Και όμως, πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία των Shinedown. Λογικό βέβαια, μιας και το σχήμα αποφάσισε να κάνει πλήρη απόσβεση της επιτυχίας που είχε το εξαιρετικό “The Sound of Madness”, περιοδεύοντας και βγάζοντας στην αγορά το live album “Somewhere in the Stratosphere”.
Και μπορεί στην Ελλάδα να έγιναν ευρύτερα γνωστοί μόλις το 2008, παρόλα αυτά προκλήθηκε αρκετός ντόρος γύρω από το όνομά τους και το τέταρτο πόνημα της ήδη δεκάχρονης καριέρας τους, αναμενόταν εναγωνίως από πολλούς.
Το μεγάλο στοίχημα με το “Amaryllis” είναι το κατά πόσο θα σταθεί άξια μετά τον εμπορικό θρίαμβο του “The Sound of Madness”. Και η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί η εντύπωση που προκάλεσε ο εν λόγω δίσκος. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν ορθά τη φόρα που είχαν λάβει, οι Shinedown παραμένουν πιστοί στον ήχο τους, παρουσιάζοντας ένα album που μπορεί να μην εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης, αλλά αποτελεί από τις πιο ολοκληρωμένες και ίσως πιο ειλικρινείς δουλειές που έχω ακούσει φέτος. Δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω επαρκώς το είδος, αλλά είτε το χαρακτηρίσω μοντέρνο hard rock, είτε post grunge, είτε alternative metal, σε όλες τις περιπτώσεις μέσα θα είμαι.
Έχει απ’ όλα ο μπαξές του “Amaryllis”! Συναυλιακές συνθέσεις (“Bully”, “I’m Not Alright”, “Nowhere Kids”), επιθετικά κομμάτια (“Adrenaline”, “Enemies”, “My Name (Wearing Me Out)”), όμορφες μπαλάντες (“Amaryllis”, “I’ll Follow You”, “Through the Ghost”), ενώ δε λείπουν και τα εν δυνάμει htiάκια (“Unity”, “Miracle”, “For My Sake”).
Προσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα να βλέπω τέτοιες μπάντες να αναλαμβάνουν εν μέρει τα ηνία της μουσικής βιομηχανίας, δείχνοντας πως η rock μουσική όσο και εάν μπασταρδευτεί ή παραγκωνιστεί, πάντα θα βρίσκει τρόπους να βγαίνει στο προσκήνιο και να μας χαρίζει αξιομνημόνευτες στιγμές. Και όχι, δε θεωρώ το “Amaryllis” καλύτερο του προκατόχου του. Αλλά οι προθέσεις του είναι τίμιες και όχι επιτηδευμένα επαναλαμβανόμενες, προκειμένου να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη μανιέρα και αυτό το καθιστά διαφορετικό. Εύγε (ρε)!
579 
