Το δέκατο εγχείρημα των Πολωνών στυλοβατών του εγχώριου ακραίου ήχου, των τεράστιων Behemoth, κάθε άλλο παρά διακριτικά έρχεται.
Ύστερα από μισή δεκαετία δισκογραφικής απουσίας, λόγω προβλημάτων υγείας του ηγέτη Nergal, η επιστροφή δικαίως φέρνει ότι έχει και δεν έχει η μπάντα στο δυναμικό της.
Ανάμεσα στο black και το death metal, στο πιο συγκρατημένο και εκλεπτυσμένο ακραίο ύφος που έχει ειπωθεί, όπου η ανατριχιαστική μελωδία του ηχητικού φόντου μονομαχεί με την οργή που δεν λέει να κατευνάσει την δύναμη του δημιουργού της, εκεί που φωλιάζει όλη η συναισθηματική και χαώδεις ορμή λίγο πριν ξεχειλίσει βρίσκεται η αρχή, η μέση και το τέλος κάθε μιας από τις εννέα συνθέσεις του “The Satanist”.
Κάτι επικό και κάτι πολύ σκοτεινό για να το βγάλεις από το νου σου, μόνο και μόνο από τον μεθυστικό παράλληλο κόσμο που σου ανοίγει, αποτελείται από μερικά κομμάτια που ελέγχουν με μαεστρία την κατεύθυνση των γρήγορων heavy στιγμών σε αντίθεση με τις αργές, το γρύλισμα του extreme αποτελέσματος μιας ήρεμης και απόκοσμης στιγμής σε αντίθεση με τα αγανακτισμένα αποκαΐδια μιας ταλαιπωρημένης ψυχής, απεικονισμένα στους πιο ογκώδης ήχους του πολωνικού συγκροτήματος. Μόνο που η ταλαιπωρημένη αυτή ψυχή είναι πιο δυνατή από ποτέ.
Behemoth και “The Satanist”. Λέξεις κλειδιά για τον ακραίο ήχο εν έτει 2014. Μια μόνο μικρή κατάθεση του αψεγάδιαστου ήχου που μπορεί και παράγει μια μπάντα που πραγματικά έλειψε άσχημα από την δισκογραφία.
703 
