YOB

Κάποιοι δεν μπορέσαμε να το πιστέψουμε, αλλά στις 10 Οκτωβρίου οι Αμερικανοί Yob θα είναι κοντά μας για ένα live στο Κύτταρο, παρέα με τους συμπατριώτες τους Pallbearer και τους δικούς μας Automaton. Το Rockway.gr μέσω Δημήτρη Μαρσέλου επικοινώνησε με τον Mike Scheidt (κιθάρα/φωνή) και μέσω του διαλογισμού έφτασαν στην Πομπηία!

Καλησπέρα, Mike και καλώς ήρθες στις σελίδες του Rockway.gr! Όταν γκούγκλαρα τη λέξη Yob, βρήκα ως εξήγηση της το ακριβώς αντίθετο του καλού παιδιού και μάλιστα, συνειδητοποίησα πως είναι ο αναγραμματισμός της λέξης “boy”. Πως προέκυψε το όνομα;
Το πήραμε από ένα καρτούν του Chuck Jones από τη δεκαετία του ’50 (σ.σ. http://www.bcdb.com/cartoon/251-Rocket-Bye_Baby.html). Θέλαμε ένα όνομα που δε θα μας έφερνε σε δύσκολη θέση και θα φαινόταν ωραίο σε μονολιθικό λογότυπο (το πρώτο μας λογότυπο από τα 90’s). Πληρούσε και τις δύο προϋποθέσεις. Μετά μάθαμε την έννοια των “yobs” (σ.σ. “αλητάκια”) στη Μεγάλη Βρετανία. Μας βολεύει και αυτή η εξήγηση.

Έβδομο album. Συγχαρητήρια για το αποτέλεσμα. “Clearing the path to ascend”. Ακούγεται πολύ πνευματικό σαν τίτλος. Ερεύνησες τον εσώτερο σου εαυτό και προσπάθησες να έρθεις σε ειρήνη με τον κόσμο; Για τη πράγμα μιλούν οι στίχοι σου;
Οι στίχοι μου πάντα είχαν να κάνουν με τον ανατολικό μυστικισμό, όπως εκρφράζεται από ανθρώπους σαν τους Ramana Maharshi, Sri Nisargadatta, Shunryi Suzuki, Alan Watts, Ram Dass και άλλους, σε συνδυασμό με κβαντική παραξενιά και  το σκληρό αγώνα της πραγματικής ζωής. Δεν θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένος για τους στίχους μου. Προτιμώ τους ακροατές να έχουν τη δική τους αυθεντική εμπειρία. Αν τους πω τι σημαίνει κάποιο από τα τραγούδια μας, δε θα έχουν αυτή την πρώτη εμπειρία το να τα περάσουν από τις δικές τους ιδέες, τα δικά τους φίλτρα.

Όπως είπες στο promo video της Neurot Recordings, είναι ο πιο συναισθηματικός δίσκος των Yob. Έγινε κάποια αλλαγή στη ζωή σου που σε έκανε να φτιάξεις ακόμα πιο ενδοσκοπική μουσική;
Προσωπικά, πέρασα κάποια πάνω κάτω που επηρέασαν το νέο μας album. Με το πέρασμα του χρόνου, γίνομαι καλύτερος στο να εκφράζω τα συναισθήματα μου μέσω της μουσικής και των στίχων μου, ακόμα και αν τα λόγια είναι αφηρημένα, τα καταφέρνουν.

Πολλά καθαρά φωνητικά σε αυτό το album. Ήταν μια απόφαση ή το θέμα του απαιτούσε λιγότερο θυμό;
Ο καθένας θα πρέπει να το εξηγήσει από μόνος του αυτό. Για μένα, εκτός από το “Marrow” το οποίο είναι όντως, μόνο με καθαρά φωνητικά, υπάρχουν αρκετές death κραυγές και σε αυτό το album. Πάντοτε μου άρεσε να εξερευνώ διαφορετικά φωνητικά στυλ για τη μουσική μας. Για κάθε στιγμή ή μέρος ενός κομματιού, προσπαθώ να επιλέξω το πιο αρμόζον στυλ για το συναίσθημα που προσπαθώ να δημιουργήσω. Καμιά φορά δεν πετυχαίνει ακριβώς!

Η παραγωγή του album είναι αξιοσημείωτη. Θα μπορούσες να μοιραστείς κάποιες λεπτομέρειες αυτής που κανείς δεν μπορεί να βρει στο βιβλιαράκι που το συνοδεύει;
Το “Clearing the path to ascend” ηχογραφήθηκε με τον Billy Barnett στο Gung Ho Studio, που βρίσκεται στο Eugene του Oregon. Οι YOB έχουν μιξάρει δυο albums εκεί και ο Billy έχει κάνει το mastering σε τέσσερα. Δεν είχαμε ξαναγράψει στο Gung Ho πριν όμως. Ήταν μακρυά από το budget μας για τα προηγούμενα albums. Αυτή τη φορά γράψαμε σε ταινία 2 ιντσών. Ο Billy Barnett που έχει το Gung Ho, γράφει μπάντες για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Γράφει από συμφωνικές ορχήστρες μέχρι punk, swing, blues, pop, metal…ό, τι θες. Οπότε με το εύρος της εμπειρίας του, συν το γεγονός ότι δουλεύει μαζί μας για πάνω από δέκα χρόνια, γνωρίζαμε πως θα αποτύπωνε τη μουσική  μας με τον καλύτερο πιθανό τρόπο.

Είστε τώρα, κάτω από τη στέγη των Neurosis, του οποίους όπως διαβάζω, αναφέρετε ως μία εκ των μεγάλων επιρροών σας. Τι σε ώθησε στο να παίξει αυτό το είδος της μουσικής;
Αυτή είναι καλή ερώτηση και μόνο που μπορώ να πω είναι πως το να δω τους Cathedral ζωντανά το  ’92, με έκανε να παίξω πιο αργά. Πιο πριν μου άρεσαν περισσότερο το punk, grind, death και το black metal. Η πιο πρώιμη σύνδεση μου με τους Neurosis ήταν το “Pain Of Mind” και μου πήρε χρόνια μέχρι να καταλάβω ό, τι έκαναν μετέπειτα.  Αγαπούσα τους Sabbath όπως όλοι και άκουγα μπάντες σαν τους Trouble και Candlemass από τα μέσα των 80’s. Αλλά ήταν μετά το live των Cathedral που συνειδητοποίησα πως θέλω να παίζω τη μουσική πιο αργά.

Πολλές δυνατές μπάντες βγαίνουν από την πατρίδα σου. Τι συμβαίνει στο Oregon και δημιουργούνται πράγματα σαν τους Red Fang; Υπάρχει κάποια άλλη μπάντα την οποία θα έπρεπε να τσεκάρουμε;
Το Oregon είχε πάντα εκπληκτικές μπάντες και κάποιες από τις αγαπημένες μου είναι οι Wipers, Poison Idea και Dead Moon. Πιστεύω πως κάθε μέρος του κόσμου έχει τoν δική του μοναδικό παλμό που αποτυπώνεται στην τέχνη. Αλλά ναι, υπάρχουν αρκετές δυνατές μπάντες στο Oregon που πραγματικά λιώνουν φάτσες! Danava, Red Fang, Norska, Rabbits, Usnea, Thrones, Witch Mountain, Stoneburner, Holy Grove, Eight Bells, Ritual Necromancy, Diesto,Knelt Rote, Night Nurse, Dirtclodfight, Dark Confidant, Hallow. Η λίστα δεν τελειώνει!

Σχεδόν 20 χρόνια στο παιχνίδι. Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή που έχεις ζήσει σαν μουσικός;
Υπάρχουν πολλές και από τις δύο! Αυτόν τον καιρό, οι εμπειρίες μας παραείναι καλές και όταν κάτι κακό συμβαίνει το διαγράφουμε. Όταν με πέταξαν εκτός χώρου σε μια συναυλία των Slayer στο Λονδίνο, επειδή επιχείρησα να κάνω stage diving ήταν μια από τις και καλές και κακές ταυτόχρονα στιγμές. Ήταν η πρώτη φορά που είχα κάνει ecstasy (γέλια).

Τι σε έκανε να ξεκινήσεις και πάλι την μπάντα μετά την διάλυση της το 2006; Ήταν δύσκολο να ζήσεις δίχως τους YOB;
Ο Travis και εγώ είχαμε αρχίσει να μιλάμε για ένα reunion show το 2008, μετά αυτό έγινε album, και να ‘μαστε τώρα 3 albums αργότερα! Όταν διαλύσαμε, ήταν ώρα να το κάνουμε. Όταν επανασυνδεθήκαμε, τίποτα δε θα μπορούσε να μας σταματήσει. Συνεχίσαμε από εκεί που σταματήσαμε, φέραμε τον Aaron Rieseberg στην μπάντα και οι τρεις μας ροκάρουμε σκληρά από τότε.

Μας επισκέπτεστε τον Οκτώβριο. Πως θα περιέγραφες μια ζωντανή εμφάνιση των Yob σε κάποιον που σκέφτεται αν θα έρθει στη συναυλία;
Θα σας δώσουμε και το τελευταίο κομμάτι ενέργειας μας και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα. Δε δεχόμαστε τίποτα λιγότερο από τους εαυτούς μας από τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια. Παίζουμε το doom, όπως θα παιζόταν από κάποια punk μπάντα. Υψηλή ενέργεια, με όσο το δυνατό μεγαλύτερη επαφή με το κοινό.

Μια τελευταία ερώτηση. Αν θα μπορούσες να κάνεις μια εξωτερικού χώρου αυτοσχεδιαστική ηχογράφηση, οπουδήποτε στον κόσμο, ποιο μέρος θα διάλεγες; Θα καλούσες κάποιους guest μουσικούς;
Το μέρος δε θα ήταν όσο σημαντικό το προσωπικό που θα απάρτιζε το σχήμα. Βέβαια, θα ήταν δύσκολο να μη θέλω να το κάνω στην Πομπηία αφού έχω δει τι έκαναν οι Pink Floyd! Οι μουσικοί θα ήταν: οι YOB με τους Robert Fripp (King Crimson), Danny Carey (Tool), Al Cisneros (Sleep, OM), Jason Roeder, Scott Kelly… δε γαμιέται… όλους τους Neurosis. Θα χτυπούσαμε ένα τεράστιο riff και θα το καβαλούσαμε. Θα στρίβαμε και θα μετατρέπαμε αυτό το riff σε λήθη.