Η φημολογία που αναπτύχθηκε σχετικά με το αναμενόμενο solo album του Phil Anselmo, δημιούργησε πλήθος προσδοκιών και εικασιών, αναφορικά με την ποιότητά της και το ειδικό βάρος που θα αποκτούσε στο σήμερα του ακραίου ήχου.
Από την στιγμή της κυκλοφορίας του, το “Walk Through Exits Only” θεωρήθηκε ως η επιστροφή του Anselmo στο υπερεπιθετικό, τσαμπουκαλεμένο metal, ένα ύφος που εν πολλοίς δημιουργήθηκε από τον ίδιο, μέσα από την λαμπρή πορεία των Pantera.
Δεδομένου ότι ο Anselmo είχε περίπου μια δεκαετία να συμμετάσχει σε σχετικά αμιγώς metal δουλειές και συνυπολογίζοντας τις πρόσφατες περιπέτειες με την υγεία του, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να περιμένει κάτι ασφαλές και να δεχτεί χωρίς σκεπτικισμό το όλο εγχείρημα.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, το album δίνει αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς από τον δημιουργό του. Είναι ρυθμικό, περίπλοκο και στριφνό και πάνω απ’ όλα, τσατισμένο. Νεύρα, πολλά νεύρα δικέ μου. Υπάρχει μια ηχητική συνάφεια με το project Superjoint Ritual αν και στ’ αυτιά μου, απτά σημεία αναφοράς θα μπορούσαν να θεωρηθούν η προσέγγιση στο ύφος του “The Great Southern Trendkill” των Pantera καθώς και οι λοξές ματιές προς αδελφικές μπάντες όπως οι Soilent Green.
O δίσκος έχει πολλά highlights. To “Βattalion of Zero”, είναι χειμαρρώδες death metal κομμάτι, με έναν φοβερά παθιασμένο Anselmo να ουρλιάζει σαν πληγωμένο θηρίο, το “Bedridden” έχει ένα groove συναίσθημα που παραπέμπει στην N.O.L.A. εποχή, αλλόκοτο αλλά φοβερά ενδιαφέρον στη δομή του. Το ομότιτλο track στροβιλίζεται ανάμεσα σε εκκωφαντικά κιθαριστικά ουρλιαχτά και ατίθασα, σκληρά riffs. Δεν λείπουν και οι καινοτομίες, μέχρι εκπλήξεως, που δοκιμάζει η μπάντα στις συνθέσεις της, όπως για παράδειγμα το δυσαρμονικό πιάνο που εμφανίζεται το “Betrayed” ή το 6-λεπτο θέμα που βασίζεται στα effects που παράγουν οι πεταλιέρες, στον επίλογο του album. Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν υστερούν σε ποιότητα και η κοινή έννοια που τα αφορά όλα είναι η οργή.
Ο Anselmo, παραμένει στιχουργικά, ο αντίπαλος της μουσικής βιομηχανίας. Αμφισβητεί ακόμη και ο ίδιος την δυναμική της επιστροφής του, αυτοσατυρίζεται με την υγεία του στο “Bedridden” καθώς και στην άμεση συνέπειά του, το “Bedroom Destroyer”, στο οποίο επιδεικνύει την ωριμότητα που κέρδισε από αυτήν την περιπέτεια, με άπλετο χιούμορ. Η φωνή του, αρχικώς σε εκπλήσσει ερωτηματικώς στα πρώτα τραγούδια, προοδευτικά όμως, όσο εξελίσσεται ο δίσκος, φρεσκάρεται με δόσεις ζωντάνιας θυμίζοντας στιγμές των 90’s πεπραγμένων ενώ προς το τέλος του album, ακούγεται εντελώς μοχθηρή και σκοτεινή.
Οι υπόλοιποι Illegals είναι επαρκέστατοι. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το παρελθόν του κιθαρίστα Marzi Montazeri, αλλά είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που άκουσα τα φωνητικά του Phil να συνοδεύονται από τόσο καλά κιθαριστικά μέρη. Φυσικά ο Montazeri δεν είναι Dimebag Darrell, αλλά διακρίνω ένα παρόμοιο ένστικτο του shredder να εξισορροπήσει τον απύθμενο θυμό του Anselmo με μελωδικά , “ψυχαγωγικά” solos. Ο μπασίστας Bennett Bartley, συντοπίτης και προσωπικός φίλος του Anselmo, δίνει τον απαραίτητο όγκο, ενώ ο drummer Jose Gonzales (Warbeast) δικαιούται κάθε θετικό σχόλιο με το δημιουργικό του παίξιμο, απομακρυσμένο από συνήθη metal (όχι ότι έχω και κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα μ’ αυτά) κλισέ.
Όπως προανέφερα, το “Walk Through Exits Only”, είναι αυτό που δηλώνει. Δεν είναι άκουσμα για όλους, είναι πολύ μονόχνωτο για το ευρύ ακροατήριο. Δεν θα ακούσεις “κοινά” δαιμόνια τύπου “Walk”. Το album αποτελεί μια εφαλτήρια προσπάθεια ανασυγκρότησης του ίδιου του δημιουργού του που, με δύναμη, σου επαναφέρει τις αιτίες για τις οποίες ανήκει το όνομά του, στο γνωσιολογικό μουσικό σου πεδίο. Μια πράξη βίας, με ουσία και όραμα. Πλήρως Αναστάσιμο. Δεύτε, λάβετε.
706 
