Χμμμ, για να δούμε τι έχουμε εδώ…
Μεξικό βλέπω, black metal βλέπω, “Return of the Old Goat” βλέπω, νομίζω πως μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια πως δεν εχουμε να κάνουμε με μελωδία, πλήκτρα, δάση, ξωτικά κλπ. Και ναι, οι Funereus μας επιβεβαιώνουν πως τα μουσικοτοπικιστικά στερεότυπα υπάρχουν για κάποιο λόγο.
Ωμό, γρήγορο κατά κύριο λόγο, thrashίζον σε σημεία black metal, στα χνάρια που περπάτησαν οι Darkthrone, Carpathian Forest και Gorgoroth στα νιάτα τους. Τα φωνητικά τα γνωστά “βάτραχος με φαρυγγίτιδα” a la Striborg, οι κιθάρες αξιοπρεπέστατες στα γνωστά μοτίβα, και μόνη ένσταση ο ήχος στα drums, που ενώ είναι κανονικά ηχογραφημένα, σε σημεία ακούγονται λίγο ψηφιακά σαν “γιαπωνέζος” ένα πράμα.Τίτλοι, στίχοι και ζωγραφιά στο εξώφυλλο είναι αυτό που περιμένατε, τράγοι, κέρατα, σατανάς, πεντάλφες κλπ, τίποτα από τα οποία δεν με χαλάει, αλλά…
Το ξέρω, θα μου πείτε είμαι υποκριτής, τέτοια γκρουπ δεν προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν ούτε να κάνουν κάτι ξεχωριστό,οπότε εγώ γιατί να το περιμένω, αλλά απο την άλλη έχω μια απαίτηση κάπου να ξεχωρίζετε ρε παιδια. Να υπάρχει ένας παράγοντας X, μια αύρα, κάτι να με κάνει να σε διαλέξω από όλους τους άλλους που παίζουν το ίδιο πράγμα.
Τελικά καταλήγω στο συμπερασμα ότι πέραν των συγκροτημάτων που εμφανέστατα και κατα κοινή ομολογία σπέρνουν σε κάποια έιδη μουσικής περισσότερο απο άλλα, όπως το παλιομοδίτικο black metal και το punk, αυτό που σε τραβάει σε μια μπάντα είναι κάτι καθαρά προσωπικό. Πες το μουσικες φερομόνες, πως μια μασχάλη δεν σε ενοχλεί και η άλλη σου βρωμάει. Εμένα οι Funereus αν και δεν με χάλασαν καθόλου, δεν με “έριξαν” κιόλας.
Προτείνω να τους ρίξετε μια αυτιά, δεν έχετε κάτι να χάσετε, μπορεί να τους εκτιμήσετε περισσότερο απο ότι εγώ.
682 
