Αγαπητέ αναγνώστη…
Ακολουθεί μια ακόμη αποψάρα για το νέο πόνημα των Tool και η αλήθεια είναι πως με τόσα που έχουν γραφτεί ήδη, πιθανότατα να είναι κι αχρείαστη.
Σε περίπτωση που είσαι οπαδός της μπάντας και δεν έχεις ακούσει ακόμη το “Fear Inoculum”, θα σου πρότεινα να το αγοράσεις και να το ακούσεις προσεχτικά. Ξανά και ξανά. Γενικά, δώσε του χρόνο. Διότι, με αυτά που διαβάζω κι εγώ από εδώ κι από εκεί, νιώθω ολίγον τι χαζός, που για να βγάλω πόρισμα, έκατσα κι έδωσα χρόνο κι ακροάσεις.
Και μη δίνεις μεγάλη βάση στο ομώνυμο κομμάτι, που προηγήθηκε του δίσκου. Ούτε εμένα με εντυπωσίασε. Δε θα σου πω όμως ποια τραγούδια είναι καλύτερα από τα άλλα, ούτε ποια ξεχωρίζουν γενικά… Αυτιά έχεις κι αν έχεις και κριτική σκέψη, δε με χρειάζεσαι.
Εγώ προσέγγισα επιφυλακτικά το album, διότι, βλέπεις, ανήκω στη γενιά που τους έζησε τους Tool. Έζησε τον ωμό προοδευτισμό, όπως αποτυπώθηκε στα “Opiate” και “Undertow”. Έζησε το απόγειο στο δίπτυχο “Aenima” και “Lateralus”. Έζησε τον επαναπροσδιορισμό της μουσικής βιομηχανίας από την μπάντα, όπως και τον πανζουρλισμό στις τάξεις των ακροατών.
Είμαι από εκείνους που δεν ενθουσιάστηκαν και θεώρησαν κάπως στάσιμο το “10000 Days”, σε σχέση με τα προγενέστερα, τιτάνια, έργα τους, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μουσικό ογκόλιθο δίπλα σε δουλειές άλλων συγκροτημάτων.
Στα του “Fear Inoculum” τώρα. Όχι, δεν είναι το αριστούργημα που περίμενες και θα δυσκολευτείς να το καταλάβεις. Κι αν το λάτρεψες από την αρχή, μάλλον σε συνεπήρε το λογότυπο που έχει πάνω του και βιάστηκες να βγάλεις πόρισμα, όχι επειδή δεν αξίζει ο δίσκος, απλά δε γίνεται να έπιασες το νόημα τόσο εύκολα, όταν μιλάμε για ένα τόσο περίπλοκο εγχείρημα, που δεν έχει τις αναμενόμενες εξάρσεις της μπάντας.
Διαθέτει μεν όλα τα δομικά υλικά των Tool, αλλά σίγουρα όχι την αναμενόμενη χροιά σε ό,τι αφορά το ξεδίπλωμα κάθε σύνθεσης. Για άλλους αυτό είναι νωχελικό, για άλλους νεωτεριστικό και για άλλους απλά περνάει στο ντούκου, διότι “τώρα μας θυμήθηκαν κι αυτοί;” και μάλλον όλες οι απόψεις έχουν βάση στην προκειμένη…
Το “Fear Inoculum” είναι καθαρά progressive, εκ φύσεως, με την έννοια του προοδευτισμού κι όχι με αυτήν που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Διαθέτει δύσπεπτες συνθέσεις, που φέρουν βόλτα σε εσωστρεφείς λαβυρίνθους του νου και η εξέλιξή τους στο πεντάγραμμο, ισορροπεί μεταξύ τετραγωνισμένου πειραματισμού κι άκρατου αυτοσχεδιασμού, μπερδεύοντας ενίοτε τον ακροατή.
Ένα άκρως μελετημένο ταξίδι, χωρίς όμως συγκεκριμένο προορισμό. Παραδόξως, ο δίσκος έχει συνοχή, σε ό,τι αφορά το σύνολό του όμως και λειτουργεί (για τον γράφοντα) ως ένα συμπαγές soundtrack κι όχι ως μια σειρά μεμονωμένων συνθέσεων. Είναι ένα μουσικό κράμα που εκατοντάδες σύγχρονα συγκροτήματα θα ήθελαν να είχαν κυκλοφορήσει, αλλά κανένα δε θα ήθελε να έχει και το βάρος που κουβαλά το ίδιο το όνομα του σχήματος.
Hit-άκι δε θα βρεις εδώ πέρα! Ξέχνα το μουσάτε φίλε μου, με τα μανίκια και τα piercing. Πάλι με το “The Pot” θα τη βγάζεις στα μαγαζιά.
Εδώ έχει ψυχεδέλεια και άχρωμες εικόνες, που καλείσαι να μπογιατίσεις εσύ, γιατί κλασικά οι Tool, δε στα φέρνουν όλα στο πιάτο.
Το μόνο, αλλά κύριο, ελάττωμα του “Fear Inoculum”; Η χρονική απόσταση από τον προκάτοχό του, που μεταφράζεται σε ένα έφηβο παιδί που μπαίνει στο γυμνάσιο… 13 χρόνια παραείναι πολλά.
Οκ, ο δίσκος αποτυπώνει το ποιόν του group εν έτει 2019. Και ναι, λείπει κάτι κι αυτό δεν είναι μέσα από το “Fear Inoculum”, αλλά από τη συνολική καριέρα των Tool. Λείπει ο συνδετικός κρίκος αυτών των χρόνων. Εκεί χωλαίνει το εν λόγω πόνημα, διότι ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με ένα sequel, που τον κάνει να νιώθει λες κι έχει χάσει επεισόδια. Τόσο απλό και οι μυριάδες αναλύσεις για τα “τι” και τα “πώς”, είναι μάλλον περιττές, άπαξ και δεν απαντηθεί το “πού” βρισκόμαστε χρονικά στο αχανές σύμπαν των Tool.
Όχι, ούτε το επόμενο βήμα του “10000 Days”, που λένε μερικοί, είναι, ούτε τα απομεινάρια του “Lateralus”, ούτε τίποτα. Το album είναι αυτόνομο και στέκεται επάξια δίπλα από το λογότυπο της μπάντας, απλά όχι απαραίτητα και δίπλα από τις κορυφαίες δουλειές τους.
Το πόσο ψηλά θα μείνει στις συνειδήσεις των οπαδών, των fanboys και των φασέων, θα το δείξει ο χρόνος. Έως τότε, αγαπητέ αναγνώστη, μη βγάζεις συμπεράσματα μόνο από το όνομα, ή μόνο από το αν είναι στη μόδα. Κι αν ένα πράγμα έκαναν σωστό οι Tool αυτά τα 13 χρόνια, ήταν η μούντζα που έδωσαν στη μουσική βιομηχανία, πάνω στο εμπορικό peak τους. Και το “Fear Inoculum”, μάλλον είναι το κωλοδάχτυλο που χρωστούσαν.
1245 
