Οι Train εκτοξεύτηκαν στα ουράνια (και στα Grammys) με το “Hey Soul Sister” μόνο και μόνο για να απαξιωθούν με το album “California 37”, το οποίο ήταν ικανοποιητικότατο και με μερικά πολύ καλά κομμάτια, χωρίς όμως να αγκαλιάζει τις επιθυμίες και τις απαιτήσεις του mainstream κοινού.
Με το “Bulletproof Picasso” δείχνουν να μην ενοχλούνται από αυτό και διατηρούν χαμηλό προφίλ. Ο δίσκος είναι κλασσικό αμερικάνικο pop rock με στοιχεία alternative και country.
Ο Patrick Monahan εξακολουθεί να αποτελεί το δυνατότερο χαρτί του συγκροτήματος, όντας μια από τις πιο κρυστάλλινες φωνές του είδους της. Η υπόλοιπη μπάντα φαίνεται ευχάριστα διατεθειμένη να πειραματιστεί με τον ήχο της, παίζοντας με το ύφος και την ένταση της, χωρίς όμως υπερβολικές δόσεις διαφοροποίησης από προηγούμενες δουλειές τους.
Το “Bulletproof Picasso” είναι το πιο χαλαρό και αυθόρμητο album των Train. Απέχει από το να χαρακτηριστεί το καλύτερο τους, δεν το επιχειρεί καν. Προσφέρει 12 νέες όμορφες συνθέσεις στην συλλογή της μπάντας, ίσα ίσα για να κρατά την μηχανή να δουλεύει. Το καταφέρνει άψογα.
687 
