ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ!!!
Έτσι απλά, λιτά και απέριττα θα μπορούσε να ξεκινήσει και να τελειώσει η παρουσίαση για τα όσα συνέβησαν στο κατάμεστο θέατρο Λυκαβηττού, την Δευτέρα 16/7/2012.
Τι κι αν ήταν μια από τις πιο ζεστές βραδιές του τρέχοντος καλοκαιριού, η προσέλευση του κόσμου ήταν υπερβολική και λογικό αν αναλογιστεί κάνεις ότι έχουν περάσει ήδη 6 χρόνια από την τελευταία εμφάνιση του Moz.
Και επειδή η γράφουσα έχει περάσει την εφηβεία, και οδεύει με γοργούς ρυθμούς προς τα πρώτα άντα και επειδή πρέπει να είμεθα αντικειμενικοί, oh well… θα προσπαθήσω αν και δεν υπόσχομαι τίποτα.
Δυστυχώς λόγω δική μας καθυστέρησης χάσαμε την Αμερικανίδα Kristeen Young η οποία από ότι πληροφορήθηκα ήταν πολύ καλή μεν, πολύ λίγη δε για να ικανοποιήσει ένα ιδιαίτερα ένθερμο κοινό το οποίο στην πλειοψηφία του ήταν εκεί για τον Morrissey. Επομένως αφού δεν είδα – δεν άκουσα, έτσι λοιπόν δεν κρίνω και αρκούμαι μόνο σε όσες πληροφορίες συνέλεξα.
Ώρα 22.00 ακριβώς και στην σκηνή εμφανίζεται ο ΘΕΟΣ… συγγνώμη ο Morrissey ήθελα να γράψω. Για το τι εστί Morrissey και The Smiths δεν χρειάζεται να αναφερθούμε καν.
Τι καλύτερο λοιπόν για να ξεκινήσει δυναμικά μια καθόλα υπέροχη βραδιά, από το υπερλατρεμένο “How Soon Is Now” (The Smiths) με ένα κοινό να παραληρεί και να τραγουδά I am the sun and the heir για να δώσει την σειρά του στο καταπληκτικό “You Have Killed Me”.
Με έναν Morrissey άκρως επικοινωνιακό και καυστικό καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, καθώς δεν άφησε τίποτα ασχολίαστο, από την πολιτική επικαιρότητα, τα Ελγίνεια Μάρμαρα μέχρι και την κρεοφαγία. Με τον ήχο να είναι σε υψηλά επίπεδα όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε και με ένα κοινό να κρέμεται κυριολεκτικά από τα χείλη αυτής της τόσο “αντί”, μα και συνάμα επιβλητικής προσωπικότητας.
Αν και πολλοί δυσαρεστήθηκαν με το set list καθότι παρέλειψε κομμάτια όπως “Suedehead”, “Irish Blood English Heart”, “The More You Ignore Me The Closer I Get” κ.α, και πολλοί έδειξαν να δυσανασχετούν και να βαριούνται, προσωπικά εμένα με κάλυψε.
Highlights αναμφίβολα της βραδιάς “Everyday Is Like Sunday”, “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me” (The Smiths), “Ι Will See You In Far- Off Places” για να δώσει με την σειρά του θέση στο “Meat Is Murder” (πόσο χαίρομαι που λόγω μυωπίας δεν έβλεπα την σφαγή των ζώων στο video wall) και στο τρομερά αισθαντικό “Let Me Kiss You”, ενώ ακολούθησε μια διασκευή στο “To Give (The Reason I Live)” του Frankie Villi και στην συνέχεια τα “Speedway”, “Scandinavia”, “When I Last Spoke To Carol” που με την σειρά τους έστρωσαν το χαλί ίσως για το πιο όμορφο, ενδοσκοπικό και αληθινό τραγούδι που έχει γραφτεί και δεν είναι άλλο από το “I Know It’s Over” (Τhe Smiths) το οποίο φόρτισε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα, ενώ στο encore γυρίσαμε πίσω στο παρελθόν με το “Still Ill”. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τραγούδι για να τελειώσει μια τόσο όμορφη βραδιά και αναμφίβολα μια από τις ωραιότερες συναυλίες του καλοκαιριού.
Επειδή όμως όλα δεν είναι ρόδινα, η διοργάνωση αποδείχτηκε ελλιπής από την άποψη ότι η Detox έκοψε πολύ περισσότερα εισιτήρια από όσα χωράει το θέατρο Λυκαβηττού, ένας χώρος ο οποίος μέχρι πρωτίστως είχε κριθεί ακατάλληλος.
Από την στιγμή που σε αυτή την γαμημένη χώρα έχουμε χώρους στους οποίους μπορούν να τελεστούν με αξιοπρέπεια συναυλίες τέτοιας εμβέλειας γιατί δεν τους αξιοποιούμε και αναπαράγουμε τις σίγουρες λύσεις;
Επίσης, (αγαπημένε μου) Morrissey, που ακούστηκε εν μέσω καλοκαιριού να μην επιτρέπονται τα πλαστικά μπουκάλια νερού, δλδ wtf, seriously…
Δεν πτοούμαι. Κρατάω την εικόνα του Moz κάτω από το Αθηναϊκό φεγγάρι, βάζω την γλαδιόλα μου στην κωλότσεπη και σιγοτραγουδώ “Οh Mother I Can Feel The Soil Falling Over My Head”
Morrissey setlist
How Soon Is Now?
You Have Killed Me
I’m Throwing My Arms Around Paris
You’re The One For Me Fatty
Black Cloud
Ouija Board Ouija Board
Maladjusted
Shoplifters Of The World Unite
Everyday Is Like Sunday
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me
I Will See You In Far-Off Places
Action Is My Middle Name
Meat Is Murder
Let Me Kiss You
To Give (The Reason I Live)
Speedway
Scandinavia
When Last I Spoke To Carol
I Know It’s Over
Still Ill
Photos: Θοδωρής Μάρκου
ΥΓ Πολλά ευχαριστώ σε Φιόρη και Σπύρο για την παρέα και για την τρελή συνέχεια
480 
