Τον ψηλόλιγνο νορβηγό απέφευγα επί μακρά σειρά ετών να τον “συναντήσω” στις συχνές, σχεδόν ετήσιες, επισκέψεις του στην Ελλάδα.
Ποτέ δεν σταμάτησα να ακούω την μουσική του, αγόρασα κάποια από τα άλμπουμ του, τα “έλιωσα”, συνέχισα να μαγεύομαι από την βαθιά φωνή του, τα αστικά blues του και τις παγερές νορβηγικές μπαλάντες του. Ωστόσο η σχεδόν θρησκευτική αφοσίωση μου στο ύφος των Madrugada παράλληλα με ένα αίσθημα πένθους για την ξαφνική, μοιραία διάλυση τους, αποθάρρυνε κάθε φορά την επιθυμία μου να τον παρακολουθήσω. Όσο κι αν ο Sivert ήταν εκείνος που αποτελούσε αδιαμφισβήτητο frontman, ιθύνοντα νου και ερμηνευτική πνοή του νορβηγικού συγκροτήματος, δίσταζα να τον παρακολουθήσω χωρίς τον Robert Burås στο πλάι του να συνεισφέρει με την κιθάρα του εκείνο το χαρακτηριστικό μισό μέρος του ήχου τους που δεν ήθελα να λείψει πότε. Κάθε πένθος όμως οφείλει να λήξει κάποτε και κάθε μνήμη απαιτεί τo αντίστοιχο –κλισέ μεν αλλά αληθινό- “η ζωή συνεχίζεται” για να παραμείνει ζωντανή. Η δική μου ευκαιρία να το εφαρμόσω στην περίπτωση των Madrugada, δόθηκε μόλις την περασμένη Τετάρτη, όταν στο Stage Vol. 1 η DIDI Music θα παρουσίαζε τον ιδιαίτερα δημοφιλή στην χώρα μας τραγουδοποιό.
To sold out της Πέμπτης (25/09/2014) είχε ήδη γίνει γνωστό, διόλου παράδοξο αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι ο Sivert Høyem λατρεύεται σα θεός στην χώρα μας από ένα ιδιαίτερα πολυπληθές κοινό, το οποίο τον ακολουθεί είτε ως σόλο καλλιτέχνη, είτε ως φορέα της κληρονομιάς του παλιού του συγκροτήματος. Ίσως λοιπόν δεν φαντάζει παράξενο ούτε το γεγονός ότι το κοινό αυτό πρόλαβε να γεμίσει και την Τετάρτη το Stage Volume I αν και η εκδήλωση είχε ανακοινωθεί εκτάκτως λίγες μέρες πριν, μετά από ακύρωση εκείνης που θα λάμβανε χώρα την συγκεκριμένη ημερομηνία στην Πάτρα. Κατάμεστος ο συναυλιακός χώρος της οδού Αγίας Ελεούσης και αρκεί μία ματιά για να αντιληφθεί κανείς το γεγονός ότι τα τραγούδια του Νορβηγού καταφέρνουν να έχουν απήχηση σε ένα εξαιρετικά ευρύ φάσμα φίλων της μουσικής. Ευρύ και ανομοιογενές από άποψη ηλικίας, μουσικών προτιμήσεων, στυλ ή θέστε εσείς όποιο κριτήριο νομίζετε.
Θα περίμενε κανείς ότι ένας κατάμεστος χώρος θα αποτελούσε ιδανική συνθήκη για τον Remi, τον τραγουδοποιό-ερμηνευτή ο οποίος επελέγη να ανοίξει την συναυλία, όμως τα πράγματα δεν λειτούργησαν ακριβώς έτσι. Ακόμα κι αν όλα ξεκίνησαν εντός προγράμματος, ακόμα κι αν το μουσικό ύφος του Άγγελου Κυπριανού αποτέλεσε μία ιδιαίτερα ταιριαστή στην περίσταση επιλογή, ακόμα κι αν ο ίδιος παρουσιάστηκε πανέτοιμος να υποστηρίξει με μία μόνο ακουστική κιθάρα την όμορφη φωνή του. Η απίστευτη βαβούρα που επικρατούσε στον χώρο –μέσα σε ένα μεγάλο, ανομοιογενές κοινό πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος εκείνων που δεν έχουν μάθει να “ακούν” άλλους από αυτούς για τους οποίους πλήρωσαν το εισιτήριο- κάλυψε την ευχάριστη παρουσία του Remi στον οποίον αξίζουν συγχαρητήρια τόσο για τα κομμάτια και την φωνή του όσο και για την ευγενική του στάση.
Στα εννέα όμορφα τραγούδια του και στις τρεις έξυπνες διασκευές που επέλεξε για τα περίπου 45-50 λεπτά παρουσίας του κινήθηκε κυρίως σε αμερικανικά folk μονοπάτια με έντονες επιρροές από τα blues και την gospel. Είναι σίγουρο ότι κατάφερε να κερδίσει αρκετούς θαυμαστές από εκείνους που κατάφεραν να τον ακούσουν παρά τον θόρυβο, όπως έδειξε το χειροκρότημα που έλαβε με το τέλος της εμφάνισης του.
Remi setlist
The Devil in Me
Back Home
I Wanna Take You Out
Here I Talk About Angels
To Love Somebody (Bee Gees)
Save Your Soul
I Want Her
I Put a Spell on You (Screamin’ Jay Hawkins)
I Wait for You
Folk n’ Rolla
Green Grass (Tom Waits)
The Gospel of the Road
Με ελάχιστη καθυστέρηση, 5-10 λεπτά σε σχέση με την προγραμματισμένη ώρα, από τα μεγάφωνα παρουσιάζεται ο Sivert Høyem και η μπάντα που τον συνοδεύει. Βγαίνει στην σκηνή εν μέσω παραληρήματος από τους εκατοντάδες θεατές, οι τέσσερεις μουσικοί που τον συνοδεύουν δείχνουν κάποια αρχική έκπληξη που διαρκεί λίγες στιγμές, έως ότου παίζουν τις πρώτες νότες του υπέροχου “Majesty”, επιλογή που θα προβοκάρει το συναίσθημα των ακροατών εξαρχής. Η φωνή του ερμηνευτή καθαρή, γεμάτη σε συχνότητες, άψογη, σε κάνει να αδιαφορήσεις για ένα μικρό “ξύσιμο” στα ηχεία, τεχνικό πρόβλημα που ωστόσο θα λυθεί πριν τελειώσει το ίδιο κομμάτι.
Ακολουθεί μία νευρώδης εκτέλεση του “Give it a Whirl” και οι εντάσεις ανεβαίνουν ακόμα περισσότερο με το σκληρό, υποχθόνιο “Red on Maroon”. Μόλις τέταρτο στην σειρά θα ακολουθήσει το “Endless Love” από τον ομώνυμο νέο δίσκο, διαλύοντας τις υποψίες ότι θα περιοριστεί σε μία επαγγελματική παρουσίαση του νέου album. Πράγματι, με το setlist o νορβηγός καλλιτέχνης επιχειρεί να καλύψει ισορροπημένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του, να παρουσιάσει διακριτικά τον νέο δίσκο αλλά και να συμπεριλάβει κάποια από τα αγαπημένα κομμάτια της πρώτης του μπάντας.
Η μικρή ορχήστρα του, αποτελείται από τέσσερις μουσικούς που κάνουν να φαίνεται εύκολος ο άχαρος κι επικίνδυνος ρόλος της υποστήριξης ένος προικισμένου frontman με τέτοια απήχηση στην Ελλάδα. Ο μπασίστας είναι σταθερός όπως απαιτεί ο ρόλος του, ο drummer άνετος και τεχνικός χωρίς φλυαρίες. Συμπληρώνονται από έναν εξαιρετικό κιθαρίστα και έναν “μπαλαντέρ” (Christer Knutsen) που ανάλογα με τις ανάγκες του κομματιού αναλαμβάνει τα πλήκτρα ή την δεύτερη κιθάρα. Όλοι τους συμμετέχουν παράλληλα και με ιδιαίτερη επιτυχία στα backing vocals.
Δεκατρία κομμάτια μέχρι τις 10:50 περίπου θα ολοκληρώσουν το κυρίως μέρος της εμφάνισης του με ρυθμούς που εναλλάσσονται κατευθύνοντας παράλληλα την διάθεση των θεατών. Αισθαντικές μπαλάντες (“what´s on your mind”), στοιχειωμένα gospel (“blown away”) , folk μελωδίες (“into the sea”), ένα εκπληκτικό “Honey bee” κάπου εκεί, το καινούργιο “Görlitzer Park” απύθμενα πιο βαθύ από την ηχογραφημένη του εκδοχή. Οι τόνοι θα ανέβουν φέρνοντας στο μυαλό κάτι από Bad Seeds με το δυναμικό “The hour of the wolf” -των flamenco αρμονικών αναφορών που έχουν χρησιμοποιηθεί και σε άλλα κομμάτια των Madrugada- και κυρίως το σκοτεινό country ξέσπασμα του “Wat Tyler”.
Το κυρίως μέρος της συναυλίας θα κλείσει με το “Inner Vision” από το τελευταίο album στις 10:50 αλλά το group θα επιστρέψει σχεδόν αμέσως για ένα προγραμματισμένο encore τεσσάρων κομματιών γνωρίζοντας εκ νέου την αποθέωση του κοινού. Η μπάντα του Sivert Høyem είναι εξαιρετική και εδώ και απογειώνει τους ακροατές που ενώνουν διαρκώς την φωνή τους με την αγαπημένη βαθιά φωνή του Νορβηγού ερμηνευτή. Οι πέντε μουσικοί φτάνουν στο αποκορύφωμα με την άψογη εκτέλεση του “The kids are on high street”, όπου στο πλάι της φωνής του Sivert δεσπόζει ένα εξαιρετικό κιθαριστικό solo και χαιρετούν. Παρατεταμένα χειροκροτήματα θα τους φέρουν πίσω για ένα τελευταίο κομμάτι και αυτό θα είναι το “Moon landing” και πλέον ολόκληρο το Stage Volume I τραγουδάει μαζί με τον Sivert μία από τις πιο αισιόδοξες, ίσως pop αλλά εμψυχωτικές μελωδίες του.
Κατακλείδα; Η εμφάνιση του Sivert Høyem ήταν αυτό ακριβώς που περίμενες, με την απόλυτα καλή έννοια ωστόσο. Ένας αγαπημένος μουσικός που τιμά την ιστορία του, το παρόν του, την αγάπη της οποίας γίνεται αποδέκτης στην χώρα μας. Μία εξαιρετική φωνή που δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει. Ένας τακτικός επισκέπτης και φίλος. Η ζωντανή μνήμη των Madrugada. Σε τελική ανάλυση είναι ένα συναυλιακό “σιγουράκι”, από εκείνα που δεν απογοητεύουν σχεδόν κανέναν από τους fans. Κι ίσως πείθουν και μερικούς από τους δύσπιστους.
Sivert Høyem setlist
Majesty (Grit/Madrugada)
Give it a whirl (Long slow distance)
Red on maroon (Long Slow Distance)
Endless love (Endless love)
What’s on your mind? (Madrugada/Madrugada)
Blown away (Long slow distance)
Ride on sisters (Endless love)
Into the Sea (Exiles)
Honey bee (Madrugada/Madrugada)
Görlitzer Park (Endless love)
The hour of the wolf (Madrugada/Madrugada)
Wat Tyler (Endless love)
Inner Vision (Endless love)
Where is my moon? (Where is my moon? – EP)
Return to nothing special (Moon landing)
Prisoner of the road (Prisoner of the Road)
The kids are on high street (The Deep End/Madrugada)
Moon landing (Moon landing)
Photos: Καλλιόπη Τσουρουπίδου
582 
