Η εκτίμηση που θρέφω για τον Robb Flynn, κιθαρίστα/ τραγουδιστή των Machine Head, ενός από τα πιο αυθεντικά και πρωτοπόρα σχήματα της σύγχρονης εποχής του heavy metal συνολικά (και όταν λέω σύγχρονη εποχή, εννοώ την μετα-”Images And Words” των Dream Theater εποχή που άλλαξε το attitude συνολικά όλου του heavy metal κινήματος), γιγαντώνεται σε κάθε κυκλοφορία πλέον.
Στη συνείδηση μου είναι ένας ακόμη πραγματικός ungialadzi ήρωας της ακραίας μουσικής σκηνής, εν πολλοίς ο φυσικός πατέρας ολόκληρου του ήχου που απαντάται στην αντίπερα του Ατλαντικού όχθη εδώ και 25 χρόνια και κατηγοριοποιείται με όρους όπως “nu”, “core”-οτιδήποτε, “math”, “djent”, “όπως στον πέοντα θέλεις πες το” κ.ο.κ….
Κι αν στην αρχή, η πορεία τους (πάντα φυσικά με την προώθηση μεγάλων label όπως η άλλοτε κραταιότατη Roadrunner) είχε να παρουσιάσει κάποια ποιοτικότατα μεν, αλλά κατά μεγάλο μέρος προσανατολισμένα στην φιλοσοφία της “δύναμης για δύναμη” των Pantera και των συνεπειών τους, η δεκαετία του 2000 με τα “Through The Ashes Of Empire” και “The Blackening” και φυσικά το αριστούργημα που ονομάζεται “Unto The Locust” (κατά τον υπογράφοντα, το καλύτερο -πρόσεξέ με- progressive metal album με την πλήρη έννοια του όρου για το έτος 2011), απέδειξαν την συνθετική μοναδικότητα του ηγέτη τους, κάνοντας πολλούς από αυτούς που αναφέρονταν σ’ αυτήν τη μπάντα προσθέτοντας δίπλα τη λέξη “trendy” ή “mainstream”, να καταπιούν τη γλώσσα τους με την πρωτόγνωρη εκτελεστική δεινότητα και τον άκρατο και έκδηλο αντικομφορμισμό που παρουσίαζαν.
Και ήρθε η στιγμή για το “Bloodstone & Diamonds”. Από την αρχή και ξεκάθαρα. Για το 2014 δεν το συζητάω, προς το παρόν και αν δεν σκάσει κάποια, φυσικά ευπρόσδεκτη, έκπληξη, έχουν καπαρώσει ήδη τον τίτλο του album της χρονιάς για όλον τον ακραίο ήχο. Από εκεί και πέρα, για να δικαιώσεις και την υποψία παραφροσύνης που σίγουρα έχεις σκεφτεί ότι με διακατέχει κάποιες στιγμές, να σου δηλώσω ότι πιθανόν να είναι και ο δίσκος της δεκαετίας που διανύουμε, καθώς οι μόνοι ικανοί που βλέπω στον ορίζοντα με δυνατότητες να ξεπεράσουν αυτήν την κολοσσιαία (όπως σου το λέω φίλε, δεν υπάρχει “λιγότερη” λέξη να το προσδιορίσω αλλιώς το θέμα) δημιουργία, με τη δυναμική που παρουσιάζουν όλοι οι “μεγάλοι” αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή, είναι μόνο οι ίδιοι οι Machine Head με τις επόμενες κυκλοφορίες τους.
Τουλάχιστον ένα σκαλί πιο πάνω από την τελειότητα που διακατείχε το “Unto The Locust”, στο “Bloodstone & Diamonds”, o Flynn και η παρέα του παραδίδουν μαθήματα ακραίας, γενικού φάσματος, ψυχοπαλευτικής τραγουδοποιΐας, ποτισμένης στην απύθμενη οργή, στην άκρατη μελαγχολία, στον “καρκινικό” πνευματικό εσωτερικό πόνο και στην απόγνωση του μέσου ανθρώπου στις σημερινές χαοτικές κοινωνίες. Φοβερές ιδέες που αποδίδονται με έναν απίστευτο εκτελεστικά τρόπο από τους βιρτουόζους, ντύνουν κάθε λέξη των καταπληκτικών στίχων που καταστρέφουν επιχειρηματολογώντας για άλλη μια φορά μέσα στα μούτρα των ανυποψίαστων και συμβιβασμένων σύγχρονων σκλάβων, κάθε υποκριτικό προσωπείο που έχει παρουσιάσει αυτός ο σκατόσκοσμος για να ανταλλάξει τον όρο “επιβίωση” με την “υποταγή” και ερμηνεύονται από τον Flynn με μια εντυπωσιακή ποικιλία στην έκφραση, αλλά με κυρίαρχα στοιχεία τη δύναμη, τη σκληρότητα και την οργή.
Σεμιναριακού τύπου, βαρύτατα riff, άλλες φορές εκρήγνυνται με τη ολοκληρωτική βία του καλύτερου thrash που μπορούσες να φανταστείς ποτέ, άλλες φορές σε γραπώνουν από την καρωτίδα και σε σέρνουν με αργά, total doom καταραμένα loops, παντοδύναμο drumming από τον Dave McLain και εντυπωσιακές συμπράξεις με τον νέο μπασίστα Jared MacEachern που παρέχουν τις συμπαγέστατες “πλάτες” πάνω στις οποίες κεντά στην κυριολεξία το έγχορδο δίδυμο με τις απαράμιλλης ομορφιάς φράσεις και τα μελωδικότατα, βουτηγμένα στο κλασσικό heavy metal αλλά περασμένα με σύγχρονη άποψη, leads.
Το album παρουσιάζει μια φοβερά ευρεία εκφραστική ποικιλία, όλα τα τραγούδια (δεν σου ξεχωρίζω κανένα, κάθε δευτερόλεπτο στο υλικό του album είναι στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο και δεν χρειάζεται να σου αραδιάζω τίτλους και “hits”. Αν θέλεις, είναι όλα “hits”.) είναι αυτοτελή δοκίμια πάνω στην Τέχνη, με εμπνευσμένα, άλλοτε soundtrackικά, άλλοτε ιντερλουδιακής φύσεως intros και πανέμορφες γέφυρες ανάμεσα στις πολύπλοκες δομές των μεγάλων σε διάρκεια τραγουδιών και των πολυεπίπεδων ηχητικών στρώσεων που δημιουργούν διακριτικά τα keyboard μέρη, τα οποία χρησιμοποιούνται αρκετά συχνά δημιουργώντας ρίγη στη ραχοκοκαλιά. Δύσκολα μπορώ να βρω λόγια να σου περιγράψω τον τρόπο που ελίσσεται το κουαρτέτο μέσα από τις στριφνές, αλλά αξιομνημόνευτες δομές των ασμάτων που στελεχώνουν το νέο μνημείο των Machine Head, μόνο αν βιώσεις αυτό το χωροχρονικό συνεχές θα μπορέσεις να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα.
Για να τελειώνουμε. Το “Bloodstone & Diamonds”, είναι σίγουρα ότι σπουδαιότερο μπόρεσε μέχρι στιγμής να δημιουργήσει ο συμπερασματικώς ιδιοφυής νους του Rob Flynn, πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες κυκλοφορίες που έχει κυκλοφορήσει συγκρότημα από καταβολής metal ήχου και ο μόνος που θα δικαιώσει την άποψή μου είναι ο χρόνος που θα διατεθεί από τον Απόλυτο κριτή, το κοινό.
Ο μόνος όρος που μπορεί να το προσεγγίσει λεκτικώς είναι “Ολοκληρωτική metal μουσική”. Με άλλα λόγια, η μουσική έκφραση που εκπροσωπούν οι σημερινοί Machine Head, έπιασε το καλλιτεχνικό ταβάνι της, έτη φωτός μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια που επικαλείται δαιμόνια όπως “thrash”, “death”, “black”, “progressive”, “hardcore”. Αν υπάρχει Απολλώνια οντότητα, τότε με το νέο album οι Machine Head ορίζουν το “καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσην” της. Τα σέβη μου. Συγγνώμη. Πρώτα στα γόνατα και μετά τα σέβη μου.
672 
