Αν την περσινή χρονιά την χαρακτήρισε κάτι, αναφερόμενοι στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας, αυτό ήταν οι αλλεπάλληλες (και κυρίως ποιοτικές, που είναι το ζητούμενο) thrash κυκλοφορίες, οι οποίες ενέταξαν τη σχετική σκηνή στον παγκόσμιο χάρτη με ένα άξια κερδισμένο status.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει τη χρονιά που διανύουμε με ένα υφιστάμενο κύμα δουλειών που ανήκουν στο μαύρο και άραχνο αυτό είδος μουσικής, το doom metal. Έτσι, μετά από “Doom Philosophy” των Sorrow’s Path που έδωσε ένα πρώτο στίγμα αξιοπρεπούς doom μουσικής, έρχεται μια δυναμική πεντάδα από το Ηράκλειο (που μας έδωσε πρόσφατα το ντεμπούτο των, ανάλογα κινούμενων, Forsaken Memoriam) να επιβεβαιώσει το αναφερθέν εν δυνάμει φαινόμενο.
Πάρα πολύ καλό κατά βάση doom metal, αλλά με αρκετά λοξοκοιτάσματα που το καθιστούν εξαιρετικά ενδιαφέρον, κυρίως Sabbathικό και προσεγγιστικό των άμεσων συνεπειών τους (π.χ. Candlemass και λοιπή κυρίως σουηδική σκηνή), βουτηγμένο σε ανατολίτικες κλίμακες/ ατμόσφαιρες. Πάρα πολύ όμορφα riff και τεχνικά μελωδικά solos που θυμίζουν τον μεγάλο Tony Iommi από τους Άγγελο Τζανή και Χάρη Ντόκο (κιθάρες αμφότεροι), οι οποίοι διοχετεύουν μια τρομερά εύγευστη grooveίλα (και stonerίλα τη λες πάντως, αλλά πολύ καλά φιλτραρισμένη στο αμιγώς heavy στοιχείο του album) που σε συνδυασμό με τους κεφάτους όσο και ποικίλων ταχυτήτων ρυθμούς των Μηνά Βασιλάκη (drums)/ Μανώλη Σχιζάκη (μπάσο), πετυχαίνουν ένα σχεδόν άριστο για τα δεδομένα τους αποτέλεσμα. Τα δε powerίζοντα φωνητικά του Μιχάλη Σταυρακάκη, με εξέπληξαν ευχάριστα, ταιριάζουν με το ύφος της μπάντας και κινούνται από αρκετά καλά έως καταπληκτικά στα υψίφωνα μέρη. Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση και η μόνη παρατήρηση που έχω να κάνω είναι η “λείανση” των “μεσαίων” σημείων στην έκταση της φωνής του. Πάρα πολύ καλός τραγουδιστής και γενικά, τα παιδιά είναι ικανότατα ως συνθέτες και ως εκτελεστές.
Το “The End Is Written” χρησιμοποιεί διάφορες εκφραστικές οδούς. Από τον Sabbathισμό του “Sadness and Hesitation” στην Candlemass way, σύγχρονη doom τραγουδοποιία του ομώνυμου του “Faceless” ή του “Hanging Puppet” κι από εκεί στην απρόσμενη λυρικότητα του επιλόγου “Sins”, κινείται σε αξιοπρεπέστατα συνθετικά επίπεδα, ακούγεται δυναμικό και ενθουσιώδες, αλλά ταυτόχρονα και μελετημένο, ενώ δεν υπάρχει τραγούδι που να υστερεί αισθητά σε ποιότητα και πιστεύω ότι συνολικά ο δίσκος μπορεί να προσελκύσει και ακροατές άλλων χώρων. Ο ήχος του Daniel Bergstrand (Meshuggah, In Flames, Dimmu Borgir, Evergrey) είναι αρκετά καλός, θα μπορούσαν ίσως τα κιθαριστικά solo να ακούγονται λίγο πιο μπροστά, είναι απέριττος και αγυάλιστος, αν και ογκώδης και κυρίως προσανατολισμένος στο heavy metal αίσθημα, είναι αρκετά “φωτεινό”.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, άλλο ένα πολύ καλό συγκρότημα ξεπετάχτηκε στη χώρα μας, εύχομαι εξελικτική, ανάλογα δημιουργική, πορεία και όλα τα σχετικά. Αξίζουν οπωσδήποτε, τουλάχιστον τις αυτιές σας.
677 
