Πως μπορείς να περιγράψεις το τέλειο;
Πόσο εύκολα μπορείς να μαγευτείς από τη μουσική; Πως οι λέξεις αχρηστεύονται μπροστά σε τέτοια αριστουργήματα; Πόσο δισκάρα είναι το “Otta” ρε γαμώτο;
Οι ισλανδοί Solstafir είναι όντως κάτι το διαφορετικό. Ξεκινώντας στις πρώτες τους δουλειές σαν ένα ελπιδοφόρο Viking-black metal σχήμα, με το πέρασμα του χρόνου βρήκαν τον πραγματικό ήχο τους ακολουθώντας ορισμένους πιο post πειραματισμούς. Και αν και πραγματικά δεν πίστευα ότι θα το πω ποτέ αυτό αλλά καλά έκαναν. Γιατί η πέμπτη τους full-length κυκλοφορία με καθήλωσε. Με έκανε να σκέφτομαι πόσο όμορφη γλώσσα είναι τα ισλανδικά. Να σιγοτραγουδάω κάθε μοναδική φωνητική γραμμή. Να μην χορταίνω αυτό το μαγευτικό πιάνο. Και κάθε φορά να ανακαλύπτω ξανά αυτόν τον μουσικό παράδεισο που προσφέρει απλόχερα η παρέα από το Ρέικιαβικ.
Τα metal ξεσπάσματα, η εμφάνιση πότε βιολιών και πότε ενός φανταστικού banjo, οι πιο ψυχεδελικές στιγμές. Είναι όλα εκεί σε τέλεια αρμονία κατεδαφίζοντας κάθε μουσικό στερεότυπο και εξαλείφοντας τις ταμπέλες. Μουσικές κορυφές δεν θα βρείς. Όλα τα κομμάτια είναι ξεχωριστά όμορφα. Και ακούγοντας το άλμπουμ ξανά και ξανά παρατηρώντας παράλληλα όλο και περισσότερες λεπτομέρειες και μουσικές ταυτότητες που κρύβει το “Otta”, θα καταλάβεις τι εννοώ.
Χαλάρωσε, άδειασε το μυαλό σου, κλείσε τα μάτια και άσε τον εαυτό σου να χαθεί σε αυτό το σαγηνευτικό ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν θες να τελειώσει ποτέ.
667 
