“All of my stories are below”
Φαντάσου ένα τοπίο που δεν έχεις αντικρίσει ποτέ στη ζωή σου.
Ένα τοπίο που, δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι κοντά στη θάλασσα ή στην κορυφή του βουνού, λόγω της υγρασίας και της ομίχλης.
Μπορείς όμως να δεις πως σε αυτό το, μάλλον αχανές μέρος, υπάρχει ένα πετρόκτιστο οίκημα και φαίνεται προσβάσιμο, αν και χαοτικά μεγάλο, από αυτά που καταφέρνεις να παρατηρήσεις μέσα στην γκρίζα ώρα και την υγρά αχλή.
Αποφασίζεις να μπεις και τα καταφέρνεις.
Έβαζες το χέρι σου στη φωτιά πως θα υπήρχε ένα τεράστιο προαύλιο πριν ακουμπήσεις πόρτα, αλλά να που βρίσκεσαι κατευθείαν σε έναν δροσερό διάδρομο με πολλά δωμάτια αριστερά και δεξιά.
Οι πόρτες των δωματίων είναι κλειστές και ενώ ο διάδρομος είναι δροσερός και η αβεβαιότητα του χώρου, σου δημιουργεί δικαίως αίσθημα ανασφάλειας και ίσως φόβου, νιώθεις τόσο ζεστά, τόσο όμορφα μέσα στην μοναξιά σου και την μελαγχολία σου, που νιώθεις έτοιμος να περιηγηθείς σε ό,τι δεν μπορείς να δεις, ακόμα και αν τα δωμάτια είναι κήποι, πλανητάρια, απομονώσεις σε ψυχιατρική κλινική, γκρεμοί και παγίδες.
Κράτα αυτή την αίσθηση.
Σταμάτα να φαντάζεσαι.
“Built this tower to surpass, I can’t remember why I’m here”
Το Νορβηγικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Leprous, μου έχει χαρίσει “μουσικά ταξίδια” και εμπειρίες μέσα σε δέκα χρόνια (και ειδικά τα τελευταία πέντε), ταξίδια που δεν κατάφεραν να ξεκινήσουν καν μουσικές δεκαετιών άλλων καλλιτεχνών.
Ο Einar Solberg κερδίζει πάντα το στοίχημα, γιατί πολύ απλά, όση τεχνική και αν βάλει στους ήχους του, στο αποτέλεσμα τον ενδιαφέρει μόνο το συναίσθημα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, με κάθε νέο album μας αλλάζει, όπως αλλάζει ο ίδιος και η παρέα του. Γινόμαστε όλοι λίγο καλύτεροι μέσα από αυτήν τη διαδικασία.
Γι’ αυτό τον σκοπό δεν γεννήθηκε, άλλωστε, η τέχνη;
Το έκτο τους album με τίτλο “Pitfalls” είναι, με μεγάλη διαφορά, ό,τι πιο διαφορετικό έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Όχι πως πριν υπήρχε album που να μοιάζει με το προηγούμενο και το επόμενο, αλλά εδώ δεν είναι απλά ανάπλαση και αναδιαμόρφωση ήχου, είναι δήλωση.
Η δήλωση είναι κρυστάλλινα καθαρή και σαφής: “Οι Leprous δημιουργούν προοδευτική μουσική. Όχι “προγκ ροκ” και “προγκρέσιβ μέταλ”, καμία ταμπέλα δεν ανέχεται πάνω του αυτό το “οίκημα” που στέκεται μεγαλειώδες στην μέση του πουθενά, πνιγμένο στην ομίχλη.”
Καμία ταμπέλα.
“Remains…pitfalls…”
Ο Einar το γέννησε αυτό, για να ξορκίσει την κατάθλιψή του. Μας δίνει αυτή την πληροφορία ευθέως, όμως δεν ακολουθεί κινηματογραφική αφήγηση με τα τραγούδια. Δεν μας ξεκινά από την αρχή για να μας πάει στο τέλος, δεν μας πνίγει στο σκοτάδι για να μας οδηγήσει με ασφάλεια στο φως.
Μας δίνει όλα τα συναισθήματα και κάθε αίσθηση που βίωσε με απόλυτη ειλικρίνεια και μας επιτρέπει να ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ εμείς οι ίδιοι, με (θεμιτό) αποτέλεσμα να φτιάξει ο καθένας μας διαφορετικό παζλ.
Έχουμε όλες του τις σκέψεις, τις φοβίες και τις ανησυχίες, επειδή μας τις εμπιστεύτηκε. Τώρα είναι σειρά μας να χτίσουμε το δικό μας “οίκημα”, γεμάτο παγίδες.
“Keep it all together, they keep it all together”
Όταν μπήκες στο “οίκημα” της αρχικής φαντασίωσης, ένιωσες τόσο άνετα ώστε να βγάλεις τα παπούτσια σου για να μην λερώσεις;
Καλό θα ήταν να τα βγάλεις και να τα αφήσεις έξω, όπως και τις μεταλλικές σου εμμονές, τις κατηγοριοποιήσεις που ο έξυπνος εγκέφαλός σου λατρεύει να γεννά, και γενικότερα, ξέχνα ό,τι νομίζεις πως θέλεις να ξέρεις.
Αν δεν τα καταφέρεις πλήρως, δεν πειράζει, θα σε βοηθήσει το “Below”, το καλύτερο τραγούδι τίτλων τέλους μίας ταινίας ή κλεισίματος album που μπήκε στην αρχή του.
“I Lose Hope” λέει ο Einar, με τον πιο Muse τρόπο που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ και ανοίγοντας τη διπλανή πόρτα πέφτω πάνω στην “γυμνή μελαγχολία” του “Observe The Train”, που οι major και minor εναλλαγές καταφέρνουν να σκοτώσουν πιο βασανιστικά και από funeral doom.
Μέχρι τα μισά του album και το “Alleviate”, καταλαβαίνεις ξεκάθαρα πως ο Einar έχει φτάσει τα φωνητικά του σε άλλο επίπεδο, σε άλλο “πλανήτη”.
Η φωνή αυτού του ανθρώπου είναι ένας λόγος από μόνος του, να ακούς κάθε νέο τραγούδι των Leprous, ακόμα και αν ήταν αδιάφορο μουσικά.
Η αίσθηση που παίρνω από τις μαγικές ερμηνείες του, είναι ένας ερεθιστικός συνδυασμός του μοναδικού Freddie του πλανήτη μας και της Bjork, χωρίς να χρειάζεται να σχολιάσω την μοναδικότητα της χροιάς του, φυσικά.
Ακόμα και στα πιο up-tempo τραγούδια, όπως το “By My Throne”, με τις electro δομές και τη χορευτική διάθεση, είναι ανατριχιαστικό το πόσο υπόγεια η μπάντα σε δηλητηριάζει με την μελαγχολία της. Η πεμπτουσία της γλυκόπικρης αίσθησης μέσα στην αποστομωτική ατμόσφαιρα της ομίχλης.
Με τα “At The Bottom” και “Distant Bells”, η θλίψη σε περιμένει πίσω από κάθε πόρτα.
Είναι εκεί και παρακολουθεί κάθε σου βλέμμα, κάθε σου σιωπή και κάθε σου κίνηση.
Και εκεί που νομίζεις πως τα δωμάτια-γκρεμός εξαφανίστηκαν και σε τυλίγει με θαλπωρή το “γνώριμο” σε Leprous fans αυτιά “Foreigner” (υπέροχη τραγική ειρωνεία), το album (σε) τελειώνει με όλο το “σκοτάδι” που συσσωρεύτηκε από τη διαδρομή του Einar κατά τη δημιουργία του έργου και τη δική σου κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Το αριστουργηματικό έπος “The Sky Is Red”, είναι ικανό να σε κάνει να χάσεις την στάση του λεωφορείου σου, να μην νιώθεις πια τους ανθρώπους γύρω σου, να βλέπεις τον ουρανό κατακόκκινο σε μία καλοκαιρινή, γαλάζια μέρα.
Η παρέα του Einar είναι έξι βιρτουόζοι μουσικοί με απόλυτη συναίσθηση. Όταν καταφέρεις να διακρίνεις πίσω από τα συναισθήματα, αντιλαμβάνεσαι πως μόλις άκουσες το album με το πιο σφιχτό και απόλυτο rhythm section που έχεις ακούσει τελευταία, με το μπάσο του Simen και τις κιθάρες των Tor και Robin ουσιαστικά να κρατούν σταθερότατο το οίκημα, ενώ ο θεός Baard (ένας από τους καλύτερους σύγχρονους drummers, τελεία!) είναι ελεύθερος να σολάρει και να δίνει μελωδικές “πινελιές” στους ρυθμούς του, ελευθερώνοντας ακόμα περισσότερο τον Einar, τον απόλυτο πρωταγωνιστή αυτού του έπους, να “χτίζει και να γκρεμίζει ψυχές” με τη φωνή του, αλλά και τα “σύνθια” του.
Όλα αυτά τα παραπάνω τα βιώνεις σε ολόκληρο το “Pitfalls”, αλλά ακόμα πιο συμπυκνωμένα στο “The Sky Is Red”, που με έκανε να νιώσω συναισθήματα και εικόνες που είχα να γευτώ από King Crimson εποχές.
“Beneath the surface you cannot grow”
Κράτησες την αίσθηση;
Θυμήσου τώρα που βρέθηκες.
Αν δεν θυμάσαι, δεν άκουσες.
Αν δεν ακούς, δεν αισθάνεσαι.
Αν όμως κατάλαβες, αν μπήκες στα δωμάτια και ξάπλωσες στην αύρα τους κλείνοντας τα μάτια, τότε ξέρεις ήδη πως το “Pitfalls” σε έκανε ήδη καλύτερο άνθρωπο.
Βγες έξω, δεν έχει πια ομίχλη.
www.leprous.net
www.facebook.com/leprousband
Distant Bells
767 
