Έχοντας ήδη παρακολουθήσει την δεύτερη και την τρίτη ημέρα του Release Athens Festival, ειδικότερα το “νονό του punk” και τους “βασιλιάδες του metal”, ήταν αδιανόητο να μην το πάρουμε σερί και να μην πάμε στην ημέρα που ήταν καθαρά αφιερωμένη στα new wave, post punk και pop genres. Τα μεγαθήρια αυτής της σκηνής, New Order και Johnny Marr, επισκέφθηκαν την χώρα μας μαζί, με στόχο να μας προσφέρουν ζωντανά, θρυλικά άσματα που έχουν χαραχθεί χωρίς αμφιβολία στον χρόνο και στη συνείδηση του κόσμου. Πριν όμως απ’ αυτές τις εκρηκτικές εμφανίσεις που θα τις αναλύσουμε παρακάτω, είδαμε τους Βρετανούς trip hoppers Morcheeba, Fontaines D.C. και τους δικούς μας, Ta Toy Boy.
Φτάνοντας στο Δέλτα Φαλήρου (Πλατεία Νερού) λίγο πριν τις 18:00 με “ντάλα ήλιο”, η πρόσβασή μας προς την είσοδο του festival ήταν πολύ γρήγορη, άνετη και εύκολη, καθώς δεν είχε μαζευτεί ακόμη πολύς κόσμος. Οι Έλληνες indie popers, Ta Toy Boy, βρισκόντουσαν ήδη στη μεγάλη σκηνή του Release, παρουσιάζοντας στο κοινό τα τραγούδια τους.
Δυστυχώς, δεν τους πρόλαβα από την αρχή, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσω μερικά τραγούδια πριν το τέλος. Η μουσική τους ήταν διασκεδαστική και τα πολλαπλά σημεία των synths τους αποτέλεσαν μεγάλο φόρο τιμής στην pop και στη disco των ’80s. Όποιος υπήρξε οπαδός ή μεγάλωσε με άσματα εκείνης της δεκαετίας, σίγουρα θα του θύμισαν κλασσικά συγκροτήματα του είδους, όπως οι Depeche Mode, Duran Duran κ.ο.κ. Τα φωνητικά του τραγουδιστή τους, Γιώργου, ήταν λες και ήταν ηχογραφημένα κατευθείαν από εκείνη την εποχή. Παρ’ όλη τη ζέστη, το συγκρότημα κατόρθωσε να μας τραβήξει το ενδιαφέρον και να μας αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις με την απόδοσή του, όπως και να μας εντάξει αμέσως στο κλίμα αυτής της θεματικής και της ημέρας, γενικότερα.
Το μεταβατικό στάδιο από τους Ta Toy Boy στους Ιρλανδούς Fontaines D.C. πέρασε ευχάριστα, χάρη στην εξαίρετη διοργάνωση, καθώς σε όποια μεριά και να κοιτούσε κανείς στην Πλατεία, είχε με κάτι να ασχοληθεί. Ήθελε φαγητό; Μήπως ποτό ή καφέ; Δραστηριότητες; Είχε απ’ όλα ο “μπαξές”. Δεν πέρασε και πολύς καιρός από την παρθενική εμφάνιση των post punkers από την Βορεινή πλευρά της Γης (μόνο κάτι μήνες), για να ξαναεπισκεφθούν την χώρα μας, εν όψει του festival και του ντεμπούτου τους, “Dogrel”. Αναμφίβολα, αποτέλεσε μία μεγάλη ευκαιρία για να τους μάθει και να τους θαυμάσει περισσότερο το Ελληνικό κοινό. Με το που ξεκίνησε το set τους, τα ψυχεδελικά στοιχεία της μουσικής τους σε συνδυασμό με εκείνα του post punk, τα οποία παρέκκλιναν προς τους Joy Division, κατέκλυσαν την Πλατεία Νερού.
Προ εκπλήξεως, για μία στιγμή τα ρυθμικά τραγούδια τους, σαν τα “Too Real”, “Hurricane Laughter” και “Liberty Belle”, θύμισαν τους psychedelic rockers από την Αμερική, Black Angels (καθόλου περίεργο μιας και ανήκουν στην ίδια δισκογραφική εταιρία), κάτι το οποίο μας έκανε να αισθανθούμε πολύ “οικεία” με τα κομμάτια τους. Στα θετικά ακόμη της εμφάνισής τους, ήταν ότι ο ήχος στην κιθάρα και στο μπάσο ήταν πολύ καλός, κάνοντάς μας να παρασυρθούμε από τον ρυθμό τους. Τα 45’ που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή, πέρασαν γρήγορα δίχως να το καταλάβουμε, αποδεικνύοντας ότι οι Fontaines D.C., συνιστούν ένα ανερχόμενο όνομα της rock. Το κοινό φάνηκε να καταχάρηκε την απόδοση του συγκροτήματος, καθώς φρόντισε να χορέψει και να τραγουδήσει την ώρα της εμφάνισής του. Πώς να μην διασκεδάσει άλλωστε με τέτοιο performance act;
Fontaines D.C. setlist :
Big
Sha Sha Sha
Too Real
Hurricane Laughter
Roy’s Tune
The Lotts
Chequeless Reckless
Liberty Belle
Boys in the Better Land
Η ώρα πέρασε γρήγορα και δεν άργησε η σειρά των Morcheeba για να “κατακτήσουν” το stage του Release. Η “επέλαση” των Βρετανών, πραγματοποιήθηκε ακριβώς στην ώρα της και αδιαμφισβήτητα ήταν ένα συναυλιακό γεγονός που δεν έπρεπε να χαθεί. Το συγκρότημα ξεκίνησε με το single “Never Undo”, από το πρόσφατό του album “Blaze Away”. Εξ’ αρχής τα μάτια μας ήταν στραμμένα στην υπέροχη Skye Edwards, η οποία μας “μάγευε” λεπτό προς λεπτό με την μελωδική φωνή της, σαν Σειρήνα. Οι κινήσεις κατά την ερμηνεία της ήταν σαγηνευτικές και ήταν σα να μην την είχε “ακουμπήσει” καθόλου ο χρόνος. Ιδιαίτερα momentums κατά το live τους, υπήρξαν τα τραγούδια τους από το “Big Calm” του 1998.
Πιο ειδικά, το reggae κομμάτι, “Friction”, το μελωδικό pop, “The Sea” και το δυναμικό, “Let Me See”, κατέπληξαν το κοινό και το παρέσυραν σε “sing along”. Επίσης, όλοι μας ανταποκριθήκαμε όταν μας προσκάλεσαν για χορό με τα covers τους στο “Let’s Dance” του αείμνηστου David Bowie και στο “Summertime” του George Gershwin. Εξαιρετικές dance εκτελέσεις, το ελάχιστο! Στα highlights τους ήταν, επίσης, η ερμηνεία του πολυτάλαντου Ross Godfrey στην κιθάρα και ο συγχρονισμός του με τον μπασίστα. Φυσικά, δεν παρέλειψαν τα μεγάλα hits τους, “Trigger Hippie” και “Rome Wasn’t Built in a Day”, με το οποίο έκλεισαν και τη συναυλία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτούργησαν ως “feel good hits of this summer… of 2019”. Η επικοινωνία της Skye με τον κόσμο ήταν “ενθαρρυντική” και αποτέλεσε άλλο ένα θετικό χαρακτηριστικό της εμφάνισης των Morcheeba. Μία συναυλία, η οποία θα συζητιέται για πολύ καιρό ακόμα, καθώς μας “τοποθέτησε” κατ’ ευθείαν στο κλίμα του καλοκαιριού.
Morcheeba setlist :
Never Undo
Friction
Never an Easy Way
Otherwise
The Sea
Trigger Hippie
Blaze Away
Let’s Dance (David Bowie Cover)
Blindfold
Let Me See
Summertime (George Gershwin Cover – Sky solo)
Rome Wasn’t Built in a Day
Μετά από μισή ώρα αναμονής και αφού ήδη είχε δύσει ο ήλιος, τα φώτα χαμήλωσαν, με το τεράστιο πανό του Johnny Marr να κατακλύζει τη σκηνή. Σχεδόν αμέσως σήμανε στα ηχεία το instrumental κομμάτι “Time” του Hans Zimmer (γνωστό από την ταινία “Inception”), για την εισαγωγή του live του Johnny Marr και της μπάντας του. Για την ακρίβεια, ήταν η εισαγωγή για να ταξιδέψουμε όλοι στο παρελθόν και συγκεκριμένα στα ’80s. Η αρχή έγινε με το “Traces” από το τελευταίο πόνημα του Marr. Ο μουσικός ήταν λες και είχε σκοπό να μας “πιάσει” αδιάβαστους, μιας και το επόμενο που ακούσαμε ζωντανά ήταν το “Big Mouth Strikes Again” των Smiths (το περιμέναμε λίγο αργότερα, είναι η αλήθεια). Ένας Johnny “fucking” Marr και το κοινό του να τραγουδάνε μαζί τους στίχους…. “Sweetness, sweetness I was only joking when I said I’d like to…” και όχι, μόνο!
H ’80s ατμόσφαιρα δέσποζε παντού, από τη ντισκόμπαλα στη σκηνή, την αναδρομή στους Smiths, μέχρι τα προσωπικά του περίφημου κιθαρίστα/performer (βλ. “Armatopia”, με το κολλητικό na, na, na, na, na na, na, na….). Ένα σωστό festival προς τιμήν εκείνης της εποχής. Η αναδρομή στους Smiths με το “Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before” ήταν αναμενόμενη και αυτή που αποζητούσε ο περισσότερος κόσμος. Ωστόσο, τα προσωπικά του Marr κράτησαν εξίσου αμείωτο το ενδιαφέρον του, γιατί στα “New Dominions” και “Walk Into the Sea” και στο “Getting Away With It” από Electronic, υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση. Το “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me”, έκανε την καρδιά μας να “σκιρτήσει”, ενώ το “How Soon Is Now?”, να τραγουδήσουμε όλοι μαζί με μία φωνή. Ο Johnny μπορεί να μην πήρε το όπλο του, αλλά πήρε την κιθάρα του, “αποστομώνοντας” τα πλήθη.
Αργότερα, κάλεσε on stage τον Bernard Sumner, για να προσφέρουν μαζί μουσική στο Ελληνικό κοινό, ειδικότερα το “Get the Message” από Electronic. Όλοι ζητωκραύγασαν εκεί. Πώς να μην το έκαναν άλλωστε, καθώς αντίκρισαν δύο θρύλους μαζί. Εκείνη την ημέρα στην Πλατεία Νερού, γράφτηκε ιστορία. Κομμάτι έκπληξη ήταν η διασκευή στο “I Feel You” των Depeche Mode, με το χαρακτηριστικό και κολλητικό riff του, να προσφέρει μία “ηλεκτρισμένη” ατμόσφαιρα και να παρασύρει πολλούς σε “κουνήματα”. Το τέλος επήλθε με το “There Is a Light That Never Goes Out”, το οποίο ο Marr το αφιέρωσε σε όλο το κοινό, ανανεώνοντας παράλληλα το ραντεβού του. Μία πολυπόθητη και απολαυστική εκτέλεση που μόνο χαμόγελα μπορούσε να φέρει στα πρόσωπά του. Η 1 ώρα και τα 20 λεπτά της ζωντανής εμφάνισης του Marr πέρασαν γρήγορα, αποδεικνύοντας ότι όταν ο κόσμος περνάει όμορφα, δίχως να σκέφτεται τις έννοιες του, ο χρόνος κυλάει σαν νερό.
Johnny Marr setlist :
The Tracers
Bigmouth Strikes Again (The Smiths)
Armatopia
Day In Day Out
New Dominions
Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before (The Smiths)
Hi Hello
Walk Into the Sea
Getting Away With It (Electronic)
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me (The Smiths)
Spiral Cities
How Soon Is Now? (The Smiths)
Get the Message (Electronic, με τον Bernard Sumner)
Easy Money
I Feel You (Depeche Mode Cover)
There Is a Light That Never Goes Out (The Smiths)
Η ενδέκατη ώρα είχε φτάσει, όπως και για τους headliners της τέταρτης μέρας του Release festival, που τόσο περιμέναμε. Οι πολυπόθητοι New Order, ξεπρόβαλαν στη μπλε, από τα φώτα, σκηνή και έλαβαν θέσεις για να παρουσιάσουν πρώτο το “Singularity”. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι κάλυπταν τα πάντα, ακόμα και τις φωνές του κοινού. Τα φωνητικά του Sumner ήταν αναλλοίωτα στον χρόνο. Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που το κομμάτι κυκλοφόρησε. Η όμορφη διάθεση που πρόσφερε η μουσική των New Order συνεχίστηκε με τα “Regret” και “Restless”, κάνοντας πολλούς να ευθυμήσουν και να τραγουδήσουν δυνατά το refrain του πρώτου. “I would like a place I can call my own, have a conversation on my telephone…”.
Η συνέχεια ήταν ιδανική και άρμοζε να τη βιώσει ο οποιοσδήποτε ακούει ευλαβικά το είδος του post punk. Οι New Order τίμησαν τα τέλη των ’70s και τους ιστορικούς Joy Division, με το έπος album “Unknown Pleasures”, το οποίο συμπλήρωσε τα 40 του χρόνια. Κάποιες συγκυρίες είναι για να γίνουν. Τα “She’s Lost Control”, “Shadowplay” και “Transmission”, ακούστηκαν τόσο απολαυστικά μα τόσο γρήγορα, ενώ τα “δυστοπικά” οπτικά εφέ προσέδωσαν μία τελειότητα στην συνολική παρουσίασή τους. Κανένας δεν πτοήθηκε εκείνα τα λεπτά, παρά τη φύση της μουσικής των JD. Η επαναφορά στους ηλεκτρονικούς ήχους των New Order, πραγματοποιήθηκε με το “Your Silent Face” και “Bizarre Love Triangle”. Στο πρώτο, τη σκυτάλη παρέλαβε η υπέροχη keyboardist του συγκροτήματος, Gillian Gilbert με το solo της, καθώς τα φώτα ήταν όλα στραμμένα πάνω της. Το electronic party στην κυριολεξία “άναψε” με τα “Plastic”, “True Faith”, “Blue Monday” και “Temptation”, όπως ήταν αναμενόμενο και λογικό. Αυτά τα pop άσματα έχουν μπει εδώ και αρκετές δεκαετίες μες την καρδιά και την συνείδηση του κόσμου.
Στο encore, το συγκρότημα εμφανίστηκε ξανά και μας φύλαξε για προτελευταίο το “Atmosphere” προς τιμή του Ian Curtis. Το να βλέπει κανείς την εικόνα του διάσημου τραγουδιστή στο video wall ήταν συγκινητικό! Ένα οπτικοακουστικό θέαμα που δεν το αντικρίζεις μία συνηθισμένη μέρα. Τελευταίο και καλύτερο του set, το “Love Will Tear Us Apart”. Η χαρακτηριστική του μελωδία που έχει παραμείνει ανεξίτηλη, μας πρόσφερε συναισθήματα ολοκλήρωσης και ηχητικής ικανοποίησης άνευ προηγουμένου. Οι New Order, κατόρθωσαν να καλύψουν τις πλούσιες ιστορίες δύο συγκροτημάτων, με ένα πλούσιο και απολαυστικό set εντός 90 λεπτών. Joy Division Γ Ι Α Π Α Ν Τ Α, που έγραφε και το video wall.
New Order setlist :
Singularity
Regret
Restless
She’s Lost Control (Joy Division)
Shadowplay (Joy Division)
Transmission (Joy Division song)
Your Silent Face
Bizarre Love Triangle
Subculture
Plastic
The Perfect Kiss
True Faith
Blue Monday
Temptation
Atmosphere (Joy Division)
Love Will Tear Us Apart (Joy Division)
Υ.Γ. : Ένα τεράστιο μπράβο στην εξαιρετική διοργάνωση του festival, είναι πρέπον να το πούμε. Όχι μόνο για τις επιλογές των ονομάτων (που ήρθαν) και έρχονται τις επόμενες ημέρες, αλλά για όλο το “στήσιμο” της πλατείας. Για τα αρκετά ταμεία στον χώρο, την μικρή αναμονή σ’ αυτά για τις μάρκες, για τις γνωστές αλυσίδες φαγητών και ποτών, την ποιότητα και τις προσιτές τους τιμές, καθώς και για την καθαριότητα του χώρου.
Viva, Release Athens Festival!
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
707 
