Σάββατο, 3 του Δεκέμβρη, μια καλή βραδιά πρώιμου χειμώνα και πηγαίνω με χαρά προς το λαϊβάδικο της καρδιάς μας, το 8ball στα Λαδάδικα, για να παρακολουθήσω την πρώτη μετά από αρκετό καιρό συναυλία για εμένα. Είναι η μία από τις δύο συναυλίες που πραγματοποιούνται στα πλαίσια του εορτασμού των 10 χρόνων δραστηριότητας της Made Of Stone Productions.
Αρχικά να πούμε χρόνια πολλά στην Made Of Stone, με πολλά περισσότερα ακόμα να έρθουν, αλλά και ένα μεγάλο μπράβο, καθώς είναι άτομα που την ζούνε στο πετσί του τη σκληρή μουσική που τόσο αγαπάμε και που πρώτα είναι και αυτοί οπαδοί της και μετά διοργανωτές. Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές, με καρδιά και μεράκι.
Λίγο πριν γίνει 20:00 η ώρα, δεν βλέπω πολύ κόσμο έξω από το club. Χαλιέμαι κάπως, σκεπτόμενος ότι κλασικά θα έρθουν όλοι πιο αργά και θα “καεί” δυστυχώς καμιά μπάντα στην αρχή. Ευτυχώς διαψεύσθηκα! Μπαίνοντας μέσα, είδα ήδη πολύ κόσμο εκεί, έτοιμο να απολαύσει τη συναυλία, σε ένα πολύ χαλαρό και ευδιάθετο κλίμα. Πολύ θετικό αυτό.
Η συναυλία ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της (αξιέπαινο). Στη σκηνή βρέθηκαν πρώτοι οι Kohana, λίγα λεπτά μετά τις 20:00. Οι Θεσσαλονικείς, έχοντας κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους στις αρχές του έτους, σέρβιραν ένα καλοπαιγμένο σκληρό rock, που καταναλώθηκε πολύ ευχαρίστως. Φάνηκε πως είχαν το κοινό τους, κόσμος τραγουδούσε τα κομμάτια τους, και θεωρώ πως μπορούν να συνεχίσουν πολύ καλά στο μέλλον με αυτό που κάνουν. Προτίμησα ιδιαίτερα που είχαν διάφορα 90s rock στοιχεία στη μουσική τους και δεν επικεντρώνονταν μόνο στον dessert/stoner ήχο. Η μισή ώρα που έπαιξαν πέρασε δίχως καν να το καταλάβω.
Επόμενοι για το stage οι Chipper. Έχοντας κυκλοφορήσει και τον δίσκο τους μέσω της Made Of Stone Recordings, οι Chipper είχαν σαφέστατα πολύ πιο έντονο και ξεκάθαρο stoner/dessert rock ήχο. Kyuss-ίλα στα τέρματα, sing-along και τα ρέστα, πολύ groove, διασκέδασαν πολύ το κοινό. Γενικά υπήρχε έντονη κινητικότητα όσο έπαιζαν. Ήδη περισσότερος κόσμος από πριν και όλο και περισσότερος όσο περνούσε η ώρα. Πολύ καλά!
Πρέπει να αναφέρω ότι και ο ήχος ήταν πολύ καλός και στις δύο μπάντες, πολύ ωραίος και γεμάτος. Και, αν και προσωπικά δεν είμαι πολύ φαν του συγκεκριμένου στυλ μουσικής, η πολύ καλή απόδοση των Chipper και Kohana μαζί με τον πολύ καλό ήχο, με συνεπήραν και με έκαναν να διασκεδάσω και να κουνήσω το κεφάλι ρυθμικά ακούγοντάς τους. Εύγε.
Είχε περάσει 21:30 και σίγα-σιγά το stage ετοιμαζόταν για τους επόμενους στη σειρά, The Temple, οι οποίοι παρουσιάζουν επισήμως και θα παίξουν στην ολότητά του τον νέο τους δίσκο “Of Solitude Triumphant” Παλαιακά κηροπήγια λαμβάνουν τη θέση τους πάνω στη σκηνή, τα κεριά ανάβουν ένα-ένα, οι μουσικοί με τα όργανα ανά χείρας και “Το Λύχνο Του Άστρου” (η χορωδιακή εισαγωγή του δίσκου) αρχίζει να ακούγεται από τα ηχεία του 8ball. Η ατμόσφαιρα αυτομάτως έχει αλλάξει τελείως μέσα στο club. Αν και σχεδόν πλήρως γεμάτο, επικρατεί μια τελετουργική ησυχία και μια έντονη προσμονή πιάνεται στον αέρα. Και μπαίνει το “Foundations”, το πρώτο κομμάτι του δίσκου.
Ο ήχος εξαιρετικός, με τα πάντα να ακούγονται κάτω στην εντέλεια, και ο Ναός μοιράζει μαράζι και όλεθρο. Οι τέσσερις μουσικοί φαίνεται ότι γουστάρουν και το κοινό από κάτω έχει βυθιστεί στην doom δίνη ευθύς εξ αρχής. Ακολουθούν με τη σειρά του δίσκου ένα-ένα τα κομμάτια, τα οποία ο Ναός αποδίδει με απόλυτη ακρίβεια, και ο τραγουδιστής/μπασίστας Father Alex μας εξηγεί κατά τη διάρκεια για το ταξίδι της ψυχής από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο, την απώλεια αλλά και την αναγέννηση, που είναι και το concept του δίσκου. Ιδιαίτερη αναφορά στον ντράμερ Παύλο, ο οποίος σιγοτραγουδάει όλα τα κομμάτια καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ τους. Το συνεχόμενα αργό αλλά σταθερό παίξιμο στα τύμπανα δεν είναι απλή και εύκολη δουλειά. Μετά από 50κάτι λεπτά, ο Father Alex μας ενημερώνει πως ήταν οι The Temple και έπαιξαν Doom Metal. Επιβεβαιώνουμε και τους ευχαριστούμε.
Είναι αισίως 11 παρά, το 8ball είναι τελείως γεμάτο, έχουμε βγει για λίγο έξω για τις απαραίτητες ανάσες, τσιγάρα, μπύρες κλπ, ενώ το stage είναι σχεδόν έτοιμο για τους Naxatras. Δεν χρειάζονται πλέον ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι πολύ γνωστοί στον ήχο και δικαίως. Κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους “IV” πριν λίγους μήνες και είναι σε απίστευτη φόρμα για πολλά.
Λίγο πριν τις 23:00, οι Naxatras βγαίνουν και ο κόσμος φαίνεται ότι ανυπομονεί να τους δει. Υπάρχει μια spacey ατμόσφαιρα ολόγυρα, χαρακτηριστικό της μπάντας πλέον, που προσωπικά μου φέρνει στο μυαλό Hawkwind και Pink Floyd. Φυσικά, και μουσικά είναι πολύ επηρεασμένοι από τους προαναφερθέντες και αυτό ακούγεται. Η προσθήκη τέταρτου πλέον μόνιμου μέλους στη μπάντα, του πληκτρά Παντελή Κάργα, είναι μεγάλο συν και εμπλουτίζει τον ήχο τους εξαιρετικά. Η μουσική τους, όχι απλά το σηκώνει, αλλά το χρειαζόταν. Οι Naxatras μας ψυχεδέλιασαν τελείως και μας πήγαν σε άλλες διαστάσεις, κάπου μακριά προς τον Εγγύτατο του Κενταύρου. Απέδωσαν το σετ τους άρτια και ο κόσμος το απόλαυσε. Προσωπικά θεωρώ πως έχουν ωριμάσει μουσικά με πολύ όμορφο τρόπο και το νέο τους υλικό μου αρέσει αρκετά περισσότερο από τις πιο πρώιμες δουλειές τους. Μπράβο τους.
Κλείνοντας, η βραδιά στέφθηκε με επιτυχία, τόσο μουσικά όσο και οργανωτικά. Μπορεί να βρέθηκα εκεί με μεγαλύτερη προσωπική έφεση προς τους Temple και τον αμιγώς metal ήχο τους, όμως όλες οι μπάντες μου άρεσαν και χάρηκα που τις είδα. Τους δύο πρώτους για πρώτη μου φορά, και τους Naxatras για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό.
Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, Σάββατο βράδυ, και παίζουν διάφορα στην πόλη. Φύγαμε για παρακάτω. Over and out.
Φωτογραφίες: Τάσος Αγάπης
868 
