Ας ξεκινήσουμε ξεκινάμε από το εξώφυλλο γιατί όλα παίζουν τον ρόλο τους.
Πανέμορφο artwork και εξαιρετικό λογότυπο που σε προδιαθέτουν για το εσωτερικό του δίσκου. Γιατί όταν βλέπεις τόσο προσεγμένη δουλειά εν έτει 2014 δεν μπορεί παρά να σε ξαφνιάσει ευχάριστα. Εγώ για να ξηγιέμαι θα καταθέσω τα ευρώ μου απο σεβασμό και μόνο. Πάμε τώρα στο εσωτερικό που ευτυχώς δικαιώνει και με το παραπάνω κάθε προσδοκία μου. Σκέψου μόνο ότι έχουμε να κάνουμε με το ντεμπούτο μιας νέας αλλά πολλά υποσχόμενης μπάντας.
Aν γουστάρεις να ακούσεις παλιομοδίτικο ατόφιο Hard/ Sleaze Rock που βρωμάει 80ίλα σαν να μην πέρασε μια μέρα, φίλε μου εδώ είσαι. Χωρίς φανφάρες και τουλίπες στην παραγωγή, χωρίς synthesizers, χωρίς εφέ, χωρίς πολλά-πολλά καλαμπαλίκια για να νοστιμίσει το φαγητό. Raw power, έμπνευση και παίξιμο από μια μπάντα που νομίζεις ότι ξεχάστηκε εκεί πίσω σε εκείνες τις δοξασμένες μέρες. Και η πλάκα είναι ότι γουστάρω τόσο πολύ αυτό που ακούω που το συγκρίνω με την κάβλα που ένιωθα εκεί πίσω στις αρχές των 90’s που ανακάλυπτα κανα ξεχασμένο δίσκο (σε κανα ξεχασμένο και απο τον Θεό μαγαζί) από άγνωστες αλλά γαμηστερές μπάντες τύπου Nasty Idol, Warbabies και πάει λέγοντας.
Λοιπόν ο δίσκος ανοίγει με τον πιο παράδοξο τρόπο. Ένα instrumental κομμάτι με ήχους από κάποιο απόκοσμο λούνα-πάρκ στο οποίο σκάει κάποια στιγμή ο Σατανάς. Μου φέρνει στο μυαλό τη μια τους D.A.D. και την άλλη το “Τhe Ιt” του Stephen King . Παράξενο πράγμα το μυαλό του ανθρώπου ε; Τελειώνει το παραμύθι και η μπαντάρα σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία με το “Midnight Revolution” και αφού κουνήσεις το κεφάλι για να αντιληφθείς ότι ακούς καλά (καλά ακούς) πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτάει σαν χαζός στο άπειρο με αυτά που ακούει. Πριν προλάβεις να συνέλθεις σου πετάνε στα μούτρα την ριφάρα του “Feed Me with Lies” και δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο παρά να σηκωθείς, να χορέψεις, να κάνεις headbanging, ό,τι γουστάρεις και ό,τι σε ευχαριστεί ρε παιδί μου. Τη δεύτερη φορά θα τραγουδάς το refrain. Αν εδώ τραγουδούσε ο Bach θα μιλούσαμε για κομμάτι των Skid Row. Απίστευτο κομμάτι, πραγματικά δεν έχω λόγια.
Μπασάρα, κιθάρες που σου καρφώνονται στο μυαλό, ένα beat που λοξοκοιτάζει το “18 and Α Life” και το “Νο Matter” σε γοητεύει καθώς ξεδιπλώνεται, σε κάποια φάση νομίζω ότι ακούω τους Bon Jovi απο το ντεμπούτο τους. Το “Τill Its All Gone Away” είναι φόρος τιμής στους Black N’ Blue και λίγο στους Twisted Sister του “Come Out And Play”, κομμάτι για πάρτυ, σας είπα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σηκώνεσαι χορεύεις, καλείς φίλους, strippers… Replay και πάμε.
To “You Piss Me Off” μας βγάζει από τα 80s και μας φέρνει σε μεταγενέστερες μέρες, κάτι μεταξύ Kid Rock και Poison των 90s. Eυχάριστο αλλά ανάλατο κομμάτι τίποτα ιδιαίτερο, συνεχίζουμε. Το “Rise And Yell” είναι ένα μοντέρνο up beat κομμάτι, ενώ το “Code 69” είναι η πρώτη μπαλάντα του δίσκου. Χαμηλώνουν τα φώτα και απολαμβάνεις ένα υπέροχο κομμάτι, πριν σε ξεσηκώσουν πάλι με το Guns N’ Rosικο “2 words”. O δίσκος κλείνει με το “Sweet Pain” μια μπαλάντα υπό τη συνοδεία μόνο ενός πιάνου.
Λοιπόν. Το “Sex First” είναι ένας άνισος δίσκος. Ενώ ξεκινάει με τις καλύτερες προδιαγραφές και σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις να κάνεις με ένα μνημειώδη δίσκο, κάπου προς το τέλος μας τα χαλάει με 2-3 ανέμπνευστες συνθέσεις. Κρίμα γιατί μέχρι το “Rise And Yell” θα αναφωνείς: τι δισκάρα Θεέ μου… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σχεδόν δεύτερο μισό του δίσκου δεν είναι καλό. Είναι καλό και με το παραπάνω, προς Θεού…
701 
