Αυτό πάλι…; Οι Καλιφορνέζοι θιασώτες του Post-hardcore επέστρεψαν πίσω από του θανατά για πολλοστή φορά μετά από εννέα διακεκομμένα έτη απουσίας από το προσκήνιο για να… Για να δούμε τι πετυχαίνουν.
Μετά από κάποιες αποτυχημένες απόπειρες επανασύνδεσης, μία ακυρωμένη ηχογράφηση δίσκου, κάποια ψιλο-προβληματάκια με το νόμο και κάμποσες αλλαγές μελών οι Finch επανέρχονται πιο μελωδικοί από ποτέ. Οι πρησμένες αμυγδαλές του frontman Nate Barcalow χαίρουν καλύτερης μεταχείρισης καθώς οι απύθμενες τσιρίδες έχουν περιοριστεί κατά πολύ, χωρίς να εκλείψουν τελείως. Συνεπώς και οι συνθέσεις ακολουθούν κατά πόδας καθώς κυμαίνονται από απλά πιασάρικες έως γλυκερές. Μεγάλα refrain, συγκοπτόμενα riff, επικά ακόρντα, βατά lead, δακρύβρεχτες ακουστικές κιθάρες είναι κάποια στοιχεία που θα συναντήσετε σε αυτό το δίσκο που φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά “Καλιφόρνια”.
Επιπρόσθετα τα παιδιά μάλλον ανεβάσανε το budget και προσέλαβαν τον Brian Virtue (Deftones, 30 Seconds To Mars, Janeʼs Addiction, Audioslave… ουαου!!!) και για το λόγο αυτό ο ήχος ακούγεται ίσως πιο επεξεργασμένος από προηγούμενες κυκλοφορίες τους με έγχορδα και synths να κάνουν την εμφάνιση τους εδώ και ‘κει και κυρίως στα πιο μελωδικά σημεία. Αν περιμένατε κάτι που να προσεγγίζει το hardcore στοιχείο τους την πατήσατε και εν μέρει θεωρώ ότι αποτινάξανε και το όνομα των Deftones jr. που τους είχαν κολλήσει. Από την άλλη, πόσο σχετικό είναι πλέον εν έτει 2014 ένα ούτως ή άλλως ασταθές συγκρότημα που μάλλον επιστρέφει για να κολλήσει ένσημα; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.
623 
