ακολουθεί ακριβέστατα τις δύσκολες μελωδίες, όσο και στο ρόλο του ως η “αρσενική” φωνή του female fronted κόσμου του “Lacrima Dei”.
Hit-like τα “Everlasting Pain”, “Loss” και “Commemorate The Fallen”, σπουδαία τραγούδια και τα τρία τους, ενώ όλες οι συνθέσεις διέπονται από ποικίλο πνεύμα και γκάμα έκφρασης, σίγουρα πολύ ενδιαφέροντα όλα τα κομμάτια. Ο δίσκος ρέει πολύ ευχάριστα, ο ήχος του είναι μινιμαλιστικός σε σχέση με την βαρυφορτωμένη βαβούρα που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των κυκλοφοριών του ύφους αυτού, κάτι όμως που του δίνει άνεση στην ακρόαση, καθαρότητα και ανάδειξη ακόμη και των πιο μικρών λεπτομερειών. Πολύ όμορφο επίσης το cover του δίσκου, δείγμα της επαγγελματικότητας με την οποία δουλεύει αυτή η παρέα.
Έξοχη δουλειά από τους Meden Agan, σίγουρα έχουν ανέβει ένα σκαλί στην εκτίμησή μου και είμαι σίγουρος τουλάχιστον για την αποδοχή τους από το “κύκλωμα”, ως καλλιτεχνική αξία. Ως αγοραστική, και δεν με αφορά και δεν έχει και σημασία πλέον. Αν με πιάνεις.
584 
