Η πιο καλή και ευχάριστη κριτική που μπορείς να γράψεις για ένα δίσκο είναι αυτή που πέρα από την αντικειμενικότητα, να μπολιάζεται και με γερές δόσεις συναισθηματικής φόρτισης.
Η κριτική που κάνεις για κάτι που το αισθάνεσαι κομμάτι σου σημαίνει οτι και οι απαιτήσεις θα είναι υψηλές. Αν δεν έχεις απαιτήσεις τότε δεν έχεις και προσδοκίες.
Τι απαιτήσεις να έχεις όμως απο μια μπάντα η οποία μετά τον θανατό του Mark Reale το 2011 βρέθηκε μετέωρη χωρίς κανένα από τα ιδρυτικά μέλη στη σύνθεση της. Ελπίζεις σίγουρα για κάτι καλό αλλά μέχρι εκεί. Είναι οι καταστάσεις που σε κρατάνε λίγο μαντρωμένο παρότι σε 37 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας ακόμα ψάχνεις μια μέτρια δουλειά τους. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε αναδρομή αλλά album όπως τα Thundersteel, Fire Down Under, The Privilege of Power, Restless Breed αποτελούν διαμάντια που ισάξια τους πιθανώς να μην έχουν γράψει άλλες μπάντες που οι καταστάσεις και πιθανώς το management τις έκαναν πιο γνωστές στο ευρύ κοινό.
Unleash the Fire λοιπόν και 15 δίσκος για τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ RIOT. Το group αποτελείται πλέον από τον Mike Flyntz στη κιθάρα (στη μπάντα από το privilege of power και μετά), μαζί του στις δεύτερες ο μαθητής του Nick Lee. Στο μπάσο μια παλιά καραβάνα, ο Don Van Stavern που έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του όποτε η μπάντα τον χρειάστηκε από το 1986 και μετά με τεράστια δουλειά στο συνθετικό κομμάτι (τα μισά κομμάτια του Thundersteel αυτός τα έχει γράψει). Στα drums ο Frank Gilchriest, το βαρύ πυροβολικό στο Army of one του 2006 και τέλος στη φωνή ο Todd Michael Hall απο τους φοβερούς Jack Starr’s Burning Starr.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που με αγωνία αλλά και κάψα πατάω το play. Ride Hard Live Free και τα σουαχίλι γίνονται ξαφνικά η μητρική μου γλώσσα. Κάτι πήγα να ψελλίσω, αλλά ακατανόητες εκφράσεις και κραυγές έβγαιναν προς τον έξω κόσμο.
Metal Warrior στο καπάκι και ο απόλυτος ύμνος προς τιμήν της μουσικής μας. Από το Warriors of the World και μετά ότι καλύτερο έχει γραφτεί με παρόμοια θεματολογία. Ιδανικό κομμάτι για να ανοίγουν τις συναυλίες τους.
Για τη συνέχεια Fall from the sky με τα riff και τη δίκαση να σμπαραλιάζουν συνειδήσεις. Απλά έχω μείνει άφωνος με αυτά που λαμβάνουν χώρα. Ακολουθεί το Bring the hammer down με το αρχικό riff να προκαλεί φρενίτιδα. Κομμάτι που αιτιολογεί την απάντηση στην ερώτηση: Τι μουσική ακούς; Είμαι οπαδός του Metal. Στο Unleash the fire τo solo του Flyntz είναι όλα τα λεφτά. Πέμπτος σερί ύμνος με μοναδική μου ένσταση το refrain που απλά δεν μου έκατσε καλά.
Τα ηνία παίρνει το land of the rising sun με τις δισολίες δίνουν και να παίρνουν. 80s αισθητική όπως και το επόμενο kill to survive με το εκπληκτικό του refrain. Το Return of the outlaw αποτελεί την απόλυτη Hard Rockιά του δίσκου. Καλπάζων ρυθμός με τα πάντα να αγγίζουν τη τελειότητα. Αν είχε βγει το ’86 θα το ακούγαμε σήμερα όπως τα living on a prayer (ξέρετε) και talk dirty to me (Poison).
Συνέχεια με ένα από τα αγαπημένα του δίσκο. Immortal με τις ταχύτητες να πέφτουν και το επικό στοιχείο να κάνει την εμφάνιση του. Η ερμηνεία του Todd στοιχειώνει και νεκροταφείο. Το take me back πάνω που λέω ότι σε σχέση με τα υπόλοιπα αριστουργήματα υστερεί λίγο, σκάει το refrain και το solo και δεν γράφω τη μαλακία που σκέφτηκα για λίγο.
Στο fight fight fight οι ταχύτητες ανεβαίνουν με τα riff να είναι τα πιο επιθετικά του δίσκου. Δίκαση για σεμινάριο. Μεταλιά άρρωστη. Τελευταίο κομμάτι το until we meet again που αποτελεί την επική μπαλάντα του δίσκου. Συναίσθημα που τσακίζει κόκαλα και εκπληκτικά solo συνθέτουν αυτό το ιδανικό κλείσιμο. Άψογο.
Αναγνώστες, ο Todd είναι τεράστιο κεφάλαιο να το ξέρετε. Η φωνή του, όχι μόνο ταιριάζει στον ήχο που η μπάντα ήθελε βγάλει προς τα έξω, αλλά τη φτάνει σε top επίπεδο. Κοινά στοιχεία θα βρείτε με τον Tony Moore (ex singer 86-92, 08-09, 10-12), αλλά μέχρι εκεί. Πιθανώς ο Todd να είναι και πιο ολοκληρωμένος, αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη. Να ναι καλά να τον χαιρόμαστε.
“Καλά ρε, Λάμπη είναι τόσο καλό το album δηλαδή;” Και ακόμα καλύτερο έχω να πω. Συνθετικά, εκτελεστικά, μουσικά και όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, το τοποθετώ σε ένα επίπεδο μεταξύ Privilege of power και Τhundersteel.
Με ισoπεδώσατε.
Το Album της χρονιάς μέχρι στιγμής. Απλά και σταράτα.
640 
