Τι μουσική νομίζετε ότι θα παίζει ένα συγκρότημα που διαλέγει ως όνομα το όνομα μιας πορνοστάρ; Οι Gynger Lynn πήραν το όνομα τους από την, όχι και τόσο γνωστή, ηθοποιό αισθησιακών ταινιών Ginger Lynn (οι περισσότεροι από εσάς θα την ξέρετε από το video clip του “Turn The Page” των Metallica).
Τα 16 τραγούδια που αποτελούν το “Baby’s Gone Bad” ηχογραφήθηκαν το 1993 και φέτος είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορούν ως ολοκληρωμένη δουλειά. Το ύφος του σχήματος κινείται στο χώρο του hard rock με λίγες αναφορές από glam. Τα πλήκτρα που υπάρχουν στο δίσκο κάνουν αισθητή την παρουσία τους, χωρίς ωστόσο να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που πιθανά να τους κατέτασσε στο AOR. Η παραγωγή του CD δεν είναι τόσο καλή ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός full length δίσκου. Θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιο συγκρότημα που ηχογραφεί το demo του, ένα single ή τέλος πάντων κάποιο EP. Αυτό βέβαια δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο, αρκεί να έχεις τραγούδια που να αξίζουν. Και εδώ είναι το περίεργο της υπόθεσης. Ακούγοντας ολόκληρο το “Baby’s Gone Bad” μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι θα μπορούσε κανείς να χωρίσει τα τραγούδια σε δυο κατηγορίες. Τα μπαλαντοειδή και αυτά που είναι σαφώς πιο hard rock. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Βάζοντας το CD να παίξει δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα, τουλάχιστον των πρώτων τραγουδιών. Τυπικές συνθέσεις (ακόμα και για την εποχή που γράφτηκαν) οι οποίες δεν καταφέρνουν να τραβήξουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Όταν τις ακούς περνάς ευχάριστα αλλά φαντάζομαι ότι δύσκολα θα σου δημιουργηθεί η επιθυμία να τις ακούσεις ξανά. Και εκεί που είσαι έτοιμος (ή σχεδόν έτοιμος) να τους ξεγράψεις έρχεται το όγδοο κομμάτι του δίσκου (“Summertime”) και σε κάνει να το ξανασκέφτεσαι. Με ένα riff που, αν ήταν λίγο πιο γρήγορο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ως thrash (φανταστείτε κάτι ανάλογο με το “Killing Machine” των L.A Guns), βρίσκεις τον εαυτό σου να λέει ότι τελικά κάτι μπορεί να υπάρχει εδώ. Και όντως κάτι υπάρχει. Από τη μέση και μετά ο δίσκος παρουσιάζει έναν άλλο εαυτό των Gynger Lynn. Πιο hard rock, πιο up tempo, με πιο προσεγμένες συνθέσεις και γενικά ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Τραγούδια όπως τα “Baby’s All Talk”, “Summertime”, “Wanna Be Your Lover”, “The Chance”, “Stay With Me”, “Baby’s Gone Bad”, “Bad Luck”, δείχνουν ότι όταν το συγκρότημα αποφασίζει να ροκάρει το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό. Όταν όμως αποφασίζει να ασχοληθεί με ‘μπαλάντες’ δεν καταφέρνουν να παρουσιάσουν κάτι το ενδιαφέρον. Το “Baby’s Gone Bad” δεν είναι ένας κακός δίσκος. Είναι όμως ένας άνισος δίσκος. Εάν υπήρχαν περισσότερα up tempo τραγούδια, σε βάρος των πιο αργών, πιθανά να μιλάγαμε για μια πολύ καλή κυκλοφορία. Δυστυχώς το μόνο που μπορούμε να πούμε τώρα, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο με ορισμένα καλά τραγούδια και τίποτα παραπάνω.
Δημήτρης Καρβούνης
501 
