Αποδεικνύονται ιδιαίτερα δουλευταράδες οι νεοϋορκέζοι post hardcorάδες που φέρουν μάσκες κούνελου και αρκούδας. Μέσα σε τρία χρόνια ύπαρξης έχουν κυκλοφορήσει ισάριθμα album, με το πρώτο να είναι χρηματοδοτούμενο, ενώ τα άλλα δύο υπό την αιγίδα της Victory Records.
Βασικά δεν ξέρω προς τι η βιασύνη, αλλά υποπτεύομαι πως με τη συνεχή άνοδο (στο εξωτερικό) του hardcore ήχου με μπλιμπλίκια, είναι δύσκολο να χτίσεις “όνομα” άπαξ και δεν έχει συχνή μουσική παρουσία. Και κρίνοντας από το promotion της εταιρείας, πιστεύει αρκετά στο σχήμα, και εδώ που τα λέμε καλά κάνει!
Όσοι τους ακούτε για πρώτη φορά, μπορείτε κάλλιστα να ανατρέξετε στο review του προηγούμενου album, ή να διαβάσετε τη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ο Matt (ο “κούνελος”). Αν βαριέστε να τα κάνετε όλα αυτά, να πω στα γρήγορα πως οι The Bunny The Bear επιδίδονται σε post hardcore (αν και δεν τους αρέσουν γενικά οι “ταμπέλες”) με ιδιαίτερη έμφαση στα electro στοιχεία και εναλλασσόμενα “σχισμένα”/ καθαρά φωνητικά από τον “κούνελο” και τον “αρκούδο”, αντίστοιχα.
Το “The Stomach for It” δε διαφοροποιείται σχεδόν καθόλου από τον προκάτοχό του και αποτελεί μια απόλυτα φυσική συνέχειά του. Αυτό δε με χαροποίησε για να είμαι ειλικρινής, καθώς περίμενα κάτι παραπάνω και όχι ένα δεύτερο μέρος του, ομολογουμένως πολύ καλού, “If You Don’t Have Anything Nice to Say”. Από την άλλη, μιλάμε για ένα είδος που βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο στην Ευρώπη, οπότε απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στην αμερικάνικη αγορά, η οποία έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως είναι πάντα ανοιχτή σε νέους ήχους και μουσικές, αλλά θέλει παράλληλα το χρόνο της προκειμένου να τα χωνέψει όλα αυτά.
Αυτό που παρατήρησα πάντως είναι πως δόθηκε περισσότερη βάση στα ηλεκτρονικά στοιχεία, διατηρώντας φυσικά τις εξαιρετικές μελωδικές ερμηνείες του “αρκούδου” που κατ’ εμέ αποτελούν το γερό χαρτί του group. Μια καλή κυκλοφορία λοιπόν από ένα σχήμα που δεν αποκλείεται να συζητηθεί αρκετά στο μέλλον, όταν το εν λόγω είδος επεκταθεί και στον υπόλοιπο πλανήτη.
620 
