Σειρήνα που σημαίνει πόλεμο ακούγεται από τα ηχεία μου και με ανατριχιάζει προς στιγμήν. Μετά θυμάμαι, ότι μόλις πάτησα play στο νέο album των Σουηδών retro-rockers Graveyard, με τίτλο “Lights out”.
Με τη σειρήνα να αιωρείται στο βάθος των συχνοτήτων ξεκινά το εναρκτήριο “An Industry of murder”, ένα πανέμορφο τραγούδι στον γνώριμο ήχο των Σουηδών. “Slow Motion Countdown” στη συνέχεια και θεωρώ πως είναι ένα από τα πιο αξιόλογα τραγούδια που άκουσα φέτος.
Δυσκολεύομαι βέβαια να μην συγκρίνω αυτό το ηχογράφημα με το προηγούμενο σεισμικό γεγονός, “Hisingen Blues”. Εν μέρει, γιατί πιστεύω ότι το “Lights out” δεν δύναται να είναι καλύτερο από το δεύτερο δίσκο τους και επίσης γιατί έτσι προστάζει η “επαγγελματική” μου φύση.
Από την άλλη, δε θέλω κάποιος να πιστέψει ότι δεν είναι ένας καλός δίσκος, για αυτό το αναφέρω εδώ: Είναι ένας καλός δίσκος!
Ακούγοντας κομμάτια σαν το “The Suits, the Law and the Uniform” και “Endless Nights”, καταλαβαίνεις αμέσως πως οι άνθρωποι έχουν έρθει για να μείνουν και θα συνεχίσουν να εξελίσσονται και να μας χαρίζουν όμορφες στιγμές! Η φωνή του Joakim Nilsson είναι και πάλι πολύ δουλεμένη και βγαίνει μπροστά στην παραγωγή, με την γνωστή πλέον χροιά, που θαρρείς είναι σήμα κατατεθέν στην Σουηδική σκηνή και μας δείχνει ότι μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερος στο μέλλον. Στα συν και το κλείσιμο με το όμορφο και χαλαρό “20/20 tunnel vision”.
Δεν θα ακούσετε το ΜΠΑΜ του προηγούμενου full length, αλλά μιλάμε για μια δουλειά που έγινε μετά από σκέψη και σκληρή εργασία και δείχνει πως το συγκρότημα αναπτύσσει στη μουσική του και αλλά συναισθήματα από αυτά που εμπλούτιζαν τον προηγούμενο δίσκο. Και αυτό αποδεικνύεται στο όμορφο blues-rock “Hard time lovin”, που θα γελάσετε, αλλά μου θυμίζει το “Η μοναξιά του σχοινοβάτη” των Αδερφών Κατσιμίχα.
628 
