Ο Βαγγέλης είναι κιθαρίστας των βαρέων Voldera Cult, νεότερο μέλος της μπάντας και τελευταία προσθήκη αυτής. Ωστόσο έχει μια εμπεριστατωμένη άποψη και έχει εμβαθύνει επάνω στο σκοπό του συγκροτήματος. Δείτε τι απαντάει στις ερωτήσεις του Rockway επί τη ευκαιρία της εμφάνισής τους ως headliners στη δεύτερη μέρα του Defcon 6, στις 4 Οκτώβρη 2014…
Είσαστε κάποιον καιρό στο προσκήνιο υπό το όνομα Voldera Cult. Παίζατε σε άλλες μπάντες πριν ή υπό άλλο όνομα; Ποια η ιστορία της μπάντας;
Αν θέλεις να πάρουμε τα πράγματα με χρονολογική σειρά, ο Αλέξανδρος (φωνή) και ο Μιχάλης (κιθάρα) έχοντας τους στενότερους φιλικούς και μουσικούς δεσμούς που δύνανται να υπάρχουν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, ξεκίνησαν να παίζουν μαζί από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και υπό το όνομα Studiowaste αρκετά demo και μια πολύ έντονη συναυλιακή δραστηριότητα έδωσαν σε αυτό το σχήμα μια σχετική αναγνωρισιμότητα στον εγχώριο underground σκληρό ήχο. Ήταν βέβαια και μια εποχή πολύ διαφορετική από την τρέχουσα. Κάπου στο τέλος του 2007 οι Studiowaste μετονομάζονται σε The Voldera Cult, πράγμα που σηματοδότησε και τον αυτοεπαναπροσδιορισμό τους που ουσιαστικά γεννά και το “Goliath”.
Τι έχετε κυκλοφορήσει ως τώρα; Πως αποφασίσατε να κάνετε concept το πρώτο σας άλμπουμ; Γιατί επιλέξατε αυτή τη θεματολογία;
Πολλά σκόρπια demo όπως προείπα και το “Goliath” το οποίο αποτελεί και την σημερινή ταυτότητα αυτού του συγκροτήματος. Όσον αφορά τη θεματολογία του, η πορεία ενός ήρωα που τελεί χρέη αποδιοπομπαίου τράγου προς εξυπηρέτηση ενός μεγαλύτερου σχεδίου είναι ένα μοτίβο που μπορείς να διακρίνεις καθ’ όλη την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας η οποία τείνει να επαναλαμβάνεται άλλοτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα. Η βιβλική της τοποθέτηση πάλι, την καθιστά αναγνωρίσιμη και σαφή διατηρώντας παράλληλα και το δεδομένο μυστήριο που χαρακτηρίζει όλα τα θρησκευτικά κείμενα. Γενικά πιστεύουμε πως το concept album είναι μια γοητευτικότατη διαδικασία που την ίδια στιγμή σου δίνει την δυνατότητα να περάσεις ένα συγκεκριμένο μήνυμα, γι’ αυτό και όπως όλα δείχνουν θα την επαναλάβουμε.
Είδα το video clip του “The Cult”. Πως ήταν η διαδικασία του γυρίσματος και ποιου ιδέα ήταν; Πέραν της όλης κατρακύλας που προβάλλει, υπάρχει κάποιος παραλληλισμός για τις μάσκες που χρησιμοποιήσατε; Οι ελληνικοί στίχοι στο τέλος από που προέρχονται;
Νομίζω θα σου απαντούσαμε ομόφωνα πως ήταν ένας πραγματικός Γολγοθάς. Με κυριολεκτικά μηδαμινό budget και σαφείς ελλείψεις σε εξοπλισμό και τεχνικές γνώσεις ήταν κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Τα μόνα μας όπλα θεωρώ πως ήταν μια δυνατή ιδέα που ξεκίνησε από τον Αλέξανδρο και η υπομονή, κυρίως αυτή του Vincent (drums) πίσω από την οθόνη του υπολογιστή κατά την διάρκεια του editing. Πέρα όμως από τις όποιες αμφιβολίες μπορεί να είχαμε για το όλο εγχείρημα και παρά τις όποιες του αδυναμίες, προσωπικά, η ύπαρξη του “The Cult” με κάνει πραγματικά περήφανο. Είναι κάτι που έγινε αποκλειστικά από εμάς με όποιο μέσον και όση φαιά ουσία μπορούσαμε να διαθέσουμε. Οι μάσκες χρησιμοποιήθηκαν γιατί έδιναν μια πιο απόκοσμη, αν θες, αισθητική στην ατμόσφαιρα του βίντεο. Άλλωστε οι δαίμονες μας δεν έχουν συγκεκριμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Ή για τον καθένα τουλάχιστον έχουν διαφορετικά. Άσε που όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων και από τη στιγμή που ενσαρκώσαμε οι ίδιοι τους ρόλους, είναι και ένα καλό καμουφλάζ για τις πιθανές αδυναμίες των υποκριτικών μας ικανοτήτων. Οι στίχοι στο τέλος πάλι είναι ένα ποίημα του Αλέξανδρου τον οποίο, αν θες την προσωπική μου γνώμη, θεωρώ άνθρωπο με εξαιρετικά δυνατή πένα.
Η ελληνική σκηνή έχει να παρουσιάσει κάτι προοδευτικό ή αναμασά σκηνές του εξωτερικού; Βλέπεις κάποια εξέλιξη σε αυτήν;
Θεωρώ τον όρο «προοδευτικό» υπερεκτιμημένο. Γιατί η καλλιτεχνική αξία πρέπει είναι συνυφασμένη με την προοδευτικότητα; Η τέχνη είναι μια μεγάλη δεξαμενή στην οποία ο καθένας πετά μέσα το δικό του παράγωγο παρέχοντάς σου την δυνατότητα να τραβήξεις μέσα από αυτήν ό,τι αισθάνεσαι οικείο και να το ενσωματώσεις στην δική σου καλλιτεχνική πραγματικότητα. Δες την χρυσή εποχή του blues κατά την οποία το εκάστοτε κομμάτι πρακτικά δεν ήταν κτήμα κανενός. Δες ακόμα και ένα προφανές σύγχρονο παράδειγμα, τις ταινίες του Tarantino οι οποίες δεν είναι παρά ωδές στους κινηματογραφικούς του ήρωες. Σίγουρα στον rock ήχο υπάρχουν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Rush, οι King Crimson που προσέγγισαν τη μουσική πέραν του “εθιμοτυπικού” της και γι’ αυτό τους χαρακτηρίζουμε ως μεγάλους προοδευτικούς. Η πρωτοτυπία όμως θέλω να πιστεύω πως όταν εμφανίζεται είναι πηγαία και όχι προϊόν κάποιας ματαιόδοξης υπερπροσπάθειας. Η βασική ευθύνη κάποιου ως προς την τέχνη του δεν είναι να προσπαθεί εμμονικά για την καινοτομία αλλά να εκφραστεί και να εμπνεύσει. Αν στην όλη διαδικασία έρθει και η πρωτοτυπία, καλοδεχούμενη είναι. Πάντως οι παραδεδομένες φόρμες δεν είναι ο διάβολος, φτάνει να χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να αντανακλούν τον καλλιτέχνη τον ίδιο και όχι μόνο την επιρροή του. Τώρα η ελληνική σκηνή έχει τόσα να προσφέρει που θα ήταν κρίμα να καθόμαστε να τα συζητάμε αντί να τα ψάχνουμε εκεί έξω. Έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθούμε κάθε βδομάδα εμφανίσεις εκπληκτικών μουσικών στους συναυλιακούς μας χώρους για αμελητέο χρηματικό αντίτιμο. Το να μην την εκμεταλλευόμαστε είναι τουλάχιστον κρίμα. Πολλά θα μπορούσαν να βελτιωθούν ως προς το τρόπο εξαγωγής της μουσικής μας προς τον υπόλοιπο κόσμο και σίγουρα δεν βρισκόμαστε σε έναν επίγειο παράδεισο αλλά όσον αφορά το καθαρά καλλιτεχνικό κομμάτι το πρόσημο είναι ξεκάθαρα θετικό.
Έχετε κάποια σχέδια για το μέλλον; Κάποια live ή tour ίσως;
Αυτή τη στιγμή το βάρος για εμάς πέφτει στην δημιουργία του επόμενού μας album. Δεν βάζουμε την συναυλιακή μας δραστηριότητα ακριβώς σε δεύτερη μοίρα, απλά πρέπει να συγκεντρωθούμε σε αυτό προς το παρόν.
Έχεις κάποια άποψη για τα υπόλοιπα συγκροτήματα του φετινού Defcon; Έχετε επαφές με κάποια από αυτά;
Θα ήταν αδύνατον να μην έχουμε επαφές με πολλά από τα παιδιά που συμμετέχουν. Βλέπεις, η εγχώρια σκηνή είναι αναπτυσσόμενη αλλά όχι τόσο μεγάλη ώστε να είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ο Γιώργος για παράδειγμα, ο κιθαρίστας των Furor, έχει περάσει και από τους The Voldera Cult. Με τους Buried Before I Die έχουμε ξαναπαίξει στο πρόσφατο παρελθόν, τους Mindtheat τους γνώρισα πρόσφατα και πέρα από πολύ δεμένη μπάντα είναι και εξαιρετικά παιδιά ενώ σίγουρα οι Mother Of Millions και οι Solarmonkeys είναι δυο από τα σχήματα που περιμένω πολύ να ξαναδώ.
430 
