Κακές γλώσσες θα μιλήσουν για νέο album των Queens of the Stone Age, κάποιοι ψαγμένοι για την πνευματική συνέχεια των Them Crooked Vultures, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη μιλάμε για ένα ηχηρό comeback του αγαπημένου μας Iggy Pop.
Ετούτο το album είναι σημαντικό για τη μουσική για τους εξής λόγους: α) είναι η συνεργασία ενός από τους τελευταίους εναπομείναντες rock stars με έναν εξαίσιο σύγχρονο του τραγουδοποιό, τον Josh Homme, β) την τετράδα συμπληρώνουν ο φοβερός μπασίστας Dean Fertita και ο τυμπανιστής Matt Helders, μέλος ενός από των πιο hot συγκροτημάτων της εποχής, τους Arctic Monkeys και γ) υπογραμμίζει για ακόμη φορά τη βαθιά επιρροή του David Bowie, που δεν είναι πια μαζί μας, στην καριέρα του Iggy Pop.
Μετά το περίεργο του “Après” (σε αγαπάω Iggy, αλλά για γαλλικά δεν κάνεις) και την επιστροφή των Stooges (review), ο κύριος Osteberg επικοινώνησε με τον Homme και τον ρώτησε αν θέλει να γράψουν μαζί μουσική. Και ποιος τρελός θα αρνιόταν;
To “Post Pop Depression” ξεκινάει με το εκπληκτικό “I broke into your heart” που περιέχει εκτός του νεο-γκαραζοποιημένου ήχου της κιθάρας του Josh, και την αγάπη του Iggy στα καμπαρέ, δημιουργώντας μια μπαλάντα, που θα παίξει πολύ φέτος.
Η “Gardenia”, καμιά σχέση με εκείνη των Kyuss, έχει ήδη ξεσκιστεί στις θεάσεις στο YouTube, και φέρνει στο νου ακόμα και σε στιγμές Morrissey, και τι να πει κανείς για την μπασογραμμή στην αρχή του “American Valhalla”; Το “In the Lobby” παίρνει στη συνέχεια τη σκυτάλη με τα στακάτα τύμπανα και την πριμαριστή κιθάρα και ο ύμνος στην Κυριακή (“Sunday”), τραγούδι που θα ήθελε σίγουρα να ερμηνεύσει ο Thin White Duke, κρύβει μέσα του μια 80-ίλα, με τα δεύτερα φωνητικά το ομορφαίνουν ιδιαίτερα. Το “Vulture” με την ακουστική μεξικάνικη κιθάρα και την western ατμόσφαιρα χωράει εύκολα σε ταινία του Rodriguez, το “German Days” που ακολουθεί είναι το πιο QOTSA από όλα, ενώ το “Chocolate Drops” είναι ένα σπαραχτικό στιχουργικά κομμάτι με ρυθμό αλά Cohen.
Το τελευταίο όμως, είναι και το καλύτερο! Το “Paraguay” ξεκινάει με ένα a capella, σαν εκείνα που τραγουδούσαν οι αφροαμερικανοί στις βαμβακοφυτείες του Νότου και έχει από τα πιο έξυπνα κουπλέ που έχω ακούσει τελευταία!
Η παραγωγή είναι άψογη, με το χέρι του Homme να έχει ποσοστό της ευθύνης, και τα κομμάτια είναι για πολλές επαναλήψεις, αφού κάθε φορά που ακούς το album, κάποιο άλλο γίνεται το αγαπημένο σου. Στα τοπ της χρονιάς από τώρα!
Αν είσαι ρομαντικός, στο τέλος του “Sunday” χορεύεις ένα βαλς με την αγαπημένη σου, αν είσαι αλήτης τα πίνεις γενικά, ενώ εγώ ξαναπατάω το play και τραγουδώντας νιώθω τις κατάρες του γείτονα.
700 
