Και ενώ βρισκόμαστε στο 2003, μια καινούργια κυκλοφορία έρχεται από τους Σουηδούς OPETH να μας βρει, και το όνομα αυτής “Damnation”…
Τι; Τι εννοείς δεν είμαστε στο 2003; Ότι και καλά είμαστε 11 χρόνια μπροστά; Και εγώ γιατί ακούω τα ίδια πράγματα δηλαδή; Κοίτα να δεις καλό μου, εγώ στραβά δεν αρμενίζω σίγουρα. Ο γιαλός στράβωσε ξαφνικά και κάνει πισωγυρίσματα. Είπαμε έκανε ένα ουσιαστικό σάλτο αλλαγής ύφους, στιλ και ότι άλλο θες προσθέτεις με το με το “Heritage” το 2011. Αν και για να είμαι ειλικρινής, από πιο πίσω άρχισε η τροποποίηση. Οκ, ας μείνουμε στα τελευταία χρόνια, για να αποφύγουμε τις συμπληγάδες.
Με το “Heritage” οι OPETH (και συγκεκριμένα ο Åkerfeldt δηλαδή γιατί τo παλικάρι λύνει και δένει εκεί μέσα) έκαναν την οριστική αλλαγή σε τόνους, στιλ, μέχρι και είδος μουσικής κατεύθυνσης άλλαξαν. Και ωραία, εγώ είμαι πάντα υπέρ των ριζικών αλλαγών, έστω και αν αυτές έχουν την υποψία της επικινδυνότητας. Το ρίσκο πάντα γοητεύει και προκαλεί. Σε εκείνο το άλμπουμ λοιπόν μπήκαν πολλοί καινούργιοι οπαδοί μα ακόμα περισσότεροι έφυγαν.
Ας έρθουμε στο σήμερα λοιπόν που το “Pale Communion” έχει κάνει την εμφάνιση του και είναι το γεγονός που έχει αλαφιάσει τους μουσικόφιλους (άντε να δούμε πότε θα το ξεπεράσουμε αυτό!). Ο αρνητισμός για την κυκλοφορία αυτή είχε ήδη ξεκινήσει… πριν από αυτήν. Βρε παιδί μου πώς να το κάνουμε δηλαδή. Ο άνθρωπος έχει κάνει τις δηλώσεις του από εποχή “Watershed”, είχε ήδη στο νου του να κάνει άλλα πραγματάκια, άλλες συνεργασίες και δυστυχώς για κάποιους, στερεότυπες, επαναλαμβανόμενες μελωδίες. Ε, ναι, ούτε εγώ θα το κρύψω και ας έχω αγαπήσει πάρα πολύ την μπάντα αυτή. Το “Pale Communion” είναι το άλμπουμ που το ξεκίνησα να το ακούσω πάνω από 8 φορές και το διέκοψα για κάτι άλλο. Συμπέρασμα. Δεν με “άρπαξε” όπως λέμε από την αρχή. Αν και ακούγεται μια μικρή υποψία σκληρών φωνητικών στην αρχή, έτσι για το ξεκάρφωμα. Έχω πάρει το οκ από το περιοδικό για να το κάνω παρουσίαση – κριτική ένα μήνα τώρα και το κωλυσιεργώ. Αχ, το ήξερα εγώ, κακό σημάδι αυτό. Δεν ξέρω, τι να σας πω, μπερδεμένη κατάσταση αυτά τα παιδιά.
Το άλμπουμ έχει 8 κομμάτια στην απλή έκδοση. Στη special edition έχουμε συν τα “Solitude” σε live – bonus track (Black Sabbath cover), και “Var kommer barnen in” live – bonus track (Hansson de Wolfe United cover). Ακούστηκε δε, από δω και από κει για την απόδοση στα φωνητικά του Mikael πως ήταν λιγάκι flat και χωρίς συναίσθημα και πάθος. Ναι, δεν μπορώ να διαφωνήσω όσο και να αγαπώ την μπάντα, προσπαθώ να είμαι (όσο γίνεται κιόλας δηλαδή) αντικειμενική. Κάποιες τελευταίες κυκλοφορίες δεν έχουν δώσει καμία ουσία αλλά πιο πολύ απογοήτευση αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Το “Pale Communion” λοιπόν θα χαρακτηριστεί ένα progressive rock άλμπουμ (πολύ μακριά από το metal στερέωμα τώρα πια, και εκεί θα μείνει πιστεύω). Το χεράκι του Wilson για άλλη μια φορά βάζει το δακτυλικό του αποτύπωμα σε μια μπάντα που έτσι όπως πάει θα χάσει την ταυτότητα του. Υψηλές γνωριμίες βλέπεις. Αυτά έχουν τα κονέ. Μουσικά, συνθετικά όπως θέλετε πείτε το, για μένα είναι πολύ κοντά στο “Damnation”, κάτι λίγο από “Watershed” και μια ιδέα από “Heritage”.
Επειδή και μόνο παρακολουθώ τα μουσικά δρώμενα, ήξερα από τις δηλώσεις του Μιχαλιού τι θα ακούσω στο καινούργιο άλμπουμ… “I wanted to do something more melodic with this album, so there’s stronger vocal melodies and more melodies overall for this album”. Η αλήθεια είναι πως το αλμπουμάκι είναι γεμάτο από μελωδίες, όχι πολλά φωνητικά, κάπου στην μέση έχουμε και το instrumental “Goblin”, το οποίο είναι όμορφο. Από κει και κάτω μου φάνηκε λιγάκι πιο ενδιαφέρον το άλμπουμ με τα “River”, “Face Of Treason” και “Faith In Others”.
Όταν όμως μιλάμε για μια μπάντα που έχει εδραιωθεί στον χώρο από το 1990 (βγάζοντας μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια εξαίσιες κυκλοφορίες) το μόνο που δεν περιμένεις από ένα καινούργιο τους άλμπουμ είναι να είσαι ευχαριστημένος μόνο με 3-4 κομμάτια. Τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά (για κάποιους… για κάποιους άλλους πάλι που τους λατρεύουν, όλα βαίνουν καλώς).
Οι περισσότεροι που διαβάζετε το κείμενο τώρα σίγουρα τους ξέρετε λίγο ή πολύ και έτσι καταλαβαίνετε περίπου τι θα ακούσετε από το καινούργιο άλμπουμ, για αυτό δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που θα αποβούν και άσκοπες. Ένα απλά όμορφο rock album και μέχρι εκεί.
Άλλο ένα παιδί της ίδιας παρέας κάνει δουλίτσα σε αυτό το άλμπουμ και δεν είναι άλλος από τον Travis Smith και το art work, το οποίο αποτελείται από 3 διαφορετικά πάνελ με Λατινικά κείμενα. Όμορφο και σκοτεινό, δε λέω.
Με την κυκλοφορία του “Pale Communion” αναρωτιέμαι άραγε τι να συμβαίνει με μπάντες σαν τους Opeth, Anathema, κτλ… κτλ. Εμείς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και ξέρουμε τι θέλουμε να ακούσουμε ή οι μπάντες μικραίνουν δραματικά και δεν έχουν να δώσουν πια; Δεν μπορώ να κατηγορήσω και να φανατιστώ. Ο καθένας έχει κρίση και άποψη για το τι και ποιους θα ακούσει. Το μόνο που εύχομαι είναι οι ιδέες και οι εμπνεύσεις να μην στερεύουν. Να μην γίνεται φτωχή η μουσική. Υπάρχουν πολύ αξιόλογες μπάντες και μουσικοί εκεί έξω. Ας ψάξουμε λιγάκι καλύτερα. Μην τα περιμένουμε όλα στο πιάτο. Δεν έχει και νόημα άλλωστε.
737 
