Βλέποντας το artwork του δίσκου την πρώτη φορά λέω από μέσα μου “Τι γυναικάρα βάλαν οι άτιμοι για εξώφυλλο”, αλλά διαβάζοντας το bio αντιλήφθηκα ότι το εξώφυλλο κοσμεί η frontwoman Tave Wanning μιας μπάντας που μέχρι χτες, για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, μου ήταν παντελώς άγνωστη, όπως και στους περισσότερους άλλωστε.
Ψάχνοντας αναλυτικότερα το βιογραφικό της κυρίας στέκομαι στο γεγονός ότι ήταν το έτερον εκάτερον ενός girly pop ανάλατου μουσικού σχήματος “Peaces” και βλέποντας τα πρώτα δευτερόλεπτα από το πρώτο official video της μπάντας “Change” φτάνω στο εξής συμπέρασμα: Οκ! Πήραν (ή τους πήρε δεν ξέρω) ένα ατάλαντο τούμπανο που ουδεμία σχέση έχει με τη ροκ κουλτούρα, της βάλαν καρφιά, δερμάτινα, μπότες, της χώσαν και μια μπάντα από πίσω και βγήκαν να πουλήσουν δισκάκια με ένα πολυφορεμένο bad attitude, αλλά επιτυχημένη συνταγή που απευθύνεται στους απανταχού μπακούρηδες ρόκερ. Το έχουμε ξαναδεί το έργο ε; Ναι στο παρελθόν όταν την παντοκρατορία των αρσενικών ρόκερ σπάγαν τύπισσες τύπου Femme Fatale κ Saraya. Ποιoς είπε άλλωστε ότι τα θηλυκά είναι για να κουνιούνται δίπλα στην κάντιλακ του κυρίου Coverdale;
Πόσο βιάστηκα να βγάλω συμπέρασμα όμως! Διότι από την αρχή έως το τέλος του δίσκου μπορεί να ακούμε μια γατούλα με μέτριες φωνητικές ικανότητες να προσπαθεί άγαρμπα να ισσοροπήσει μεταξύ κακού pop mainstream- work bitch- Britney Spears και hard rock (και άθελα της να μαρτυρά ότι δεν την είδε ξαφνικά επαναστάτρια “Girls Gone Wild” αλλά είναι ένα κουστούμι που της φόρεσαν), από πίσω όμως υπάρχει μια μπάντα ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΚΟΚΚΑΛΑ, φτύνει ατόφιο ατσάλι και hard rock και ανεβάζει τον πήχη ισορροπώντας τα πράγματα, πέρα από τις πιο καλύτερές μας προσδοκίες. Δηλαδή, για να το πω με απλά λόγια, εκεί που έχω σηκωθεί να σουτάρω τρίποντο τον δίσκο στα σκουπίδια με ταπώνουν οι μουσικοί, κλέβουν την μπάλα και καρφώνουν. Και αυτό γιατί την μπάντα απαρτίζουν μουσικοί από διάφορα σκορποχώρια της Στοκχόλμης. Τυχαίο; Δεν νομίζω, μιας και εκεί πάνω όλοι έχουν μουσική παιδεία ήδη απο τη στιγμή που τους κουβαλάει ο πατέρας τους ανάμεσα στα πόδια του.
Aν κλείσουμε τα μάτια (όσο δύσκολο και αν είναι) και προσποιηθούμε (θα καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια) ότι ακούμε την Janet Gardner των Vixen (ξέρω θα πέσει φωτιά να με κάψει) θα συναντήσουμε έναν εξαιρετικό δίσκο, βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των Kiss, Dangerous Toys, Mötley Crüe, Warrant, Treat, Gotthard και Crazy Lixx, έναν δίσκο στον οποίο έχουν καταθέσει παιχτικά τον καλύτερο εαυτό τους τέσσερις πολλά υποσχόμενοι ταλαντούχοι μουσικοί και ένας εκπληκτικός παραγωγός (Eclipse, W.E.T) που απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα, περνώντας την πλούσια κ σφιχτοδεμένη σαν μπετόν μουσική των Αndrenaline Rush μέσα από τα πιο πετυχημένα και εμπορικά friendly-radios φίλτρα των 80’s, χωρίς να χάνει τη μοντέρνα και φρέσκια προσέγγιση του σήμερα. Εν ολίγοις έχουμε τoυς μεταλικούς Winger του “Pull” και τους Warrant του “Dog Eat Dog” σε συνδυασμό με τα μελωδικά και πολυφωνικά refrain των Def Leppard και τη μελωδικότητα των Danger Danger.
Ηighlights του δίσκου τo “No,No,No” στο οποίο νομίζεις ότι κεντάει σταυροβελονιά στην κιθάρα ο σπουδαίος Warren Demartini των Ratt, το “Change” με την εκπληκτική riffαρα του που σε αρπάζει από τον λαιμό (θυμίζει την κομματάρα “Do You Like It” των Κingdome Come) και το σόλο-λίγο νερό γιατί πήρε φωτιά η πένα, το sleaze-ον “Generation Left Behind” με τους επαναστατικούς στίχους, το κορίτσια ελάτε έχουμε party “Girls Gone Wild”, και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου των Gotthard (χμ,συγνώμη) Adrenaline Rush, βγαλμένο κατευθείαν από τα 80’s για να γίνει AOR hit-ακι “Want It All”.
560 
