Βρισκόμαστε δυόμισι χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο του βασικού κιθαρίστα των prog metallers/ rockers Riverside, Piotr Grudziński.
Η μετά-Grudzinski περίοδος θα είναι καταλυτική για τη συνέχεια του συγκροτήματος από την Πολωνία, δεδομένου ότι εκείνος ήταν ένας από τους σταθερούς μελωδοποιούς του. Ασχέτως, αν ο Mariusz Duda είναι ο δημιουργός του. Ένα πρώτο δείγμα αυτής της περιόδου είναι το ολοκαίνουριο “Wasteland” που κυκλοφόρησε τέλη Σεπτεμβρίου.
Το “Άγονη Γη” ξεκινάει με μια ωδή του τραγουδιστή Mariusz, το “The Day After”. Η μουσική μπορεί να μην υπάρχει και ίσως έχει μόνο κάποια εφέ στο παρασκήνιο, με αποτέλεσμα να το καθιστούν ακόμα πιο λυπητερό και τρομακτικό συνάμα. Δεν μας παίρνει από κάτω, όμως, γιατί η εισαγωγή του “Acid Rain” μας αποζημιώνει και μας υπενθυμίζει ποιοι είναι οι Riverside προ εποχής του ” Love, Fear And The Time Machine”. Το βασικό και δυναμικό riff του μας τραβάει την προσοχή αμέσως, ενώ η ερμηνεία του Duda είναι γι’ άλλη μια φορά μαγευτική και αναλλοίωτη στον χρόνο. Είναι εύλογο ν’ αναφέρω πως προς τα 2′ πριν το τέλος βρίσκεται η καλλιτεχνική δεινότητα του συγκροτήματος.
Το “Vale Of Tears” κονταροχτυπιέται με όλα τα υπόλοιπα για την κορυφή του τοπ hit του δίσκου. Ο ρυθμός του είναι κολλητικός και θα μας κάνει να το βάζουμε να παίζει κατά εξακολούθηση στο μέλλον. Το “Guardian Angel” αποτελεί από τις πιο μελαγχολικές και όμορφα μελωδικές στιγμές του “Wasteland”. Τα φωνητικά εδώ είναι χαμηλά και πιο μπάσα. Να, και κάτι που δεν μας έχει συνηθίσει ιδιαίτερα ο Mariusz. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, από μουσικής άποψης θυμίζει το “Black” των Pearl Jam κι όχι το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Riverside.
Αυτό που αναδεικνύει πραγματικά τι ταλέντα είναι οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα είναι το “The Struggle For Survival”. Εδώ έχουμε τον ορισμό του prog rock μέσα σε δέκα λεπτά. Οι εναλλαγές στις μελωδίες πάνε κι έρχονται, ενώ το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο εκείνη την ώρα. Το “River Down Below” είναι ένα στενάχωρο και συναισθηματικό άκουσμα, όπου οι ακουστικές κιθάρες κρατάνε τα ηνία καθ’ όλη τη διάρκεια με το σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας να είναι εκπληκτικό και καθηλωτικό, μεταφέροντας μας στο μελαγχολικό του πέπλο.
Το ομώνυμο κυμαίνεται στο ίδιο τέμπο με τη διαφορά ότι έχει ένα προοδευτικό “ξέσπασμα” που μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Φτάνοντας προς το τέλος το τελευταίο τραγούδι είναι παιγμένο σε πιάνο. Ένα απαλό κομμάτι για να κλείσει και επίσημα αυτός ο επαχθής κύκλος.
Μετά την ολοκλήρωσή του καταλαβαίνει κανείς πως το group από την Πολωνία κάνει στροφή 180 μοίρες από το “Love, Fear And The Time Machine”. Αν υπήρχε μια ένδειξη κάποιας αισιοδοξίας τότε τόσο στο μουσικό όσο και στο στιχουργικό μέρος, τώρα αυτά έχουν κάνει φτερά.
Το “Wasteland” σηματοδοτεί στην κυριολεξία την αναγέννηση των Riverside. Λυπητερό γεγονός μεν, εξελικτικό δε. Και η πρόοδος, η οποία είναι απαραίτητη, πρέπει να ωθεί τα συγκροτήματα με σκοπό την διαχρονικότητα τους. Οι Riverside είναι μια τέτοια περίπτωση! Ίσως επέστρεψαν πιο συναισθηματικά φορτισμένοι από ποτέ, αλλά κέρδισαν το στοίχημα τού να το μεταδώσουν στη μουσική τους. Γιατί αν η μουσική δεν είναι κύρια τέχνη εξωτερίκευσης, τότε ποια είναι;
“On the walls we paint our dreams, hiding in the fallout shelters while The Gardens of Eden are burning above…”
820 
