Προ εικοσαετίας, ο Dani Filth και η εκάστοτε παρέα που συμπλήρωνε το line up των βρετανών (κατά βάση) Cradle Of Filth θεωρούνταν από τις πλέον αναγνωρίσιμες μπάντες του ευρωπαϊκού black metal.
Από τη μια η υποδειγματική προώθησή τους από την πάλαι ποτέ κραταιά Music For Nations που τους “μεγάλωσε” στηριζόμενη σε ένα target group που μάλλον άνηκε στο θηλυκό χώρο κυρίως, από την άλλη η αναμφισβήτητα νέα και φρέσκια άποψή τους για το σύγχρονο “διαλλακτικό” black metal των mid to late ’90s – early ’00s, γεγονός είναι ότι για αρκετό καιρό οι Cradle απολάμβαναν επίπεδα αίγλης και δημοτικότητας πρωτοφανή για το ύφος τους, σε σημείο που να τους θεωρήσεις ως τους κύριους υπεύθυνους της ένταξης του όρου “mainstream” και σε ακραίες στιλιστικές τάσεις όπως το black metal.
Ακολούθησε η καταστροφική (όπως αποδείχτηκε, τουλάχιστον μουσικά έτσι την αντιλήφθηκε ο γράφων, ασχέτως αν στην U.S.A. αγορά εμπορικά έσκισαν) περίοδος της ένταξης στις τάξεις της επίσης κραταιότατης τότε RoadRunner και την ολοκληρωτική μεταστροφή του black metal σε αυτό το άνευρο symphonic goth-like πράγμα των “Nymphetamine” και “Thornography”, μια δυνητική αλλαγή που έφερνε σημάδια επιτήδευσης (με το στανιό feeling, δεν βγαίνει ποτέ, σε καμία μουσική, εκτός και αν οι ακροατές σου κλείνουν δρόμους για να αποθεώσουν ακαδημαϊκά πνεύματα τύπου “Σαρβάιβορς” και λοιπών συναφών μπαμπουϊνοειδούς κουλτούρας δρώμενων από τα οποία σφύζει η “πολιτισμένη” χώρα μας), albums που, ενώ δεν τα λες ανέμπνευστα, δεν δικαιολογούν τη φήμη των δημιουργών τους και με εμφανή την αναπαραγωγή κλισαρισμένων τακτικών που ίσως να έφεραν νέους (και άπειρους) οπαδούς αλλά απομάκρυναν μια και καλή τους παλαιούς “ορθόδοξους” metallers.
Βέβαια, όπως συμβαίνει με όλες τις μπάντες που έτυχαν να ανδρωθούν και να μεγαλουργήσουν στις προ free downloading εποχές, το όνομα των Cradle Of Filth είναι από τα “φημισμένα” και εμπορικά εχέγγυα για κάθε εταιρία. Η συνεργασία με την Peaceville και κυρίως με το “Darkly, Darkly, Venus Aversa” έδειξε σημάδια μεταβατικότητας, αρκετά καλά albums modern metal ορθάνοιχτα στημένου προς όλες τις “βαριές” τάσεις, είτε thrash, είτε death αλλά κυρίως ανέδειξε αναπάντεχες επαναπροσεγγίσεις προς το black metal που τους γιγάντωσε. Κάτι που “δηλώθηκε εντόνως”, υπό την αιγίδα της Nuclear Blast πλέον από το πλήρως ανανεωμένο line up με το εξαιρετικό “Hammer of the Witches” του 2015 και που με το “Cryptoriana” το παρουσιάζει με τέτοια δύναμη και τέτοια ποιότητα που πιθανολογώ ότι θα εντυπωσιάσει πολύ κόσμο.
Με μια λέξη; Αριστούργημα! Το “Cryptoriana” είναι ένα σύγχρονο κομψοτέχνημα εκλεπτυσμένου black metal που επαναπροσδιορίζει το όνομα των Cradle Of Filth σχετικά με τα standards του ιδιώματος. Συνθετικά απροσδόκητοι, ηχητικά ολοκάθαροι, μακριά από χαοτισμούς που χάνεις τον μπούσουλα (θερμά συγχαρητήρια στην ομάδα παραγωγής), συμπλέκοντας την trademark τεχνοτροπία τους με επιρροές που έρχονται κατ’ ευθείαν από τα νορβηγικά black metal σπλάχνα. Ευέλικτη μουσική, δομές που κλιμακώνουν τις συνθέσεις παράγοντας καλλιτεχνικές κορυφές ύψιστης ομορφιάς.
Καταπληκτική κιθαριστική δουλειά από τον Rich Shaw και τον τσέχο Marek “Ashok” Smerda (σίγουρα οι κυριότεροι υπεύθυνοι της “νεκρανάστασης” των Cradle από το 2015 και μετά) με θυελλώδη speed riffs και μελωδικότατα heavy metal ως το κόκκαλο solos, άριστη χρήση των πλήκτρων από την Lindsay Schoolcraft (η οποία συνεισφέρει τη φωνή της όπου απαιτείται), φαντασμαγορική όταν πρέπει και διακριτικότατη όταν τα συνθετικά ηνία παίρνει ο heavy metal χαρακτήρας, σαρωτικής φύσεως σε υψηλές ταχύτητες rhythm section και ένας Dani Filth ο οποίος είναι πιο ώριμος από ποτέ. Σέβεται την “τσιριχτή” gargoyle παράδοση των black φωνητικών (που καλώς ή κακώς, ειδικά του Dani, είναι από μόνα τους στιλιστικό πρότυπο, είτε προς μίμησην είτε προς αποφυγήν) αλλά είναι πολύ προσγειωμένος, δίνοντας “ανάσες” με καθαρές, θεατρικότροπες απόπειρες που υπάρχουν διάσπαρτες στα κομμάτια.
Εξαιρετικά τα καταιγιστικά “Heartbreak and Seance”, “Achingly Beautiful” και “Wester Vespertine”, πολύ καλά τα “The Seductiveness of Decay”, “You Will Know the Lion by his Claw” και “The Night at Catafalque Manor” που αναδεικνύουν progressive Emperorικές επιρροές, το “Vengeful Spirit” με τα φωνητικά της Lindsay και επίσης πολύ καλή η διασκευή στο “Alison Hell” των Annihilator (το οποίο αν δεν το παίζεις με το “Crystal Ann” του, είναι σαν να κάνεις sex με ένα βυζί σκέτο αλλά ένιγουέι που λένε και στην κοσμοπολίτικη Down Kontovazaina), συνολικά ένα πλήρες album απτής μεταλλικής τέχνης.
Φοβερή δουλειά το “Cryptoriana”, δίσκος απολύτως προτεινόμενος για όλους τους φίλους της μουσικής. Με πολλά φόντα να κατακτήσει την κούπα του πρωταθλητή για το 2017, σε μια χρονιά αρκετά ουδέτερη δισκογραφικά. Άχαστο.
http://www.cradleoffilth.com/
https://www.facebook.com/cradleoffilth
831 
