Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ερμηνεύσει κανείς το comeback των Soundgarden. Από τη μία μπορεί κάλλιστα να επικαλεστεί κάποιος το οικονομικό κίνητρο, από την άλλη το μουσικό τέλμα που είχαν επέλθει κάποια από τα μέλη (πχ ο Chris Cornell που στον τελευταίο του solo δίσκο συνεργάστηκε με τον Timbaland…), ενώ πιθανότατα μπορεί να ζήλεψαν την επάνοδο των Alice In Chains.
Όπως και να έχει, για το γράφοντα, μια τέτοια κίνηση μόνο ευχάριστη μπορεί να είναι, μιας και οι Soundgarden αποτέλεσαν ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που έβγαλε αυτό το περιβόητο grunge, με δίσκους κοσμήματα για το ιδίωμα, αλλά και για τη μουσική γενικότερα! Το “Down On the Upside” του 1996, παρότι δισκάρα, δεν είχε αρκετά radio friendly κομμάτια και η παράλληλη πτώση της σκηνής, έφερε πρόωρα το τέλος για το group.
Τι έχουν να πουν ύστερα από τόσα χρόνια; Πολλά!
Καταρχάς οι ενασχολήσεις των μελών τους με άλλα σχήματα (Audioslave, Pearl Jam, Sunn O))), Probot, Mark Lanegan Band κτλ) δεν τους καθήλωσε ηχητικά και τους έβγαλε από το καλούπι των Soundgarden, αφήνοντας περιθώρια στους ίδιους ώστε να μην αναλωθούν επαναλαμβάνοντας τη συνταγή που τους έκανε γνωστούς. Για αυτόν ακριβώς το λόγο το “King Animal” τους βγήκε αβίαστα και δεν προσπαθεί να πιέσει τον ακροατή για το “είναι” του!
Για την ακρίβεια, το album άνετα θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει ελάχιστα χρόνια μετά το “Down On the Upside”, ως φυσική του συνέχεια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως επαναπαύεται στο παρελθόν. Απλά οι Soundgarden προσφέρουν αυτό ακριβώς που θα ήθελαν οι fan τους και όχι αυτό που θα αποζητούσαν εκείνοι που γνωρίζουν μονάχα τα “Black Whole Sun” και “Spoonman”. Το “King Animal” δεν είναι αρπαχτή, γκέγκε;
Από την άλλη, μην περιμένετε να πάθετε το κοκομπλόκο που νιώσατε ακούγοντας το “Black Gives Way to Blue” των Alice In Chains… Σίγουρα όμως μιλάμε για ένα τίμιο album, με “τούμπανες” συνθέσεις, ήδη με αξιώσεις για τη φετινή top 20 λίστα μου.
Τα τέσσερα παλιόπαιδα από το Seattle επέστρεψαν και είναι σα να μην πέρασε τόσος καιρός… Welcome back!
620 
