Ωστόσο τίποτα δεν είναι για πάντα, έτσι και οι Fields of the Nephilim, το 1991 έπαιξαν τις τελευταίες συναυλίες τους στο Λονδίνο στο διήμερο “Festival Of Fire”. Το τέλος αυτής της λαμπρής δημιουργικής περιόδου αποτυπώνετε στο live CD “Earth Inferno” και το βίντεο “Visionary Ηeads” και ακολουθεί η συλλογή “Revelations”, όπου έχουμε το τέλος εποχής.
Ο frontman McCoy, εγκαταλείπει την μπάντα, με τα εναπομείναντα μέλη (Tony Pettit, Paul Wright,΄Nod ΄Alexander Wright, Peter Yates) μαζί με τον τραγουδιστή Andy Delaney, να επιλέγουν την συνέχεια του συγκροτήματος υπό άλλο όνομα και να σχηματίζουν τους Rubicon, οι οποίοι έβγαλαν δυο album μέχρι να διαλυθούν, τα”What Stars End” τo 1992 και το “Room 101” το 1995.
Εν τω μεταξύ ο McCoy συνεχίζει την πορεία του ανεξάρτητα σχηματίζοντας τους Nephilim, με τον κιθαρίστα Paul Miles, ενώ στα ντραμς είναι ο Simon Rippin και στο μπάσο ο Cian Houchin. Η μπάντα έπαιξε σε αρκετά festival, παρουσιάζοντας υλικό από το νέο επερχόμενο album τους. Η αλήθεια είναι ότι το ντεμπούτο “ZOON” βγήκε πολύ αργότερα μέσα στο 1996 μετά από προβλήματα τα οποία αντιμετώπισαν με την δισκογραφική εταιρία, φανερώνοντας την βαρύτερη και πιο heavy εκδοχή των Fields. Ένας δίσκος κλειστοφοβικός με μια industrial αισθητική που ακροβατούσε μεταξύ heavy και gothic metal, δίχως εκπτώσεις, ένας μουσικός οδοστρωτήρας, που σε παρασύρει στο διάβα του, έγινε αποδεκτός από τους σκληροπυρηνικούς μεταλλάδες που το αγκάλιασαν αμέσως.
Ο McCoy συνεχίζει στιχουργικά και θεματικά από εκεί που έμεινε, αλλά δείχνει μια πτυχή σκληρή και ανελέητη καθώς οι thrash – death κιθάρες εναλλάσσονται με απόκοσμες βιομηχανικές μελωδίες, πλέον φωτίζει (“Shine”) τον κόσμο του με έναν άλλο τρόπο πιο βίαιο, στα όνειρα του, ενώ η φροντίδα (“Penetration”) δεν είναι τίποτα άλλο από την αλλαγή που συντελείται μέσα από την καταστροφή και τον Αρμαγεδδών που πλησιάζει και δεν έχει γυρισμό… Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ενώ με το ομώνυμο ZOON (1&2,Saturation) έχουμε μια μικρή έκλαμψη από παλιούς Fields (πάντα με ένα μεταλλικό μανδύα). Ότι και να πούμε για τον δίσκο είναι λίγο, είναι ο ορισμός του gothic – industrial – metal, δείχνοντας πόσο μπροστά είναι ο McCoy από την εποχή του, δίσκος ορόσημο με ύμνους που ανοίγουν τον δρόμο και χαράσσουν μια νέα εξτρεμιστική πορεία, μια μετάβαση για τον ανήσυχο καλλιτέχνη μας που αφουγκράζεται το μέλλον, με την δική του ιδιαίτερη αντίληψη των πραγμάτων.
The Nefilim – Penetration
Στις 15 Αύγουστου Ο McCoy μαζί με τον Tony Pettit (μπάσο), ανακοινώνουν στο Zillo festival της Γερμανίας ότι στα μελλοντικά τους σχέδια είναι να συνεργαστούν σε δυο ξεχωριστά σχήματα από την μια θα έχουμε τους Fields Of The Nephilim (με τα αδέλφια Wright) και από την άλλη τους Nephilim (του McCoy), πολλοί πίστεψαν ότι θα έχουμε ένα νέο Fields album, αλλά δυστυχώς το reunion με την κλασσική σύνθεση δεν έγινε ποτέ.
Τον Μάιο του 2000 ο McCoy κυκλοφορεί το “One More Nightmare” (Trees Come Down), το πρώτο single με την καινούργια εταιρία του την Jungle Records, όπου περιείχε επεξεργασμένες εκδόσεις από το “Trees Come Down” και το “Darkcell” τα οποία είχαν εμφανιστεί στην κυκλοφορία τους στο ντεμπούτο EP, “Burning The Fields”. Παράλληλα κάνουν την εμφάνιση τους σε μεγάλα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ όπως το Woodstage, Eurorock, Roskilde και M΄era Luna.Το 2002 η Jungle Records και η Metropolis Rec κυκλοφορούν τον νέο Fields Of The Nephilim δίσκο με τον τίτλο “Fallen” αλλά τελικά η κυκλοφορία δεν εγκρίθηκε από την μπάντα αφού αποτελούνταν από ηχογραφήσεις ελλείπεις και μιξαρίσματα παλαιών επιτυχιών συν κάποιες ζωντανές εκτελέσεις, για πολλά χρόνια μόνο το “From the fire” παίζονταν επί σκηνής.
Mourning Sun
Τελικά 15 χρόνια μετά το “Elizium” ο McCoy κυκλοφορεί το ”Mourning Sun”, ένα δίσκο αντάξιο των προσδοκιών και φυσικά κάτω από το όνομα Fields Of The Nephilim. Εφτά κομμάτια συν μια διασκευή στους Zager and Evans ”In The Year 2525”, μια επιστροφή που ισορροπεί στις κλασικές αξίες των Fields, με ανανεωμένες συνθέσεις και ένα νέο αέρα, πάντα όμως σε αποπνικτικό τοπίο. Οι μεταλλικές εξάρσεις υπάρχουν αλλά το συγκρότημα τιμά και πατά πιστά στο ένδοξο παρελθόν του, ο McCoy σίγουρος πλέον και κατασταλαγμένος παρουσιάζει την πιο ώριμη εκδοχή του οράματος που έχει, τα τραγούδια όλα ξεχωριστά, ένα προς ένα. Σίγουρα όμως τα “Mourning Sun”, “She”, “Straight To The Light”, είναι αυτά που μας υπενθυμίζουν ότι η απειλή είναι ζωντανή και οι Fields Of The Nephilim είναι οι κήρυκες του χάους και της καταστροφής, είναι άγγελοι και δαίμονες συνάμα. Βέβαια σε συνεντεύξεις που ακολούθησαν ο McCoy ανέφερε χαρακτηριστικά ότι το album αυτό δημιουργήθηκε με την χρησιμοποίηση session μουσικών, ενώ στα credit του δίσκου αναφέρετε μόνο ο John ”Capachino” Carter.
To Μάιο του 2007 επιτέλους οι Fields Of The Nephilim εμφανίζονται στο London Astoria με σύνθεση τους Gavin King στο μπάσο, τον Lee Newel στα ντραμς και τον Gizz Butt και τον Steeve Fox-Harris στις κιθάρες. Σύμφωνα με το επίσημο site της μπάντας η συναυλία βιντεοσκοπήθηκε αλλά δυστυχώς λόγο κακού αποτελέσματος και ποιότητας τελικά εγκαταλείφτηκε.
Όμως αυτό που έμεινε στην μέση ολοκληρώθηκε με το “Ceremonies” (Ad Mortem Ad Vitam) τον Απρίλιο του 2012 από την Secret Symphony Lebel, είναι το επιστέγασμα από δυο μαγικές βραδιές από εκείνες που μόνο οι Fields Of The Nephilim ξέρουν να χαρίζουν, βιντεοσκοπημένο στο London O2 Shepherds Bush Empire το 2008, όπου η μπάντα έπαιξε σε δυο sold out συναυλίες .Τα μελή της μπάντας απαρτίζονταν από τον McCoy, Gavin King, Lee Newel, John ”Capachino ”Carter και Tom Endwards (ο οποίος πέθανε από καρδιακή ανακοπή το 2017). Ένα ηχητικό και οπτικό αποτέλεσμα πέρα από κάθε προσδοκία, που φανέρωνε στο έπακρο τις δυνατότητες των Fields Of The Nephilim πάνω στην σκηνή.
Prophecy
Ήδη από το 2013, ο Tony Pettit (μπάσο) επιστρέφει στην μπάντα, ενώ τον Ιούλιο του 2014 ο Carl McCoy ανακοινώνει ότι τα σημαντικότερα στοιχεία έχουν δημιουργηθεί και συγκεντρωθεί για ένα νέο δίσκο, μάλιστα τον Δεκέμβρη του 2014 η μπάντα παρουσιάζει δυο νέα τραγούδια επί σκηνής το “Earthbound” και το ”Prophecy”. Το ”Prophecy” κυκλοφόρησε σαν single από την Secret Symphony Lebel (στο συγκεκριμένο ο Tony Pettit δεν συνεργάστηκε) τον Μάρτιο του 2016 ακόμη αναμένουμε νεώτερα από το στρατόπεδο των Fields Of The Nephilim σε δισκογραφικό επίπεδο.
Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι οι Fields Of The Nephilim έχουν τόσο καταλυτικό χαρακτήρα, ουσιαστικά δημιούργησαν μια ολόκληρη σκηνή και μια υποκουλτούρα διανόησης μέσα από το βαθύ στιχουργικό και μουσικό τους στυλ αφού ενέπνευσαν ολόκληρες γενιές καλλιτεχνών να εκφραστούν μέσα από τα έργα τους. Ακόμη και σήμερα η συντρόφια των Fields παραμένει και αντιστέκεται, ενώ εμείς αναμένουμε την τελευταία έξοδο για αυτούς που έχουν χαθεί (”Last Exit For The Lost”)…………
We’re getting close now, I can see the door, Closer and…
(Διαβάστε ΕΔΩ το πρώτο μέρος…)
1045 
