Ίσως τελευταίοι, αλλά για κανένα λόγο καταϊδρωμένοι, απάντησαν στις ερωτήσεις του Rockway οι Furor ενόψει του φετινού φεστιβάλ, Defcon 6. Ο κιθαρίστας τους Γιώργος αναλύει την ύπαρξη ευκαιριών για τις metal μπάντες στην Ελλάδα, τα υπέρ ενός σπόνσορα, το σεβασμό προς το κοινό και πολλά άλλα που καλό θα ήταν να τα ρίξετε μία ματιά.
Σχετικά πρόσφατα κάνατε μια πολύ σημαντική αλλαγή line-up. Πως αποφασίσατε να προβείτε σε μια τέτοια ενέργεια μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης ως συγκρότημα;
Δεν είναι και τόσο πρόσφατη η αλλαγή, αφού χρονολογείται ουσιαστικά κάπου ανάμεσα στο 2010-11. Δε θα έλεγα ότι ήταν «απόφαση» της μπάντας, αλλά μάλλον «έκπληξη» ακόμα και για εμάς, πράγμα όμως που δε μας έκανε στιγμή να τα παρατήσουμε. Δε θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Παρ’ όλα αυτά, σχετικά γρήγορα βρήκαμε τη νέα μας φωνή μέσα από το λαρύγγι του Βαγγέλη Κολιού, με τον οποίο γνωριζόμασταν και κάναμε παρέα από πριν, οπότε οργανωθήκαμε και επιστρέψαμε.
Είμαι λίγο μπερδεμένος ως προς την τελευταία σας κυκλοφορία, το “Blind Faith Revolver”. Κυκλοφόρησε το 2011 και κατόπιν επανακυκλοφόρησε μέσω του ελληνικού Metal Hammer εντός του 2014;
Είσαι όντως λίγο μπερδεμένος… Το 2012 κυκλοφορήσαμε ένα EP ονόματι Small Talk Delirium, το οποίο περιείχε τρία νέα κομμάτια με τη νέα φωνή της μπάντας. Το Blind Faith Revolver κυκλοφόρησε αρχικά το 2013, όπου αποφασίσαμε να το διανείμουμε δωρεάν μέσω του ελληνικού Metal Hammer. Η ανταπόκριση ήταν θετικότατη, οπότε επανακυκλοφόρησε μετά από ένα χρόνο, δηλαδή το 2014, μέσω της Trailblazer Records, αυτή τη φορά σε κανονική μορφή cd, με εξώφυλλο-βιβλιαράκι, σκληρή θήκη κτλ.
Πως βλέπεις τις συνθήκες σήμερα για το ελληνικό metal; Είναι καλύτερες από, ας πούμε, πριν 5 ή δέκα χρόνια; Τι συντέλεσε στην όποια εξέλιξη;
Αυτή η ερώτηση είναι μεγάλη παγίδα. Δεν ξέρω τι σημαίνει “ελληνικό” metal, το metal είναι ίδιο παντού. Είναι η παγίδα (ή μήπως εφεύρεση;) που πέφτει ο Έλληνας και πετάει την κλασική ατάκα «για Έλληνες, καλά παίζουν, μπράβο τους». Θα μου επιτρέψεις να απαντήσω επαναδιατυπώνοντας και αλλάζοντας λίγο την ερώτηση στο «πώς βλέπω τις συνθήκες του metal στην Ελλάδα». Οι συνθήκες είναι πάνω κάτω ίδιες με αυτές που ήταν πάντα, δηλαδή χάλια. Το θετικό όμως είναι ότι έχει ανέβει το επίπεδο και το όραμα των μουσικών και κατά συνέπεια των μπαντών σε πολύ υψηλό επίπεδο. Από παλιά υποστηρίζαμε ότι οι ελληνικές μπάντες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα, σε μουσικό επίπεδο, τις αντίστοιχες του εξωτερικού. Υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες από τη χώρα μας, σε όλα τα παρακλάδια του metal που παίζουν φοβερή μουσική. Σίγουρα υπήρχαν πολύ καλές μπάντες και πριν από 5-10 χρόνια, αλλά λίγες ήταν αυτές που το βλέπαν σοβαρά το ζήτημα, άρα ήταν λίγοι και αυτοί που προχωρούσαν στο επόμενο επίπεδο. Πλέον υπάρχει οργάνωση στις μπάντες και το βασικότερο, είμαστε πολύ κοντά στο να εξαλείψουμε τα αιώνια «μεταλλικά» μας κόμπλεξ ως Έλληνες και να κοιτάξουμε το metal με μια σύγχρονη ματιά, πράγμα που μας κάνει να βρισκόμαστε στο ΤΩΡΑ στον χάρτη του metal και όχι να μαθαίνουμε για τα «νέα είδη» και τις νέες μπάντες του εξωτερικού μετά από μια πενταετία. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου η σημαντικότερη εξέλιξη, ότι δηλαδή έχουμε ωριμάσει και ως ακροατές πλέον, οπότε μπορούμε να «εξάγουμε» και φρέσκο «προϊόν» στην αγορά.
Ποια είναι η άποψη σου για τους σπόνσορες; Είναι απαραίτητοι για την επιβίωση ή πλήγμα στην αξιοπιστία ενός συγκροτήματος;
Η απάντησή μου θα είναι πολύ απλή: Αν θες να κάνεις ένα βήμα παραπάνω τους χρειάζεσαι. Τους χρειάζεσαι και σε χρειάζονται προφανώς. Είναι ένα «πάρε-δώσε» όλο αυτό. Δεν κρύβουμε ότι είμαστε ανοιχτοί σε σπόνσορες, έχουμε σπόνσορες οι οποίοι μας βοηθάνε να κάνουμε κάποια πράγματα τα οποία θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τα κάνουμε μόνοι μας. Πραγματικά δε βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να θεωρείται ένας χορηγός πλήγμα στην αξιοπιστία ενός συγκροτήματος. Αν έχεις χορηγό και παίζεις κακή μουσική τότε φταις εσύ, ο μουσικός, όχι ο χορηγός. Αυτή είναι άλλη μια «ελληνική metal πατέντα», η οποία δεν ξέρω και από πού προέκυψε για να σου πω την αλήθεια. Ίσως ο κόσμος να πιστεύει ότι ο μουσικός κάθεται και ο χορηγός του δίνει μονίμως φράγκα, γίνεται rock star κτλ., πράγμα που εννοείται δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Οπότε για να συνοψίσω, απαραίτητοι δεν είναι οι σπόνσορες, αλλά από τη στιγμή που μπορούν να σου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη, ειδικά σε χώρες όπως η δική μας, γιατί να πεις όχι;
Η Ελλάδα είναι φιλόξενος τόπος ως προς την προσπάθεια σας; Αν ναι, βλέπεις κάποια διαφορά στο πως σας προσεγγίζει ο κόσμος ή η προσέλευση είναι χαμηλή όπως ήταν άλλοτε;
Όχι, η Ελλάδα δεν είναι φιλόξενος τόπος για τη μουσική μας. Ίσως «φταίει» και το είδος που παίζουμε, το οποίο είναι πιο «αμερικάνικο». Γενικά ενώ υπάρχει κόσμος στις συναυλίες, ποτέ δε μπορείς να προβλέψεις πόση προσέλευση θα έχεις. Είσαι μονίμως με την απορία. Άλλες φορές η προσέλευση είναι υψηλή, άλλες όχι. Σίγουρα υπάρχουν μπάντες που μαζεύουν μια standard υψηλή προσέλευση, πράγμα που έχει να κάνει και με τις μόδες που επικρατούν ανά τις περιόδους, αλλά εμείς γενικά «παίζουμε» σε λίγο πιο «ριψοκίνδυνες» περιοχές που ακόμα δεν έχουν αναγνωριστεί απόλυτα από τον Έλληνα μεταλλά… Ο στόχος μας βέβαια είναι και το εξωτερικό όπου θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποια live αν μας το επιτρέψουν και οι συνθήκες. Όπως και να ‘χει όμως, η μπάντα πρέπει να παίζει το ίδιο καλά είτε έχει 5 άτομα από κάτω είτε έχει 500. Το ίδιο πρέπει να σέβεσαι και τους 5 που ήρθαν να σε δουν αλλά και τους 500…
Πόσο καιρό προβλέπεις να ασχολείσαι με τη μουσική;
Δε μπορώ να το προβλέψω αυτό, όσο είμαι υγιής θα παίζω. Μουσική παίζεις γιατί το έχεις ανάγκη, βγαίνει από μέσα σου, δε μπορείς να την αποχωριστείς καθόλου εύκολα.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Ευχαριστούμε πολύ και εμείς, τα λέμε πάνω στη σκηνή.
790 
