Αναμφισβήτητα, το πιο πρόσφατο album των Ιρλανδών Fontaines DC, “Romance” ήταν από τις πιο όμορφες Post punk/rock στιγμές του έτους που πέρασε και η προσμονή του κόσμο για την πρώτη τους headliner εμφάνιση στην Αθήνα, λίγα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στα πλαίσια του Release Athens Festival, ήταν τεράστια.
Βέβαια, τα υψηλά επίπεδα θερμοκρασίας της πόλης, δεν βοήθησαν και σαν τα κοτόπουλα όσοι άντεξαν τις συνθήκες βρέθηκαν κοντά στη σκηνή για να απολαύσουν τους Βρετανούς Shame, που επίσης έχουν εμφανιστεί ξανά στο παρελθόν στο φεστιβάλ το 2019, εκείνη την όμορφη βραδιά την οποία έκλεισε εμφατικά ο τεράστιος Iggy pop.
Οι Shame με τον τραγουδιστή τους, Charlie Steen να εμφανίζεται φορώντας μόνο γυαλιά ηλίου, ενα λευκό κολάρο, χρυσαφί κοντό σορτσάκι και μποτάκια, αγνόησαν τις αφόρητες συνθήκες και τις πιθανότητες θερμοπληξίας και έδωσαν όσα είχαν στη σκηνή.
Μοιράζοντας το σχεδόν 40 λεπτών set τους κυρίως ανάμεσα στο επερχόμενο album τους, “Cutthroatt” και στα δυο προηγούμενα, “Food for worms” και “Drunk tank pink” ξεσήκωσαν τους γεννάιους μπροστοσκηνήτες κόντρα στις ενστάσεις του καυτού αθηναϊκού ήλιου.
Δικό του ιδιαίτερο ρόλο στην γεμάτη ενέργεια, σκηνική παρουσία των Shame είχε ο μπασίστας τους, Josh Finerty, ο οποίος έκλεβε κάπου κάπου τη δόξα του σωβρακοφόρου Charlie. Ο ήχος ήταν πολύ καλά τοποθετημένος και κέρδιζε πόντους για την μπάντα, η οποία θα ήθελα στο μέλλον να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της δημοτικότητας, αφού συναυλιακά τουλάχιστον είναι ένα μοναδικό θέαμα.
Η ανάπαυλα μέχρι την αλλαγή φρουράς για τους Boy Harsher, μας βρήκε σε σκιά να ενυδατωνόμαστε για να γλιτώσουμε την αφυδάτωση (είπαμε ρε καλοκαίρι, λίγο πιο χαλαρά).
Σύντομα, το σκηνικό είχε αλλάξει με τη εικόνα να “μικραίνει” ποσοτικά, με το ηλεκτρονικό ντουέτο από τη Μασσαχουσσέτη να βγαίνει και την Jae Matthews να δηλώνει πως παίζουν dance μουσική, οπότε θα ήταν υπέροχο να μας δουν να χορεύουμε.
Αρκετός κόσμος είχε σπεύσει κοντά στη σκηνή, γεγονός που δηλώνει πως έχουν τον δικό τους πυρήνα οπαδών στην Ελλάδα, και η Αθήνα μάλιστα, όπως δήλωσε η frontwoman είναι μια από τις αγαπημένες τις πόλεις. Αν και τα πράγματα ξεκίνησαν νωχελικά, όσο ο ήλιος κρυβόταν στο βάθος του Σαρωνικού τόσο η μπάντα, όσο και ο κόσμος άρχισε να ανεβάζει παλμούς, οδηγώντας και τους δυο στην απόλαυση.
Παρόλο που δεν είμαι μεγάλος φίλος της ηλεκτρονικής, dance wave/synthwave σκηνής, οι Boy Harsher αρκετές στιγμές με ώθησαν στο να κουνηθώ και να απελευθερωθώ από τους αρχικούς μου ενδοιασμούς, ονειρευόμενος πως θα ήταν να τους ακούς σε ένα κλειστό club χωρίς το φως του ήλιου.
Επικεντρωμένοι στο “Careful” του 2019, οι δύο μουσικοί έκαναν μια σύντομη διααδρομή σε όλες τους τις κυκλοφορίες και με βοηθό τον εξαιρετικό ομολωγουμένως ήχο, να κερδίσουν δυνατά χειροκροτήματα.
Ένα αρκετά μεγάλο διάλειμα χρειάστηκε για να ετοιμαστεί ο χώρος και το κυρίως πιάτο των Fontaines DC, χρήσιμος χρόνος για να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τους γύρω μας χωρίς να ξελαρυγγιαζόμαστε.
Ένα τεράστιο πανί για προβολές κρεμάστηκε στο βάθος της σκηνής με ένα τεράστιο ροζ μπαλόνι-καρδιά που απεικόνιζε το εξώφυλλο του “Romance” και με μια παλαιστινιακή σημαία να καλύπτει τα πλήκτρα του κιθαρίστα, Conor Curley, ενώ και στις οθόνες και από το στόμα του Grian Chatten ερχόντουσαν συνθήματα για ελευθερία στους Παλαιστινίους και προτροπές για αναγνώριση της γενοκτονίας.
Η εικόνα του Grian με τα γυαλιά ηλίου μπροστά από το στημένο μικρόφωνο έφερε αναμνήσεις Oasis και με το “Here’s the Thing” από το νέο τους album, η γιορτή ξεκίνησε. Δυστυχώς, ο ήχος “κούτσαινε” αρχικά και επηρέασε λίγο την απόδοση του “Jackie down the line”, όμως στο “Boys in the Better Land” τα πράγματα καλυτέρεψαν και στο “Televised Mind” άρχισα να νιώθω λίγο τη μουσική τους.
Τη μερίδα του λέοντος είχαν φυσικά τα “Romance” και “Skinty Fia” που τους έφεραν στο προσκήνιο, όμως εκπροσώπηση βρήκαν και τα προηγούμενα δυο πονήματα τους. Η μουσικότητα του συγκροτήματος είναι αδιαμφισβήτητη, τόσο λόγω της όμορφης ενορχήστρωσης που κάνουν στα κομμάτια τους, όσο και για την άνεση συνεργασίας που έχουν μεταξύ τους, ειδικότερα όταν τα δυο πλήκτρα παίζουν ταυτόχρονα.
Όμως για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου, τόσο η προσήλωση του frontman τους στη συνεχή χρήση του μικροφωνικού σταντ που περιόριζε τις κινήσεις του, όσο και τα μαζεμένα πιο mellow κομμάτια τους, με έβγαλαν εκτός διάθεσης και άργησα να ξαναμπώ στον χωρό.
Από την άλλη όμως, οι λιγότερο ξινοί από μένα τριγύρω λικνίζονταν και τραγουδούσαν κάθε στιγμή και φαινόντουσαν χαρούμενοι και εκστασιασμένοι, οπότε θα την άδικο να αφαιρέσω από τους Ιρλανδούς πόντους, απλά επειδή εμένα προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η φασαρία.
Από την παράλλη όμως, στο τελευταίο μέρος του encore τους, στο “Starbuster”, το hit που ανέδειξε τη σειρά “Mobland”, έδειξε τη μεριά εκείνη των Fontaines DC που θα ήθελα να δω περισσότερο συναυλιακά. Ο Grian άφησε το σταντ, σαρώνοντας τη σκηνή, όλη η μπάντα φάνηκε να διασκεδάζει όσο άλλοτε και μέχρι και ο Charlie των Shame που ακόμη φορούσε το ίδιο outfit, βγήκε στη σκηνή για να χορέψει δίχως αύριο. Από όλο το set λοιπόν, θα θυμάμαι την τελευταία αυτή αποκορύφωση τρέλας.
Όμως, για μια ακόμη φορά εντυπωσιάστηκα από τους Shame, αλλά εντάξει, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Το ζήτημα είναι να περνάμε στην τελική, καλά και αυτό επετεύχθη στο ακέραιο. Και του χρόνου.
Υ.Γ. Όσοι μπορέσετε, μη χάσετε τον Bob Vylan.
Setlist
Here’s the Thing
Jackie Down the Line
Boys in the Better Land
Televised Mind
Roman Holiday
Big Shot
Death Kink
Before You I Just Forget
It’s Amazing to Be Young
Hurricane Laughter
Desire
Bug
Horseness Is the Whatness
Nabokov
A Hero’s Death
Big
Favourite
Encore:
Romance
In the Modern World
I Love You
Starburster
22 
