Ζητώ συγγνώμη για την αργοπορημένη κριτική (περίπου δυο μήνες άργησα) αλλά, όπως γνωρίζετε, εμείς οι φοιτητές καλούμαστε τρεις φορές τον χρόνο να αντιμετωπίσουμε την σατανική γριά μάγισσα-εξεταστική. Το καλοκαίρι ειδικά είναι πολύ ισχυρή η άτιμη.
Παρόλα αυτά η αργοπορία ωφέλησε στο να ωριμάσει το άλμπουμ στ’ αυτιά μου κι έτσι να αποκτήσω μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη. Θα ξεκινήσω λοιπόν με τη φράση που κανονικά θα ‘βαζα στο τέλος: Αξίζει να το ακούσετε και πρέπει να του αφιερώσετε χρόνο. Το τονίζω αυτό από την αρχή για να σας βγάλω από οποιαδήποτε πιθανή αμφιβολία. Γιατί κι εγώ διστακτικός ήμουν στην αρχή. Ίσως μέσα μου να θελα να μην είναι και τόσο καλό γιατί θεωρούσα τον Weilandξοφλημένο χωρίς τους VelvetRevolverκαι ήξερα ότι οι αδερφοί DeLeo δεν εντυπωσίασαν κανέναν με τα projectsτους (TalkShow, ArmyOfAnyone). Πάνω κάτω, αυτό ήταν και το παρασκήνιο της δημιουργίας αυτού του album: η αβεβαιότητα για το αν οι StoneTemplePilotsήταν ικανοί να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα τους. Κι όμως το κατάφεραν. Κατά τη διάρκεια της αμερικανικής περιοδείας τους το 2008, οι STPείχαν ήδη αρκετό υλικό έτοιμο, πλην των φωνητικών. Ο Weilandάκουσε για πρώτη φορά πολλά από τα κομμάτια όταν οι υπόλοιποι του τα έδειχναν στα soundchecks. Ο ίδιος βέβαια δεν ασχολήθηκε με κανένα από αυτά μέχρι να ολοκληρώσει την προώθηση της δεύτερης soloδουλειάς του, “HappyInGaloshes“(2008). Οι νέες συνθέσεις τους έχουν πάρει μια πιο vintageκατεύθυνση, με αναφορές στο καλό rockτων 60sκαι 70s (πχ.TheAnimals, Beatlesκαι κυρίως στους πρώιμους Aerosmith). Όλα αυτά μέχρι να προσθέσει την πινελιά του ο Weilandκαι να πάει τα κομμάτια “κάπου αλλού” όπως δηλώνουν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Η αλήθεια είναι πως με τον καιρό συνειδητοποιώ πόσο χαρακτηριστική είναι η μουσική υπογραφή αυτού του frontman. Απλώς ξέρεις πως έχει γράψει εκείνος μια μελωδία από τη στιγμή που την πρωτακούς. Ένα ακόμα στοιχείο που έκανε τη συνδρομή του τραγουδιστή να ξεχωρίσει για μία ακόμη φορά, είναι οι στίχοι του. Ο ίδιος έχει πει πως εδώ και κάποιο καιρό (αφού παράτησε επιτέλους τις καταχρήσεις) έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο που γράφει. Μελέτησε δουλειές πολλών αυθεντιών στον τομέα (όπως ο Dylanκαι ο Leonard Cohen) και πλέον οι στίχοι του λένε τις δικές τους μικρές ιστορίες. Ας μην πλατειάζω όμως. Όλα τα παραπάνω μπορείτε να διαπιστώσετε εύκολα και μόνοι σας. Θα σας βοηθήσει πολύ και η παραγωγή του δίσκου, η οποία είναι ωμή με την καλή έννοια και δεν «κρύβει» τίποτα από την κοινή ακρόαση. Υπάρχει μόνο η μπάντα και την ακούς σαν να παίζει μπροστά σου. Κάπως ασυνήθιστο βέβαια για τα δεδομένα των StoneTemplePilots, εξηγείται όμως πλήρως από την απουσία του -από ανέκαθεν- παραγωγού τους, BrendanO’ Brien. Υπό άλλες συνθήκες εκείνοι θα έβαζαν τις συνθέσεις κι εκείνος θα «έφτιαχνε» τα hits. Τώρα που λείπει αυτός, λείπουν φυσικά και τα hits. Γι’ αυτό ξεκαθάρισα από την αρχή πως το Stone Temple Pilots, το έκτο studioάλμπουμ της μπάντας (δεν υπολογίζω το ThankYou) θέλει τον χρόνο του. Δεν έχει τίποτα που να σε κερδίζει με τη μία, έχει όμως τα πάντα για να το ευχαριστηθείς στο σύνολό του, όταν μπεις στο κλίμα. Είναι album με την κλασσική έννοια κι εμείς έχουμε ξεσυνηθίσει από κάτι τέτοια τώρα τελευταία. Μερικοί το έθαψαν, περισσότεροι το κατανόησαν. Ευτυχώς που η γριά μάγισσα μ’ έβαλε να είμαι με τους τελευταίους.
Μανώλης Γιαννίκιος
570 
