Ο πειραματισμός, ως έννοια, είναι αλήθεια ότι γενικά αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, όταν αναφερόμαστε σε μουσική και ακόμα περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε heavy metal μουσική.
Από τη μία ο φόβος των καλλιτεχνών μη χάσουν ένα ποσοστό των οπαδών του ύφους που τους καθιέρωσε, από την άλλη πολλά τρανταχτά δείγματα ανεμπνευσιάς, “καλλωπισμένης” και προβεβλημένης υπό αυτό το πρίσμα, συν τις σαφώς συντηρητικές τάσεις που γαλουχήθηκαν στη διάρκεια του χρόνου από heavy metal “lifestylers”, τουλάχιστον στη χώρα μας, η απόφαση μιας μπάντας να τολμά ολόφρεσκα εγχειρήματα, έχει τις επιφυλάξεις της.
Οι Villagers Of Ioannina City, είναι μια χαρακτηριστικότατη περίπτωση τέτοιας μπάντας. Με το παρθενικό τους promo EP (από το οποίο τέσσερα τραγούδια βρίσκονται και στο “Riza”), είναι αλήθεια ότι οι Γιαννιώτες μπήκαν στα χείλη πολλών και αναφέρθηκαν σε διάφορες συζητήσεις. Και δικαίως, θα έλεγα, γιατί ρε διάολε, αυτό το crossover που επιχείρησαν, μπολιάζοντας το Sabbathικό, stoner heavy metal τους με τη δημοτική μουσική παράδοση της χώρας μας, είχε πολύ λίγα προηγούμενα να επιδείξει (εξαιρώντας τους Socrates και τις πρωτοποριακές τάσεις των Rotting Christ στις τελευταίες τους δουλειές, οι οποίοι μπόλιαζαν τα κομμάτια τους με riff παραδοσιακής τεχνοτροπίας μεν αλλά αυτό γινόταν προς χάριν εμπλουτισμού, χωρίς να αλλοιωθεί ποτέ ο αμιγώς metal χαρακτήρας τους).
Στο “Riza”, οι δυο τάσεις ισορροπούν απόλυτα, με αποτέλεσμα ένα πάρα πολύ καλό δίσκο, αυθεντικής μουσικής, σε σημείο που πολλές φορές αναρωτήθηκα αν ακούω έναν heavy/ stoner metal δίσκο επηρεασμένο από πατρογονικά ακούσματα ή αν ακούω ένα τσούρμο καυλωμένους τσοπάνους που είπαν να βάλουν τη φλογέρα στον κώλο της Ελενίτσας και να πιάσουν τις εξάχορδες.
Αργόσυρτο, στακάτο metal, με άκρως μελετημένο riffing από τον Αλέξη Καραμέτη (ο οποίος έχει αναλάβει και τα φωνητικά – πολύ καλή η φωνή του, αποδίδει φυσικότατα τους στίχους), δεν ακούγεται καθόλου στατικό, μια και αλληλεπιδρά με doom/ ψυχεδελικά/ μέχρι και post metal ηχοτόπια (αυτό το “Τι κακό”, είναι στοιχειωτικό κομμάτι), με τη συνοδεία κλαρίνου από τον Κωνσταντή Πιστιόλη, καθαρά με τη φιλοσοφία της δημοτικής μουσικής, το οποίο πάμπολλες φορές παίρνει τα πρωταγωνιστικά ηνία, αιθέριους και παιγμένους με άνεση και αέρα ρυθμούς από τους Άρη Γιαννόπουλο (drums) και Άκη Ζώη (μπάσο) και διακριτικά πλήκτρα του Αχιλλέα Ράδη που συμπληρώνει το φόντο.
Τα κομμάτια του EP, δηλαδή το τσάμικο “Echoes” (στα οποία συνδράμουν η Πουλχερία Τσαβδάρη και Κατερίνα Κωνσταντίνου στα back vocals), το “hit” “Krasi”, το “θα σε κουφάνω αλλά μου ήρθε στο μυαλό το “Woodpeckers from Mars” των Faith No More” “Skaros”, το παθιασμένο και τραγουδισμένο στ’ αγγλικά “Nova” και το early 70’s pro metal “Tambourla”, με την αλλόκοτη ιστορία που διαδραματίζεται (δεν έχω καταλάβει Χριστό τι αφορά, όσες φορές κι αν το άκουσα, αλλά χαμογέλασα πολλές φορές ακούγοντάς το και ο Ηρακλής Κάκαβος που το τραγουδά, την έχει τη “βίδα” του), ακούγονται ακμαιότατα, τόσο καιρό μετά τη δημιουργία τους (να σημειωθεί ότι το κλαρίνο στα εν λόγω κομμάτια έχει ηχογραφηθεί από τον Γιάννη Χαλδούπη).
Το νέο υλικό επίσης είναι πάρα πολύ καλό. Πέρα από το “Τι κακό” (τραγουδάρα), εξαιρετικά τραγούδια είναι το sludge/ blues “Perdikomata”, το “Jiannim” (…το μαντήλι σου…) σε chill out έκδοση με βουκολική διάθεση, το εκτενές jamming – like “Chalasia” (στο οποίο τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Γιάννης Μήτσης) και το Kyuss meets Metsovo “St. Triad”. Όσο για τα μεθυσμένα “Kalesma” και “Riza” (intro και outro αντίστοιχα), δεν έχω να πω κάτι άλλο εκτός… “γεια μας ρε”…
Οι Villagers Of Ioannina City, μου άρεσαν πολύ. Είναι φρεσκότατοι, εντελώς σοβαροί με το αντικείμενο που διαπραγματεύονται, άσχετα με την αντίθεση των φυσικών οργάνων του rock και της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής που θα μπορούσε να τους προσδώσει και μια αν θέλεις χιουμοριστική διάσταση, η μουσική τους είναι ενδιαφέρουσα, το παίξιμό τους είναι λιτό, σαφές και άρτιο, η φωνητική απόδοση είναι άψογη παρά το ελληνόφωνον του εγχειρήματος, κάτι το οποίο εν τέλει δεν δρα και τόσο απωθητικά όσο περιμένω γενικώς από ελληνόφωνα σχήματα, αντιθέτως, ακούγονται δυναμικά και παθιασμένα, ενώ αρκετά καλός είναι ο ήχος, θυμίζοντας πρωτογενείς ηλεκτρικές σταθερές, αν και θα μπορούσε να βελτιωθεί (εντελώς υποκειμενική άποψη, το έχω ξαναπεί, είμαι της βρωμιάς, αλλά δεν έχουν όλοι τ’ αυτιά μου…).
Το “Riza” είναι άλλο ένα μικρό διαμαντάκι, που πιθανολογώ ότι όσο περνά ο καιρός, θα λάμπει και πιο πολύ. Δεν τίθεται θέμα ενθουσιασμού, ούτε ωραιοποιήσεως. Αυτό το album δεν την έχει ανάγκη. Soundtrack για τα πανηγύρια (με την καλύτερη έννοια του όρου). Recommended όσο και τα βατραχοπόδαρα στη λίμνη.
1346 
