Νέο σταυροδρόμι για την πορεία των Kamelot, με το “Silverthorn” να αποτελεί στοίχημα για τον Thomas Youngblood και την παρέα του.
Απόλυτα λογικό το να υπάρχει πίεση λοιπόν για το αποτέλεσμα, διότι το να χρειάζεται να αντικαταστήσεις τον Roy Khan (έναν από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές εν ζωή), δεν είναι εύκολη δουλειά. Ειδικά όταν με αυτόν έχεις κυκλοφορήσει τα πιο πετυχημένα σου album. Και φυσικά, άλλες εποχές για τη μπάντα όταν ο Khan διαδέχτηκε τον Mark Vanderbilt και άλλες οι τωρινές…
Με τον Tommy Karevik (Seventh Wonder) λοιπόν πίσω από το μικρόφωνο, οι Kamelot ζητούνται να κάνουν μια νέα αρχή, διατηρώντας το καλό (εμπορικό) σερί δίσκων που έχουν από το 1998 και μετά. Και η αλήθεια είναι πως η επιλογή του νέου frontman ήταν εύστοχη, παρά την χαρακτηριστική ομοιότητα στη χροιά του Tommy με τον προκάτοχό του. Εν ολίγοις, οι Kamelot έκαναν μια κίνηση εκ του ασφαλούς και μάλλον καλά έκαναν, μιας και είτε θα επέλεγαν κάτι διαφορετικό (όπως έκαναν το 1997), είτε θα συνέχιζαν στην ίδια ρότα, κάτι που μου ακούγεται πιο λογικό την περίοδο που διανύουμε. Με τέτοια μουσική αγορά, που να ρισκάρεις!
Στο δια ταύτα λοιπόν! Από κάθε άποψη το “Silverthorn” αποτελεί έναν τυπικό Kamelot δίσκο, πατώντας στη συνταγή που έχει επιλέξει ο Thomas Youngblood εδώ και αρκετά χρόνια. Επικές συνθέσεις, συμφωνικά περάσματα, power χαρακτήρας και όλα αυτά με πρωταγωνιστικό ρόλο τη μελωδία.
Επίσης, ηχητικά έχουμε ένα ενδιαφέρον πισωγύρισμα, ή καλύτερα, έναν έξυπνο συνδυασμό… Το group διατηρώντας ως ένα βαθμό την ατμόσφαιρα που είχε το “Poetry for the Poisoned”, έκανε ένα βήμα πίσω, φέρνοντας πάλι στην επιφάνεια πιο “τυπικά” melodic power στοιχεία, έτσι όπως συναντώνται σε δουλειές όπως “Karma”, “Epica” και “The Black Halo” (χωρίς όμως να φτάνουν το συνθετικό αποτέλεσμα αυτών). Προσωπικά με χαροποίησε αυτή η μεταστροφή και ο συνδυασμός της με το “σκοτεινό” ποιόν που απέκτησαν τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια.
Κομμάτια όπως τα “Sacrimony”, “Torn”, “Veritas”, “My Confession” και “Solitaire”, είναι δεδομένο πως θα ευχαριστήσουν και τον πιο δύσπιστο fan, κάνοντάς τον να ξεχάσει το ότι ο Karevik είναι νέα προσθήκη στη μπάντα! Όχι, δεν πρόκειται για την καλύτερη δουλειά του σχήματος (άλλωστε αυτές βγήκαν την προηγούμενη δεκαετία), αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα καθόλα εξαιρετικό πόνημα, άξιο να σταθεί με θράσος ως μέρος της δισκογραφίας των Kamelot.
Για να είμαι ειλικρινής περίμενα κάτι σαφώς κατώτερο, ελέω έλλειψης Roy Khan. Έπεσα πανηγυρικά έξω… Όσο αυστηρός και εάν προσπάθησα να είμαι ακούγοντας το album, τελικά βρέθηκα για πολλοστή φορά δέσμιος της συνθετικής δεινότητας του Thomas Youngblood, που ναι μεν δε ρίσκαρε σε ότι αφορά τον frontman του, αλλά σε μια εποχή που το power (σε όλες τις εκφάνσεις του) εξακολουθεί να βρίσκεται σε ύφεση, δουλειές σαν το “Silverthorn” κρατάνε το ιδίωμα ζωντανό.
638 
