Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική τους δουλειά, οι Spock’s Beard επιστρέφουν με τον νέο τους δίσκο “X”. Και είναι η πρώτη φορά που αφήνουν να περάσει τόσος καιρός μεταξύ δίσκων.
Ευτυχώς, το αποτέλεσμα είναι πέραν κάθε προσδοκίας! Θεωρώ ότι το δισκογραφικό διάλειμμα έκανε καλό στο συγκρότημα, καθώς όλοι τους δείχνουν πεινασμένοι για επίδειξη αριστοτεχνικού παιξίματος. Παράλληλα, οι συνθέσεις είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένες, αν και περισσότερο μακροσκελείς από τους τελευταίους 3 δίσκους. Συγκεκριμένα, από τα 8 νέα κομμάτια, τα 2 είναι μικρότερα των 6 λεπτών, έχουμε 3 συνθέσεις ανάμεσα στα 8 και 10 λεπτά και 2 δεκαεξάλεπτα. Το “Edge of the In–Between” αρχίζει το δίσκο με πολύ κέφι και, παρότι δεκάλεπτο, μένει στη μνήμη του ακροατή. Το “The Emperor‘s Clothes” αποτελεί σημείο αναφοράς, καθώς μέσα στα σχεδόν 6 λεπτά του περιλαμβάνει μια ακουστική εισαγωγή, Beatles στιγμές, γρήγορα ξεσπάσματα και ένα σόλο πιάνο από τον Ryo (ο οποίος στο δίσκο αυτό κυριολεκτικά λάμπει). Τα δύο μακροσκελή κομμάτια είναι εντυπωσιακά. Στο ‘From the Darkness’, έχουμε αρκετές εναλλαγές ανάμεσα στα σκληρά μέρη και στις ατμοσφαιρικές στιγμές, με το πιάνο να συνοδεύει τη φωνή του Nick d’Virgilio. Η σύνθεση κλιμακώνεται σε ένα Grand Finale, με τον τρόπο που μόνο οι Spock’s Beard ξέρουν. Το “Jaws of Heaven”, που κλείνει το δίσκο, έχει να επιδείξει μια όμορφη εισαγωγή και υπέροχους στίχους. Με λίγα λόγια αποτελεί μια από τις καλύτερες επικές συνθέσεις που έχουν γράψει. Η σύνθεση “Their Names Escape Me” έχει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα που θυμίζει τις ακουστικές στιγμές του Be των Pain of Salvation. Μετά από κάποια στιγμή, απαγγέλλονται τα ονόματα όλων αυτών που ενίσχυσαν οικονομικά το συγκρότημα προαναγγέλλοντας το cd – παρά το τυπικό της υπόθεσης, και λόγω της πανέμορφης μουσικής, παραμένει η αγαπημένη μου στιγμή στο δίσκο. Το “The Man Behind the Curtain” είναι η πιο neoprog σύνθεση του δίσκου. Φυσικά, γι’ αυτό είναι η πιο αδύνατη στιγμή του δίσκου, που όμως διασώζεται από το μπάσο του Alan Meros και τα solo. Συμπερασματικά, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το X είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους Spock’s Beard, που θα τον απολαύσει κάθε φίλος του progressive και που μας δείχνει ότι το συγκρότημα μπορεί, χωρίς να μένει εντελώς στα ίδια, να πράξει ποιοτικότατη μουσική.
Ανδρέας Παρασκευάς
1141 
