Τρίτο album για τους δαίμονες από το Brooklyn, Tombs, ένα μαυρόψυχο, μισανθρωπικό κουαρτέτο, σουρεαλιστικού πνεύματος.
Αν το προηγούμενο album τους, “Path Of Totality”, άγγιζε τον ρομαντισμό (“να φάω το λαρύγγι σου αγάπη μου;”) του post hardcore metal, εδώ τα πράγματα είναι αρκετά πιο ωμά, αλλά και αρκετά πιο σαφή.
Το album έχει αμιγώς black metal attitude, κάτι που παράγεται από το πανέξυπνο ρυθμικό frame που έχουν στήσει οι Andrew Hernandez II (drums) και Ben Brand (μπάσο), με σαφείς παραπομπές στους Darkthrone. Εδώ κι εκεί απογυμνωμένες, απάνθρωπες χροιές να συμπλέκονται με μελωδίες από τους Bauhaus, μόλυνση με τη σαπίλα των Deathspell Omega (Αποτάσσομαι Κύριε!), riffάρες στο Δόξα Πατρί από την πηγή των Black Flag και πανταχού παρούσα η εξτρεμιστική πτυχή των Neurosis. Δομημένες δυσαρμονίες από τους Garett Bussanick και Mike Hill, ο οποίος ακούγεται καθηλωτικός στα φωνητικά καθήκοντά του, μεταφέρει εφιαλτικά την κόλαση στον επάνω κόσμο, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο πως ακούγονται οι Tombs.
Τα “Seance”, “Echoes”, “Deathtripper”, “Ashes” και “Legacy” εμπεριέχουν τρομερές στιγμές, αλλά κανένα δεν υπολείπεται σε ουσία και έμπνευση. Ογκωδέστατες συνθέσεις, ορίζουν επακριβώς την συλλογική απόγνωση του μέσου ανθρώπου της σύγχρονης κοινωνίας. Μαζί με τους The Pax Cecilia (προσκυνώ), οι Tombs προσφέρουν μια πρόταση βγαλμένη από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές έκφρασης, στο μαυρύτερο άκρο του postοτιδήποτε. Άκουσέ το, αλλά αν μετά μισείς λίγο πιο πολύ τον κόσμο, μη σου φανεί παράξενο.
608 
