Νομίζω πως δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστός τίτλος για το νέο πόνημα των On Thorns I Lay και σίγουρα κανείς δεν περίμενε μια τόσο τίμια επιστροφή από το συγκρότημα.
Όσοι συστήθηκαν με το σχήμα στα “Sound of Beautiful Experience” και “Orama”, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια φυσική (αλλά συνάμα και πιο ώριμη) συνέχεια του τότε ήχου του, πραγματοποιώντας ένα καθόλα άρτιο πισωγύρισμα, το οποίο όμως δεν αποκλείει τη συνθετική μαγιά που χαρακτήρισε τη μουσική των On Thorns I Lay από το 1999 ως το 2003.
Η συνδετική γέφυρα του “Eternal Silence” του 2015 και η επανεκκίνηση της μπάντας, έδειξε την κατεύθυνση που θα κινηθεί και το “Aegean Sorrow”, με τα φαντάσματα των My Dying Bride, Lake of Tears και των πρώιμων Paradise Lost να αγκαλιάζουν με θέρμη τις συνθέσεις και να κεντούν ένα μελωδικό και πένθιμο soundtrack, ικανό να γκριζάρει τον πιο καλοκαιρινό ουρανό.
Η γλυκιά μελαγχολία που συνοδεύει το συγκρότημα σε κάθε του βήμα, εξακολουθεί να υφίσταται και να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με την brutal αισθητική να αναλαμβάνει ξανά τα ηνία, κάτι που ενδεχομένως να ξενίσει μεταγενέστερους οπαδούς. Δε λείπει το ευρύτερο goth στοιχείο (έτσι όπως μετουσιώθηκε στα “Crystal tears” και “Future Narcotic”), αλλά σίγουρα λάμπουν δια τις απουσίας τους τα διάσπαρτα γυναικεία φωνητικά, τα οποία πάντα έδιναν μια άλλη νότα στις συνθέσεις.
Ένα σκοτεινό, βλοσυρό κι αργόσυρτο album, γεμάτο μεθυστικές μελωδίες, έτσι όπως μας είχαν συνηθίσει οι On Thorns I Lay. Και το “Aegean Sorrow” μας το χρωστούσαν χρόνια τώρα, με το σχήμα να πραγματοποιεί μια ολική επαναφορά, κλείνοντας έναν κύκλο, ανοίγοντας παράλληλα ένα νέο.
ΥΓ στο δίσκο θα βρεις συμμετοχές από Bob Katsionis (Firewind, Outloud), Kostas Fitos (Diviner), Lampros Kiklis, Chris Rusty (The Black Capes), Alex S Wapm (Potergeist, The Black Capes) και Paul Kuhr (November’s Doom)
616 
