3 χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο ολοκληρωμένο album των αγαπημένων μας, Planet of Zeus, οι οποίοι ενδιάμεσα κυκλοφόρησαν και το εξαιρετικό “Live in Athens”.
Tο “Live in Athens” αποτύπωσε περίφημα την ηφαιστειακή ενέργεια που αναβλύζει από σκηνής, όταν αυτή η τετράδα παίζει τη μουσική της και μας χάρισε ένα πάρα πολύ σημαντικό μνημείο για να έχουμε να θυμόμαστε τα ξέφρενα νιάτα μας (καλά κάποιους από εμάς νιάτα δεν μας λες).
Το προ τριών ετών, τέταρτο κατά σειρά album τους, τιτλοφορείται “Loyal to The Pack” και έδειχνε (όπως είχα γράψει και τότε) μια προσπάθεια του συγκροτήματος να προσθέσει ακόμη περισσότερες επιρροές του και να φτάσει σε έναν πιο γλυκό, δικό της ήχο. Περιείχε πολλά κομμάτια που συνδύαζαν τις πρότερες προσπάθειες τους με την ανάγκη για κάτι καινούργιο, τραγούδια που τραγουδήθηκαν δυνατά στις συναυλίες τους, αλλά κούτσαινε λίγο στη συνοχή.
Αυτή η συνοχή επανέρχεται τελικά στο πέμπτο album τους “Faith in Physics”, το οποίο κυκλοφορεί μέσω της Heavy Psych Sounds, και μπορεί να μην είναι ηχητικά αυτό που εγώ περίμενα σαν μέλλον των Planet of Zeus, αλλά είναι κάτι συνολικά όμορφο.
Η πρώτη ακρόαση με “μούδιασε”, όχι γιατί δεν ακουγόταν κάτι σωστά, αλλά γιατί εντόπισα πολλά περισσότερα στοιχεία του παρελθόντος, από όσα περίμενα. Αλλά στην τελική, ρε μάγκες, αυτοί είναι οι PoZ, δεν θα τους αλλάξουμε και DNA. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση άρχισα να ξεχωρίζω αγαπημένα κομμάτια, στην δεύτερη και τρίτη ήμουν στο αυτοκίνητο και ενστικτωδώς δυνάμωνα σαν κάγκουρας τη μουσική, η τέταρτη με ακουστικά, πιο κοντά στα αισθητήρια όργανα μου, και όντας πιο εύκολο να πιάσω και τις λεπτομέρειες, άρχισα να το λατρεύω.
Η παραγωγή του είναι πανέμορφη, και αυτό που λάμπει ξεκάθαρα αυτή τη φορά είναι τα υπέροχα τύμπανα του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου, ο οποίος κλέβει την παράσταση αυτή τη φορά κατά τη γνώμη μου. Ο Μπάμπης είναι αρκούντως άγριος όπου χρειάζεται για τους συναισθηματικά φορτισμένους στίχους του και μαλακώνει όταν πρέπει. Ο Στέλιος στην κιθάρα αφήνει αξιομνημόνευτα ριφάκια και η γκρόυβα που δημιουργεί το μπάσο του Γιάννη είναι αυτό που χρειάζεται για να προχωρήσουμε μπροστά. Το δέσιμο τους και η σκληρή τους δουλειά είναι γνωστό δεδομένο και ακούγεται και σε απαίδευτα αυτιά, ενώ η όλη παρουσίαση του υλικού, από άποψη παραγωγής, ενορχήστρωσης, σειράς τραγουδιών είναι επαγγελματικότατη.
Το “Faith in Physics” καταφέρνει και ικανοποιεί όλους μας τελικά. Και τους παλιούς που ίσως γκρίνιαξαν όταν άκουσαν τον Μπάμπη να μαλακώνει, αλλά και εμάς που θέλαμε την μπάντα να μην επαναπαύεται και να ακούγεται όσο πιο φρέσκια γίνεται.
Το ξεκίνημα γίνεται με το “Gasoline”, το οποίο είναι το πιο Kyuss κομμάτι που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι PoZ, θα γίνει ύμνος των “φασαίων”, μα και θα καλμάρει τους παλαιοκομματικούς του “Macho Libre”. To “Man Vs God” που ακολουθεί, φέροντας κάποια μεταφυσική ανησυχία του Μπάμπη στους στίχους, είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει τελευταία, από θέμα ρυθμού. Κολλητικό ριφάκι στην αρχή, με μαγικά τύμπανα σε όλη του τη διάρκεια και έναν χορευτικό ρυθμό που σπάει μόνο με ένα από τα κλασικά PoZ ξεσπάσματα.
Το πανηγύρι του Σεραφείμ στα τύμπανα, συνεχίζει με το “The Great Liar” που είναι ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζω, με κλίμα QOTSA να το περιβάλλει και ένα κομμάτι ασυνήθιστης δομής για τους PoZ, σε έναν ήχο που έχουν φέρει στα μέτρα τους και τους ταιριάζει πολύ.
Το “Revolution Cookbook” προφανώς και οι περισσότεροι το έχετε απολαύσει και σε video clip, είναι ένα ακόμη highlight του δίσκου με τη φωνή να αγριεύει και να αφήνει τα λαρύγγια της στα ηχεία σου. Βαρύ και γκρουβάτο, έτοιμο για να ξεσηκώσει το επόμενο τους live (ένα hint από Slipknot ένιωσα εκεί μέσα). Στο “All These Happy People” (ίσως μια άτυπη απάντηση στο “Stories” των Therapy?) συνεχίζει να έχει σαν κοινό παρονομαστή τα εξαιρετικά, διακριτικά εδώ, τύμπανα και την εξαιρετική γκρούβα, ενώ ο Στέλιος εμφανίζεται με φωνητικά στο ρεφρέν.
Και φτάνουμε στο “Your Song”. Ένα τραγούδι για το οποίο ίσως τσακωνόντουσαν οι Foo Fighters με τον Danko Jones. Ένα τραγούδι όσο πιο μακρυά μπορεί να είναι από τον κλασικό ήχο των PoZ, αλλά τόσο επιτυχημένα γραμμένο που τελικά νιώθεις να ήταν πάντα έτσι η μπάντα.
Συνεχίζουν με “Let Them Burn” και την ύπουλη εισαγωγή του, που θα μπορούσε να υπάρχει σε δίσκο των Nightstalker, με το μπάσο υπογείως να κάνει κουμάντο στα πάντα με τον λασπωμένο του ήχο.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ “On Parole”. Δεν ξέρω αν θέλησαν να κάνουν φόρο τιμής στο Θείο Lemmy, αλλά το μοτορχεντικό riff στο ξεκίνημα, δίνει το πιο rock ‘n’ roll κομμάτι του album, με το “Faith in Physics” να κλείνει με ψυχεδέλεια στο “King of the Circus”, όπου οι Sleep συναντάνε κάποιον τρελό, τύπου Roky Erikson.
Αν και κάποια κομμάτια, έχουν τελείως διαφορετικό προσανατολισμό, επειδή είναι όλα τοποθετημένα σε καλά θαμμένα θεμέλια, και σε απόλυτα σωστή σειρά, το “Faith in Physics” ακούγεται σαν ΕΝΑ με άνεση. Αυτή η μοναδική αρμονία μεταξύ των τραγουδιών, φέρνει το album αυτό να κοντράρεται στην πρώτη θέση με κάποιο άλλο προηγούμενο τους, αφού εδώ μιλάμε για το απόγειο της μουσική ωριμότητας των Planet Of Zeus.
Όντας σκεπτικός εξ αρχής, αλλά ουδέποτε κλειστόμυαλος, έδωσα χρόνο και το “Faith in Physics” με κέρδισε με τις δικές τους δυνάμεις.
905 
